Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2024

Ο Χιούγκο και το ραβδάκι της γιαγιάς

 


Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μακρινό δάσος, ένας δυνατός άνεμος έσβησε όλα τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Ο Χιούγκο, ο σκαντζόχοιρος, που έβλεπε τα ζώα απογοητευμένα, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Στη φωλιά του είχε φυλαγμένο ένα σπάνιο ραβδάκι, δώρο της γιαγιάς του. «Αυτό το ραβδάκι μπορεί να πραγματοποιεί επιθυμίες μόνο, όμως, αν αυτός που το χρησιμοποιήσει πιστεύει στα θαύματα» του είχε πει. Ψέματα; Αλήθεια; Δεν γνώριζε.

Ξεκίνησε να βαδίζει μέσα στο πυκνό χιόνι. Οι νιφάδες, όμοιες με μικρά κρυσταλλάκια, έπεφταν πάνω του με δύναμη, αλλά εκείνος συνέχιζε να προχωράει. Όταν έφτασε στον προορισμό του, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Με τρεμάμενα χέρια έβγαλε το ραβδάκι απ’ την τσέπη του κι άγγιξε ένα κλαδί. Ω! Το δέντρο έλαμψε μεμιάς κι η λάμψη του έφτασε μέχρι και την πιο απομακρυσμένη φωλιά. Οι κάτοικοι του δάσους κατέφθασαν αμέσως στην περιοχή, για να μάθουν τι συνέβη.

«Πώς το έκανες αυτό;» ρώτησαν τον Χιούγκο.

«Απλώς πίστεψα» απάντησε εκείνος κι έδειξε το ραβδάκι.

«Ω! Το χρησιμοποίησες επιτέλους!» είπε ο φίλος του ο Ζουζίνα, το κουνέλι. «Μήπως να ζητούσες τώρα και... μερικά καρότα;»

«Πάλι φαγητό;» φώναξε αγανακτισμένη η Έλινορ, η κουκουβάγια, που τον φιλοξενούσε στη φωλιά της.

Ακούστηκε ένα γουργούρισμα και το γλυκό κουνελάκι χάιδεψε την κοιλιά του. Όλα τα ζώα ξέσπασαν σε γέλια κι έτρεξαν στις φωλιές τους. Όταν επέστρεψαν, κουβαλούσαν διάφορες λιχουδιές που τις μοιράστηκαν μεταξύ τους. Κι έτσι, με τραγούδι, χορό και φαγοπότι, έφεραν ζεστασιά σε μια παγωμένη βραδιά. Ένα ακόμα χριστουγεννιάτικο θαύμα! Κι αυτήν τη φορά δεν χρειάστηκε καν να χρησιμοποιήσουν το ραβδάκι της γιαγιάς…

Γιώτα Κοτσαύτη

 https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous



Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024

Ο κύριος με τα κόκκινα ρούχα

 


Μελομακάρονο ή κουραμπιέ

Κι ένα ποτήρι γάλα

Μια δαγκωνιά απ’ το καθένα

Και γάλα μόνο μια γουλιά

Πρέπει να προλάβει όλα τα σπίτια

Τα δώρα να μοιράσει

Έχει μονάχα ένα βράδυ

Αλλά είναι κάτι που ξέρει καλά

Αυτός ο κύριος με τα κόκκινα ρούχα

Μαλλιά και γένια κάτασπρα

Τα παιδιά των φωνάζουν «Αϊ Βασίλη»

Με λαχτάρα περιμένουν κάθε Χριστούγεννα να ’ρθει

 

Αλεξία Αγιομυργιανάκη

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Τι είναι Χριστούγεννα;

 


«Τι είναι Χριστούγεννα;» ρώτησε το μικρό παιδί.

«Χριστούγεννα είναι η παγωμένη ανάσα μου στα κόκκινα μαγουλάκια που λένε τα κάλαντα» είπε ο άνεμος.

«Τι άλλο είναι Χριστούγεννα;»

«Χριστούγεννα είναι το φως που στέλνω στα σκοτεινά παράθυρα» είπε το πιο φωτεινό αστέρι του ουρανού.

«Και τι άλλο είναι Χριστούγεννα;»

«Χριστούγεννα είναι το χαμόγελο στα μάτια των μοναχών ανθρώπων» είπε η ελπίδα.

«Μα, επιτέλους, τι είναι Χριστούγεννα;»

«Χριστούγεννα είσαι εσύ» είπε η μάνα του και νυσταγμένα ματάκια έκρυψε στον κόρφο της.

