Ήταν Σάββατο πρωί. Το
αγόρι όρμησε με φόρα έξω από το σπίτι του κρατώντας στο ένα του χέρι ένα
κομμάτι ψωμί και στο άλλο μια μπάλα. Έψαξε για τους φίλους του, αλλά δεν τους
βρήκε πουθενά. Έφαγε το ψωμί του και ύστερα κατευθύνθηκε προς το μεγάλο
οικόπεδο, μήπως και ήταν εκεί. Πουθενά!
Κλότσησε την μπάλα του
κι εκείνη προσγειώθηκε στην άλλη πλευρά του οικοπέδου, εκεί που ήταν γεμάτο με
ψηλούς θάμνους. Περπάτησε ανάμεσα στα χορτάρια κοιτώντας μήπως τη βρει και σ’
εκείνο ακριβώς το σημείο είδε τη βόμβα. Είχε χρώμα γκρι και η άκρη της ήταν
χωμένη μέσα στις λάσπες. Το αγόρι δεν είχε τη δύναμη αλλά ούτε και το κουράγιο
να την τραβήξει έξω. Είχε πέσει από κάποιο αεροπλάνο, που τη μετέφερε στον
πόλεμο. Ευτυχώς που δεν είχε εκραγεί.
Το αγόρι κράτησε
την μπάλα σφιχτά στην αγκαλιά του και
ρώτησε τη βόμβα: «Ποια είσαι; Τι κάνεις; Δε μοιάζεις σε τίποτα με τ’
αντικείμενα που γνωρίζω…»
«Είμαι μια βόμβα. Έχω
τη δύναμη να καταστρέφω -αυτή είναι η δουλειά μου
«Θες να πεις πως
μπορείς να καταστρέψεις ό, τι κι αν θελήσεις;» τη ρώτησε το αγόρι.
«Και βέβαια μπορώ» του
απάντησε η βόμβα.
«Μπορείς, δηλαδή, να
καταστρέψεις ακόμα και ένα κτίριο μεγάλο σαν κι αυτό της πυροσβεστικής;»
«Μπορώ να τινάξω στον
αέρα, μέσα σε δευτερόλεπτα, όχι μόνο το κτίριο της πυροσβεστικής, που μου
δείχνεις, αλλά ακόμα κι ένα ολόκληρο σχολείο, μια εκκλησία κι όλα τα σπίτια που
υπάρχουν εδώ γύρω, μέχρι και τους ανθρώπους!» του απάντησε η βόμβα.
Φανερά ανήσυχο, έπειτα
από μια τέτοια απάντηση, το αγόρι ρώτησε τη βόμβα πως ακριβώς λειτουργεί. Η
βόμβα του εξήγησε, αλλά το αγόρι έμοιαζε να μην καταλαβαίνει λέξη. Η βόμβα
σχεδόν το ικέτευσε: «Σε παρακαλώ, άκουσέ με! Βοήθησέ με να βγω από δω. Νιώθω
πολύ άβολα».
«Γιατί θέλεις να βγεις
έξω;» τη ρώτησε το αγόρι.
Η βόμβα είπε τότε στο
αγόρι πως έπρεπε να προλάβει το αεροπλάνο με το οποίο μεταφερόταν, μέχρι να
πέσει σ’ εκείνο το οικόπεδο, μήπως και καταφέρει να φτάσει στον πόλεμο εγκαίρως
για να καταστρέψει μια πόλη, η οποία ήταν σχεδόν ίδια με αυτήν που ζούσε το
αγόρι. Εκείνο της απάντησε αμέσως πως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να τη
βοηθήσει να ελευθερωθεί, γιατί καθόλου δεν του άρεσε αυτό που ήθελε να κάνει.
Τότε, η βόμβα του
πρότεινε να κάνουν μια συμφωνία: «Αν με βοηθήσεις να βγω από τις λάσπες, θα
εκπληρώσω τρεις επιθυμίες σου. Σου υπενθυμίζω πως η δύναμή μου είναι μεγάλη!»
Το αγόρι σκέφτηκα για
λίγο και τελικά απάντησε : «Εντάξει».
Ωστόσο, για να
σιγουρευτεί, έβαλε τη βόμβα να του υποσχεθεί, να ορκιστεί και να δώσει το λόγο
της τιμής του, πως σε καμία περίπτωση δε θα πήγαινε στον πόλεμο. Επίσης, της
έθεσε τον όρο να υπογράψει όλα τα παραπάνω σ’ ένα χαρτί, αφού πρώτα θα τα
έγραφε το αγόρι.
[…]
Έντονη ανησυχία
απλώθηκε σε ολόκληρη την πόλη όταν είδαν ένα μικρό αγόρι να κουβαλά μια τόσο
τεράστια βόμβα δεμένη από μια αλυσίδα. Κάποια στιγμή σταμάτησαν κάτω από ένα
γέρικο δέντρο πάνω σ’ ένα λόφο απ’ όπου
μπορούσαν να δουν ολόκληρη την πόλη.
Το αγόρι ζήτησε τότε
από τη βόμβα να εκπληρώσει τρεις επιθυμίες: Πρώτα από όλα, κάθε οικογένεια να
αποκτήσει όμορφο, άνετο και φτηνό σπίτι. Δεύτερον, οι άνθρωποι να μην πεθαίνουν
από ασθένειες, που μπορούν να θεραπευτούν. Και, τρίτον, όλοι να μάθουν να
διαβάζουν και να γράφουν.
