Πάρτυ ξωτικών

Τα μικρά ξωτικά του Δάσους αγναντεύουν από μακριά τα πολύχρωμα λαμπιόνια, που αναβοσβήνουν μαγικά στις γειτονιές των  πλουσιόσπιτων.

Οι χαρούμενες φωνές αντηχούν στη σιγαλιά της δικής τους παραμονής Χριστουγέννων. Τα μικρά  ξωτικά  νιώθουν τώρα ακόμη πιο  δυστυχισμένα. Καθώς κοιτάζουν γύρω τους  το μόνο που αντικρίζουν είναι τα σκοτεινά και  βαρυφορτωμένα με χιόνι έλατα...

Ξάφνου ένας παγωμένος άνεμος φέρνει μπρος στα πόδια του Γερο-Σοφού Ξωτικού ένα κομμάτι χρυσαφένιας γιρλάντας!

 -Έχω μια ιδέα! ανακοινώνει  χαρούμενος. Οι  άνθρωποι εκεί κάτω είναι αχάριστοι και άπληστοι. Κάθε χρόνο θέλουν να αγοράζουν καινούρια στολίδια, όλο και πιο μεγάλα δέντρα. Τα παλιά τα πετούν στα σκουπίδια… Αν, λοιπόν, κατέβουμε να μαζέψουμε εκείνα που είναι άχρηστα γι’ αυτούς, για εμάς  θα γίνουν πολύτιμα αποκτήματα!

Έτσι κι έγινε… Τα μικρά ξωτικά χώθηκαν μέσα στα μισοσκισμένα χαρτόκουτα, μάζεψαν στις αγκαλιές τους σπασμένες μπάλες, κομματάκια από χρυσοκόκκινες γιρλάντες, χαλασμένα λαμπιόνια και  μια πανέμορφη ξύλινη φάτνη από την οποία είχαν ξεκολλήσει όλοι οι ένοικοί της. Στάθηκαν μπροστά στο τεράστιο Έλατο που κατοικούσε ολομεσίς στο ξέφωτο του Δάσους και βάλθηκαν με μια  τρελή ε-ξωτική χαρά να του φορέσουν για πρώτη φορά μια φορεσιά αλλιώτικη!

Μα κάτι έλειπε…

Το Φως!

Πώς στο καλό να βρούνε ηλεκτρικό ρεύμα καταμεσής του δάσους;

Και πάλι ο Σοφός  Γερο-Ξωτικός βρήκε  την λύση:

μάζεψε πευκοβελόνες, κάλεσε όλες τις πυγολαμπίδες και τους ανέθεσε τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής τους: να φωτίσουν με πάθος το ΔΕΝΤΡΟ! 

Ήταν τώρα η σειρά των πλουσιόπαιδων να κολλήσουν τα μουτράκια τους στα παράθυρα

και να προσπαθούν να μαντέψουν τι στο καλό  γινόταν εκεί έξω!

Ήταν τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα των Μικρών Ξωτικών του Παλαιού Δάσους!

Στο χωριό στολίδια χίλια

και χαμόγελα στα χείλια

όλα  τα παιδιά.

Και τα ξωτικά του δάσους

μ’ έλατα  ανάμεσά τους

 κι  αδειανά  κλαδιά

Μες στο χιόνι το αφράτο

ένα ξωτικό κεφάτο

όλους συγκαλεί!

Γιορτινά να ντύσουν φύλλα

ν’ ανατρέψουν  τη μαυρίλα:

αυτό έχει σκαρφιστεί!

Τρελαμένη η παρέα

απ’ την πρωτότυπη ιδέα

‘τρέξαν  στο χωριό!

Βρήκαν μπάλες και σιρίτια

πεταμένα απ’ τα σπίτια

στο σκουπιδαριό.

Έτοιμο το ελατό τους

το Χριστουγενιάτικό τους

μα ....δεν είχαν φως!