 

Βάγια Γακοπούλου

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

 

Γεννιέται ο Βασιλιάς του Κόσμου

 


Έλατα στολισμένα στα λευκά

Νιφάδες χιονιού πασπαλίζουν την πλάση

Γεμάτα χαρούμενο κόσμο τα μαγαζιά

Κάρτες με ευχές ταξιδεύουν στη γη

Κάλαντα τραγουδούν τα παιδιά

Αγέρι σκορπά ευωδιές μελομακάρονων

Γαλοπούλες γεμίζουν οι νοικοκυρές

Λαχανοντολμάδες ψήνονται στις χύτρες

Δώρα στοιβάζονται πλάι στη φάτνη

Καμπάνες αξημέρωτα ηχούν χαρμόσυνα

«Ωσαννά» ψάλλουν στα ουράνια οι άγγελοι

Γεννιέται ο βασιλιάς του κόσμου

 

Ρούλα Σκουμιού

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

 

Ο Άγιος Βασίλης το έλκηθρο ετοιμάζει

  


Άχνη και πάγος, χιονονιφάδες,

το τζάμι στολίζουν με άσπρο πέπλο.

Πολύχρωμες μπάλες και κορδέλες

με τον άνεμο κουδουνίζουν.

Τα άστρα με χρυσόσκονη και μετάξι

θα ντύσουν τον μανδύα του χειμώνα.

Μελωδίες γλυκές τα στόματα ψιθυρίζουν.

Τα παραμύθια πάλι θα ανοιχτούν.

Ιστορίες και ποιήματα να πούνε.

Ο Άγιος Βασίλης το έλκηθρο ετοιμάζει.

Θα έρθει ξανά, χαρά να φέρει.

Στα παιδιά δώρα να αφήσει

κάτω από τα κλαδιά του δέντρου.

 

Δήμητρα Κολιαστάση

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Άγιε Βασίλη, τι περιμένεις;

 


Άγιε Βασίλη, τι περιμένεις

αυτήν τη γλυκιά βραδιά;

Πάρε το έλκηθρο και φύγε,

σε περιμένουν τα παιδιά.

Μα ένα κλαίει στη γωνίτσα,

δεν έχει πού να κοιμηθεί.

Πάρε τη ζέστη από το αστέρι,

στα χέρια βάλ’ τη, να ζεσταθεί .

Αγαπημένε Άγιε Βασίλη,

δώσ’ μου το τύμπανο που αγαπώ,

να παίζω κάλαντα όλο τον χρόνο,

να φέρνω γέλιο στο σπιτικό.

 

Ελένη Φωτάκη

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2024

Ο Σνιλ και τα δώρα του Άγιου Βασίλη

 


Κάπου μακριά, σ’ έναν παγωμένο τόπο, ζει ένα γλυκό πολικό αρκουδάκι, ο Σνιλ. Ο Άγιος Βασίλης, που τον παρακολουθεί από καιρό επειδή δεν του έχει γράψει ποτέ γράμμα για να ζητήσει κάτι, αποφασίζει εκείνη τη χρονιά να του προσφέρει τρία μαγικά δώρα. Ένα κόκκινο κουτάκι γεμάτο λιχουδιές, που δεν αδειάζει ποτέ. Μια χιονονιφάδα, που αρκεί να την αγγίξει κανείς για λίγο για να γεμίσει τον αέρα με χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Κι ένα μεγάλο, φωτεινό αστέρι, που αφηγείται τις πιο όμορφες γιορτινές ιστορίες. 

 Ο Σνιλ μένει με το στόμα ανοιχτό όταν αντικρίζει τα τρία καλοτυλιγμένα πακέτα κάτω απ’ το δεντράκι του. Τα σάστισμά του μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όταν διαβάζει στο σημείωμα του Άγιου Βασίλη τις μαγικές ιδιότητες κάθε αντικειμένου.

 Δεν χάνει καθόλου χρόνο! Πολύ σύντομα προσκαλεί στη φωλιά του όλους τους γείτονές του. Γεύονται πεντανόστιμες λιχουδιές, απολαμβάνουν πανέμορφες μελωδίες κι ακούν τα πιο μαγευτικά παραμύθια. Κοιτάζει γύρω του και βλέπει τα μάτια των φίλων του να λάμπουν από χαρά.

