Σε μια χώρα μακρινή,
πολύ μακρινή, την Ελπιδοχώρα, ζούσε ένας θεόρατος γίγαντας ο Αγασθένης. Τον
έλεγαν έτσι γιατί είχε πολύ μεγάλη δύναμη στα χέρια του. Αυτός λοιπόν ο γίγαντας
ήταν πολύ ειρηνικός και αγαπούσε πολύ τα παιδάκια. Κρατούσε τις περισσότερες
μέρες μια όμορφη κόκκινη σφεντόνα που μόνο στα δικά του χέρια είχε μια μοναδική
ικανότητα. Πετούσε ψηλά, πολύ ψηλά, ό,τι κι αν τοποθετούσε πάνω της ο γίγαντας!
Μάλιστα την ώρα που εκσφενδόνιζε το γυαλιστερό του σχοινί έλεγε «Μπορώ και τολμώ»!
Ο καλύτερός του φίλος
ήταν ο Θόοντας. Αυτός ήταν πολύ γρήγορος και οι δυο τους έκαναν παρέα από μικρά
παιδιά.
Του γίγαντά μας του
άρεσαν τα δέντρα ειδικά την άνοιξη. Καθόταν κάτω από τις λεμονιές, τις
πορτοκαλιές, τις νεραντζιές και έπαιρνε βαθιές αναπνοές μοσχομυριστές και
χαιρόταν πολύ! Έπαιρνε φεύγοντας και μερικά μυρωδάτα φύλλα που τα
χρησιμοποιούσε για το μπάνιο του.
Βέβαια ξέχασα να σας πω
ότι ο Αγασθένης ήταν πολύ σχολαστικός με την καθαριότητα. Ήθελε πάντα να μυρίζει
όμορφα και πετούσε από τη χαρά του όταν για πλάκα ο φίλος του τον έλεγε «Λεμονάκι
μυρωδάτο»!
Όλα καλά με τον Αγασθένη
μόνο που φοβόταν το κρύο. Κάθε φορά που έκανε κρύο έτρεχε να βρει μέρος να
χωρέσει και να ζεσταθεί. Πολλές φορές φώναζε τον φίλο του να τρέξουν για να
ζεσταθούν. Κι όταν ο Θόοντας δεν μπορούσε
εκείνος χρησιμοποιούσε τη μαγική του σφεντόνα. Την κρατούσε με αγάπη και
της έλεγε «Μπορώ και τολμώ» κι εκείνη
έφτανε τον ήλιο. Έπαιρνε λίγες από τις αχτίδες του και ζεσταινόταν. Άλλοτε πάλι,
όταν κρύωνε και ήταν νύχτα, έριχνε η σφεντόνα του λίγη από τη λάμψη του όμορφου
φεγγαριού. Και άλλα βράδια μαζεύονταν τα χρυσά αστέρια κι όλα μαζί φώτιζαν και
ζέσταιναν την καρδιά του Αγασθένη ακόμα πιο πολύ.
Μια μέρα που δεν είχε
ούτε ήλιο, ούτε φεγγάρι, ούτε αστέρια στον όμορφο ουρανό ο Αγασθένης είδε ένα
σύννεφο ένα πολύ μεγάλο σύννεφο που έμοιαζε με λίμνη. Πολύ του άρεσε, πάρα
πολύ! «Αυτό πρέπει να το κατεβάσω
σκέφτηκε. Θα γίνει μια ωραία λίμνη που θα μπορώ να μπαίνω μέσα και να χαίρομαι».
Έτσι έβαλε όλη του τη δύναμη
και πέταξε τη μαγική του σφεντόνα στο μεγάλο σύννεφο. Εκείνο, που στεκόταν
περήφανο στον ουρανό, φοβήθηκε και άρχισε να κλαίει. Σταγόνες βροχής έπεσαν
πάνω στον καλόκαρδο Αγασθένη και κατάλαβε πως δεν μπορούμε να κάνουμε πράγματα
πάνω από τις δυνάμεις μας. Έφυγε από εκεί βρεγμένος. Στον δρόμο τραγουδούσε:
«Μπορώ
και τολμώ
να
κάνω το καλό!
Ελάτε
κι εσείς
να
γίνουμε πολλοί!»
ΖΩΗ
ΜΠΟΥΖΑ (ανέκδοτο κείμενο)
Το
κείμενο γράφτηκε με αφορμή την καρτέλα του Γίγαντα της παραμυθοτράπουλας
«Φτιάξε ένα παραμύθι»:
έξυπνη γραφή, γλυκήτατο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρόμαστε που σας άρεσε! Μπράβο στη Ζωή!
Διαγραφή