Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Ο χρόνος που άρχιζε, ήταν ο τελευταίος μου σχολικός χρόνος στο δημοτικό. Είχα πάρει από την πρώτη μέρα στο δωμάτιό μου όλα μου τα νέα βιβλία: Το Αναγνωστικό, την Ιστορία, τη Φυσική, τα Θρησκευτικά και τη Γεωγραφία. Η λάμπα μου φώτιζε όλη τη νύχτα. Από την άλλη μέρα, ούτε το σχολείο, ούτε η ζωή μου είχανε ενδιαφέρον. Ό,τι μπορούσε να βρεθεί και να το διαβάσω, σε άλλα σπίτια, βρέθηκε και διαβάστηκε. Τώρα δεν μου έμενε παρά να ακούω τις φωνές και τα μαλώματα των ανθρώπων και να σκέφτομαι τον ζητιάνο που τα παιδιά της τάξης μου του έβαλαν φωτιά και το έκαψαν.

Ο πατέρας μου μάντεψε το σιωπηλό δράμα μου. Πηγαίνοντας για δουλειά του στο Γύθειο, ζήτησε να μου αγοράσει πάλι μερικά βιβλία με ιστορίες. Δεν βρήκε τίποτε κατάλληλο, εκτός από μια Υδρόγειο Σφαίρα που μου την αγόρασε. Αυτή, μου είπε, είναι η Γη.

Δεν μούμενε πια παρά να περιεργάζομαι αυτή την Υδρόγειο Σφαίρα, στρέφοντάς την γύρω από τον άξονά της.[…]

 

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Πηγή: https://www.facebook.com/photo/?fbid=856765733151638&set=a.409322571229292

 

Ένα παιδί με κοντό παντελόνι

 

Ο Αύγουστος κρατάει απ’ το χέρι

ένα παιδί με κοντό παντελόνι.

Το μαθαίνει να μοιράζεται το φως το φεγγαριού.

Να μετράει τ’ αστέρια.

Με τα σύκα και τα σταφύλια του

να γλυκαίνει τους περαστικούς.

Να τιμάει την Παναγιά.

Να φτιάχνει φανουρόπιτα.

 

Ο Αύγουστος κρατάει απ’ το χέρι

ένα παιδί με κοντό παντελόνι.

Μαζί θ’ αποχαιρετίσουν το Καλοκαίρι

και θα καλωσορίσουν το Φθινόπωρο.

 

Στο κάτω κάτω πρέπει το παιδί να συνεχίσει…

 

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

Πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ: https://alatoparea.blogspot.com/2021/08/blog-post.html