«Ευχαριστώ, Άγιε Βασίλη» ψιθυρίζει προς τον ουρανό κι αποφασίζει την επόμενη μέρα να καλέσει κι άλλα ζώα, από πιο μακρινές περιοχές, για να μοιραστούν τα πολύτιμα δώρα του και τη μαγεία των Χριστουγέννων.

Γιώτα Κοτσαύτη

 https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous



Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024

Τα Χριστούγεννα της Κλαίρης

 


Η Κλαίρη είναι μια καστανή όμορφη ποντίκια με μεγάλα γαλάζια μάτια. Ζει σε ένα πάρκο μαζί με την οικογένεια και τους φίλους της. Φέτος αποφάσισε να κάνει ένα πάρτι το βράδυ των Χριστουγέννων.

Πρώτα έπρεπε να βρει ένα δέντρο για να το στολίσει παρέα με τους δικούς της.

Μετά η μαμά της ανέλαβε τα φαγητά και τα γλυκά για το τραπέζι.

Ετοίμασε τις προσκλήσεις για να καλέσει όλους τους φίλους της και τις πήγε η ίδια από πόρτα σε πόρτα.

Όταν ετοιμάστηκαν όλα, η Κλαίρη πήγε στο δωμάτιό της να φτιαχτεί όμως είδε ότι δεν είχε τίποτα γιορτινό να φορέσει. Κάθισε λυπημένη στο κρεβάτι της και σκέφτηκε να μη βγει καθόλου στη γιορτή. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε την πόρτα η καλύτερη της φίλη, η Έλλη.

«Έλα, σε περιμένουμε. Γιατί είσαι λυπημένη;»

«Δεν έχω κάτι όμορφο να φορέσω».

Τότε η Έλλη τής έδωσε το κουτί που κρατούσε στα χέρια της. Μέσα είχε ένα κόκκινο λαμπερό φόρεμα με πράσινες λεπτομέρειες.

«Το έφτιαξα για σένα!»

Η Κλαίρη την αγκάλιασε σφιχτά.

«Ω, ευχαριστώ τόσο πολύ!»

Κεφεράκη Ευανθία

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

  

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

 

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024

Όταν η Ξούε, η Πριγκίπισσα του Χιονιού, συνάντησε τον Ζεστό Άνεμο

 


Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή μακρινή χώρα, ζούσε η Ξούε, η Πριγκίπισσα του Χιονιού.

Η Ξούε έμενε σ’ ένα τεράστιο, πανύψηλο κάστρο, που ήταν κρυμμένο βαθιά μέσα στις χιονισμένες βουνοκορφές του όρους Σουέι Τζινγκ. Το κάστρο της ήταν φτιαγμένο από κρύσταλλα που λαμπύριζαν στο φως του φεγγαριού.

Η πριγκίπισσα αυτή είχε μια πολύ σπουδαία σούπερ-δύναμη. Με ένα μόνο κούνημα του μαγικού ραβδιού της άλλαζε τον καιρό. Δεν της άρεσε τόσο να δημιουργεί χιονοθύελλες όσο το να κάνει τις χιονονιφάδες να χορεύουν απαλά στον ουρανό. Επίσης, μπορούσε να παγώνει τον χρόνο για λίγα λεπτά, ώστε να απολαμβάνει την ομορφιά της φύσης με την ησυχία της.

Όλα κυλούσαν ήρεμα στον χιονισμένο τόπο ώσπου μια μέρα, καθώς έπαιζε με τον φίλο της τον Σουέ Ρεν, ένιωσε να πλησιάζει κάτι παράξενο. Ήταν ο Νουάν Φεγκ, ο Ζεστός Άνεμος. Από μικρή άκουγε να μιλούν με τρόμο γι’ αυτόν στο βασίλειό της όμως δεν φανταζόταν ότι υπήρχε στην πραγματικότητα. Πίστευε πως ήταν ένα από τα παραμύθια που έλεγαν στα παιδιά.

Ο Νουάν Φεγκ πήγαινε όλο και πιο κοντά της, όλο και πιο κοντά της, όλο και πιο κοντά της, χωρίς να λέει τίποτα. Η κοπέλα ένιωσε τόσο αδύναμη που το μαγικό της ραβδί έπεσε από τα χέρια της. Σίγουρα θα της το άρπαζε, αν δεν έβλεπε τον αγαπημένο της φίλο να λιώνει. Με μια δύναμη που δεν ήξερε κι η ίδια ότι είχε, έπιασε ξανά το ραβδί, σηκώθηκε και πάγωσε τον χρόνο. «Κοίτα γύρω σου» είπε στον Νουάν Φεγκ που ενώ άρχισε να τρέμει από τη χαμηλή θερμοκρασία, δεν γινόταν να μη θαυμάσει την ομορφιά του παγωμένου τοπίου. Λίγα μόνο λεπτά ήταν αρκετά για να νιώσει την αγάπη της Ξούε για τον τόπο της. Τότε εκείνη ξανακούνησε το ραβδί κι ο χρόνος άρχισε να κυλάει και πάλι.