Στύψαν  λίγο το μυαλό τους,

ρώτησαν το δάσκαλό τους

βρήκε εκείνος.... πώς!

Ανακάλυψε τον τρόπο,

δίχως χρήματα και κόπο,

λάμπες δίχως φις.

Πευκοβέλονες  οι παγίδες

κι έπιασαν πυγολαμπίδες,

φως όπου στραφείς!

Κει στο ξέφωτο του δάσους

(έλα ...μπες  ανάμεσά τους)

πάρτυ Ξωτικών!

Η ζωή ΄ναι πιο ωραία

στης αγάπης τα σπουδαία

χάρη των παιδιών!!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΝΑΝΤΙΝΑ (ανέκδοτο κείμενο)

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας παιδικών βιβλίων Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση αυτά.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε ο Νίκος Πολυχρονόπουλος.

«Γεννήθηκα στον Πειραιά στις 13 Ιουλίου του 1992. Ο κόσμος με δέχτηκε απλόχερα… Τον δέχτηκα κι εγώ… έτσι ήρθα πραγματικά στον κόσμο».

Ο Νίκος Πολυχρονόπουλος τελείωσε το 1ο ΕΠΑΛ Πειραιά. Τώρα είναι πεμπτοετής φοιτητής στο Τμήμα Εικαστικών κι Εφαρμοσμένων Τεχνών στην όμορφη και πολύχρωμη Φλώρινα. 

Πέρα από τη ζωγραφική, ασχολείται με την εικονογράφηση.

Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία:

1.«Του ουρανού τα παραμύθια»,  Τσουκάπας Δημόκριτος, εκδόσεις Ζήτη.

2.«Στίλης Τριφύλης- Ταξίδι στον πλανήτη Φις-Τι-Κιου», Γεωργία Σταυριανέα, εκδόσεις Φυλάτος.

3.«Ο καλύτερός μου φίλος», Γιώργος Πολύδωρος, εκδόσεις Φυλάτος.

Είναι σταθερός συνεργάτης της Γιώτας Κοτσαύτη και της στήλης της «Ένα κείμενο, μία εικόνα».

 Το 2014 ολοκλήρωσε τη Διευρυμένη Πρακτική Άσκησή του στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Φλώρινας.

Η σελίδα του Νίκου στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/Nick-Polychronopouloss-Art/548859528581847?pnref=story

…

Το κείμενο έγραψε η Κωνσταντίνα Ναντινά (ψευδώνυμο).

Η Κωνσταντίνα γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη,

Που βρίσκεται κοντά στη Μεγάλη Πόλη.

Ήταν ένας απλός , συνηθισμένος άνθρωπος, ώσπου μια νύχτα

ήρθε  στη ζωή της η ποίηση!

Όλα άλλαξαν από τότε! 

Χάθηκε μέσα στις  λέξεις , τις ρούφηξε σαν το  νερό  της λησμονιάς

 κι  έτσι  έχασε τη Μνήμη της και ξέχασε ακόμα και το όνομά της!

Μα ήρθε   η σελήνη με  μια βροχή από αστέρια

 και  την ξαναβάπτισε :

΄΄ Ναντινά΄΄!

Από τότε ζει   σ’  έναν  δικό της   ΄΄Αληθονειρικό΄΄  κόσμο!

Εκεί  δεν υπάρχουν  ψέματα,  κυβερνά η  ΄΄Αλήθεια της Ψυχής΄΄.

Όλες οι  πικρές  αλήθειες του κόσμου  ντύνονται  με   ρίμα

και  μοιάζουν  με παραμύθια  !

Μονάχα τις μέρες επιστρέφει στα Πραγματικά 

και   ζει  μια απλή ζωή σαν συνηθισμένος άνθρωπος

 για χάρη  της αγάπης των  μικρών  της   Β. Α.  Β.

Αυτή είναι  η Κωνσταντίνα  Ναντινά 

και αυτό δεν είναι παραμύθι!

Γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία...

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks