Μία ξεχωριστή γνωριμία

-          Τι όμορφα που είναι εδώ στην εξοχή. Είχα καιρό να βγω μια βόλτα και να αναπνεύσω τον καθαρό αέρα. Να και τα πρώτα λουλουδάκια που άνθισαν. Σαν πολύ ρομαντικός να έχω γίνει τελευταία.

-          Συγγνώμη, μπορώ να καθίσω μαζί σου, αγόρι μου;

-          Φυσικά. Μας χωράει και τους δύο το παγκάκι. Εγώ είμαι ο Μιχάλης. Εσύ;

-          Εγώ είμαι ο  κορονοϊός.

-          Κορονοϊός; Πρώτη φορά ακούω αυτό το όνομα! Στο σχολείο κανένα παιδάκι δεν έχει αυτό το όνομα. 

-          Χμ…  ναι, είναι λίγο ασυνήθιστο. Μήπως ξέρεις που μπορώ να βρω κάτι να φάω, Μιχάλη; Έχω γυρίσει όλο το όμορφο χωριό σας, όμως όλα είναι κλειστά. Ερημιά παντού.

-          Στην πλατεία. Πήγες στην πλατεία; Εκεί θα βρεις το ψιλικατζίδικο του χωριού. Το ΄χει ο κυρ-Παναγιώτης. Καλά το κατάλαβα από την αρχή ότι δεν είσαι από το χωριό. Και τα παπούτσια σου έτσι σκισμένα που είναι… σίγουρα θα έρχεσαι από μακριά.

-          Είσαι πολύ παρατηρητικός, μικρέ. Η αλήθεια είναι ότι έρχομαι από πολύ μακριά. Από την Κίνα. Από εκεί ξεκίνησα το ταξίδι μου.

-          Από τόσο μακριά; Είσαι πολύ τυχερός που έχεις κάνει ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Και για πες μου, έχεις πάει και σε άλλες χώρες εκτός από την Ελλάδα;

-          Μα φυσικά. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Θα σου πω, λοιπόν, μερικές από τις χώρες που επισκέφτηκα. Πήγα στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Αμερική..

-          Στην Αμερική;

-           Ναι, ακόμα και στην Αμερική.  Και τώρα να ΄μαι εδώ, στην Ελλάδα. Είχα ακούσει για τις ομορφιές της από συγγενείς μου, που την επισκέπτονται κάθε χρόνο.  Και τώρα βλέπω αυτές  τις ομορφιές, όπως είναι αυτά τα ανθισμένα μωβ λουλούδια, με τα ίδια μου τα μάτια.

-          Σε ζηλεύω! Σε ζηλεύω πολύ!  Όταν μεγαλώσω θα κάνω και εγώ πολλά και μακρινά ταξίδια. Θα πάω σε ξένες χώρες, θα γνωρίσω νέους τόπους, θα κάνω βόλτες.  Όμως δεν νιώθεις μοναξιά που ταξιδεύεις μόνος σου;

-          Μοναξιά; Ας γελάσω. Δεν είμαι καθόλου μόνος, μικρέ μου Μιχάλη. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους  στο ταξίδι μου. Νέους, γέρους, άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Με τα παιδιά, οφείλω να ομολογήσω, ότι κάνω την καλύτερη παρέα. Μα η πολυκοσμία με κουράζει καμιά φορά. Και τότε είναι που αποφασίζω να απομονωθώ, για να βρω την ησυχία μου.

-          Και εγώ το κάνω αυτό καμιά φορά. Πηγαίνω και κρύβομαι στη σοφίτα. Ε, δηλαδή δεν ξέρω αν κρύβομαι ακριβώς γιατί η μαμά μου έχει ανακαλύψει την κρυψώνα μου. Εσύ που κρύβεσαι;

-          Εγώ δεν κρύβομαι. Εγώ κάθομαι πάνω σε επιφάνειες.

-          Σε επιφάνειες;

-          Ναι! Για να σου δώσω να καταλάβεις μία επιφάνεια είναι το παγκάκι που καθόμαστε. Επιφάνεια είναι το γραφείο σου, η καρέκλα σου, το τετράδιό σου, ακόμα και το κουτί από  γάλα στο ψυγείο.

-          Το  γάλα στο ψυγείο; Δεν θα κρυβόμουν ποτέ μέσα στο ψυγείο!

-          Μιχάλη, Μιχάλη. Είναι έτοιμο το φαγητό.

-          Ωχ, η μαμά. Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Χάρηκα που σε γνώρισα κορονοϊέ. Ελπίζω να περάσεις όμορφα στην Ελλάδα.

-          Γεια σου, μικρέ μου φίλε. Και μην ξεχάσεις τώρα που θα γυρίσεις σπίτι να πλύνεις τα χέρια σου σχολαστικά, με σαπούνι και νερό.

-          Αυτό μου το λέει συνέχεια η μαμά. Όλοι πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας καλά για να φύγουν τα μικρόβια. Όχι τα χέρια στο πρόσωπο, όχι τα χέρια στο στόμα και τα μάτια. Αντίο, κορονοϊέ.

ΑΝΤΩΝΙΑ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ονομάζομαι Αντωνία Ζαφειροπούλου και αποφοίτησα το 2014 από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. Είμαι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών στον τομέα της εκπαίδευσης και σήμερα εργάζομαι ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός. Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα ξεκίνησε στο δημοτικό και, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στον ελεύθερό μου χρόνο με συνόδευε πάντα ένα βιβλίο!