«Εγώ δεν είμαι τίποτα
παραπάνω από μια βόμβα. Μου ζητάς πάρα πολλά», του απάντησε τότε η βόμβα,
υψώνοντας κάπως τον τόνο της φωνής της’ και, σαν να μην έφτανε αυτό, έβαλε τα
κλάματα. Δάκρυα από λιωμένο μπαρούτι και νιτρικό κάλιο κύλησαν πάνω της, όταν
συνειδητοποίησε πως της ήταν αδύνατο να κάνει όλα όσα της ζητούσε το αγόρι.
Ακόμα πιο πολύ στεναχωρέθηκε, όμως, όταν αναλογίστηκε πόσα χρήσιμα πράγματα θα
μπορούσαν να είχαν κατασκευαστεί, πόσοι άνθρωποι να μπορούσαν να είχαν την
υγεία τους και πόσοι άλλοι θα είχαν μάθει να διαβάζουν και να γράφουν, αν τόσα
πολλά χρήματα δεν είχαν δοθεί για κείνη και τόσες άλλες βόμβες.
Όταν το αγόρι είδε τη βόμβα
να κλαίει, ένιωσε κι αυτό μεγάλη στεναχώρια. «Μπορείς να φύγεις», της είπε,
«αλλά θα σε παρακαλέσω να μην βλάψεις κανέναν».
Η βόμβα αποφάσισε να
μην πάει σε κανένα πόλεμο και ζήτησε από το αγόρι να της πει αν μπορούσε να
μείνει στην πόλη που ζούσε κι αυτό. Από την άλλη μεριά, όμως, ήξερε πολύ καλά
πόσο επικίνδυνη ήταν για τους ανθρώπους γύρω της, αφού από στιγμή σε στιγμή θα
μπορούσε να εκραγεί και, από απροσεξία της και μόνο, να καταστρέψει τους πάντες
και τα πάντα γύρω της. Η βόμβα τελικά αποφάσισε, φώναξε κοντά της το αγόρι, που
ήταν έτοιμο να φύγει και του είπε: «Σε παρακαλώ πολύ, κάνε μια προσπάθεια ν’
αφαιρέσεις με πολύ προσοχή ό, τι επικίνδυνο υπάρχει μέσα μου. Θα σου εξηγήσω
εγώ πώς».
[…]
Ακόμα και σήμερα,
υπάρχει ένας μύθος, που εδώ και χρόνια περνά από γενιά σε γενιά. Οι άνθρωποι
λένε ότι ύστερα από όλα αυτά η βόμβα της ιστορίας μας μετατράπηκε σ’ ένα μεγάλο
κοχύλι, σαν κι εκείνα που, όταν τα ακουμπήσεις δίπλα στο αυτί σου, μπορείς ν’
ακούσεις τον ήχο που κάνουν τα κύματα της θάλασσας. Η μόνη διαφορά είναι ότι,
όταν κάποιος ακουμπήσει το αυτί του δίπλα στο κρύο μέταλλο αυτού του παράξενου
κοχυλιού που είναι η βόμβα, δεν ακούει τον ήχο που κάνουν τα κύματα της
θάλασσας, ούτε τον ήχο του πολέμου’ το μόνο που ακούει είναι τραγούδια, όλο και
περισσότερα τραγούδια ειρήνης. Υπάρχουν και κάποιοι που λένε πως τα πρωινά του
Σαββάτου η βόμβα χαμογελάει.
Και κάποια παιδιά, όταν
βρήκαν το κοχύλι της βόμβας, το μετέφεραν στην κεντρική πλατεία’ εκεί που
βρίσκεται ακόμα. Οι άνθρωποι έχουν φυτέψει γύρω του λουλούδια, τα παιδιά κάνουν
ζωγραφιές πάνω του και όλοι τραγουδούν.
ΡΑΟΥΛ
ΛΕΙΣ (Παναμάς)
International
Board on Books for Young people (IBBY), Ιστορίες απ' όλο τον κόσμο, εκδόσεις
Κέδρος, μετάφραση:Εύα Καλισκάμη.
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας παιδικών βιβλίων Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο
παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία
αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του
2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση αυτά.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα έκανε η Βασιλική Βυτινιώτη.
Είμαι η Βάσια .... μια κόρη 35 χρονών ..... μια μαμά
6 χρονών!
Στα βιβλία μου, σε εκείνα της αδελφής μου, στα
τετράδιά μου, στο θρανίο μου, στα χαρτιά του μπαμπά και της μαμάς!
Μια ζωή η μαμά μου φώναζε ..... «Προς θεού ......
όχι στους τοίχους»!!!
Εντάξει, το έκανα και αυτό, σαν μαμά πλέον στον
τοίχο του παιδικού δωματίου της μικρής μου!
Το επάγγελμα μου σχετικό θα έλεγα ...... μηχανικός!
Αλλά η μεγάλη μου αγάπη είναι και θα είναι πάντα τα
ήσυχα βράδια .... τότε που βρίσκω την Βάσια εδώ : http://thenightantics.blogspot.gr/
Και…, βέβαια,
η γλυκύτατη
κόρη της!
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα «Ένα κείμενο,
μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;