Οι δύο φίλοι, αγκαλιασμένοι, παρακολούθησαν τον Ζεστό Άνεμο να φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι και ήξεραν ότι δεν ξαναγυρίσει ποτέ…

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Γιώτα Κοτσαύτη

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2024

Επέτειος Πολυτεχνείου

 


Τσιμερίκα Θωμαή

«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»

Ίσα που πρόλαβα να μπω στο προαύλιο του σχολείου μου, όταν άκουσα τη φωνή του Διευθυντή. «Σήμερα είναι μια ξεχωριστή, γιορτινή επέτειος, για όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Αποτελεί γιορτή προς την μνήμη των φοιτητών που έφυγαν για πάντα, των φοιτητών που αγωνίστηκαν εκείνο το τραγικό ξημέρωμα της 17ης Νοεμβρίου 1973. "Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία", το σύνθημα τους. Ένα σύνθημα αφύπνισης.

Η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου είχε σκοπό την πτώση της τότε σκληρής εξουσίας, της Χούντας. Η οποία απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία των πολιτών. Οι φοιτητές ζητούσαν την ελευθερία λόγου, άποψης και ζωής, χωρίς φόβο. Ο στρατιωτικός νόμος σκληρός. Δίνει εντολή, χωρίς ενδοιασμούς, το τεθωρακισμένο άρμα να περάσει πάνω από την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου. Η πράξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα οι φοιτητές που ήσαν σκαρφαλωμένοι πάνω της, να καταπλακωθούν και να τραυματιστούν από το τανκ, που πέρασε την κεντρική πύλη».

Τα λόγια του Διευθυντή μ’ έκαναν να ανατριχιάσω. Τότε φώναξα «Ελευθερία, Παιδεία, Δημοκρατία".

Οι παρευρισκόμενοι και οι συμμαθητές μου με χειροκρότησαν.

 

Φωτάκη Ελένη

«Πρόσεχε, Ορέστη μου, εκεί που πας».

«Μην ανησυχείς, μάνα, Πολυτεχνείο για σπουδές πάω όχι στον πόλεμο!»

Η κόρνα του λεωφορείου ήχησε για τελευταία φορά.

Το ίδιο σκηνικό συναντάμε και στη Σπάρτη, εκεί που η Μαρία αποχαιρετάει τους δικούς της, για να συνεχίσει τις σπουδές της στο Πολυτεχνείο.

«Σκέψου το Μαράκι μου» παρακαλά η γιαγιά και σφίγγει το κομποσκοίνι στη τσέπη της.

«Γιαγιάκα, μη φοβάσαι, στη θεία Ελένη πάω, θα είμαι καλά. Θα σπουδάσω και θα κάνω περήφανο το χωριό μας».

Ο Ορέστης κι η Μαρία γνωρίστηκαν μέσω κοινών γνωστών. Τη μέρα που έκλεισε η πύλη του Πολυτεχνείου πιάστηκαν χέρι χέρι και μπήκαν μέσα, δεν κοίταξαν πίσω ποτέ.

Ούτε όταν η κάνη του τανκ έριχνε τη πύλη.

Ούτε όταν τα κόκκινα γαρύφαλλα σκέπασαν τον ουρανό.

Οι γονείς τους, με τις φωτογραφίες τους στα, χέρια ούρλιαζαν. Ορέστη από τον Βόλο, Μαρία από τη Σπάρτη.

Κανείς δεν τους είδε, κανείς δεν τους άκουσε.

Στο χωριό η γιαγιά έκοψε τα κόκκινα γαρύφαλλα από τις γλάστρες και τα πήγε στο μνημείο πεσόντων στη πλατεία του χωριού.

Δύο ακόμα ονόματα ήταν χαραγμένα στο κρύο μάρμαρο.

Ορέστης από τον Βόλο.

Μαρία από τη Σπάρτη.

Έπεσαν διεκδικώντας ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Χίου Έλσα

Ήμουν κι εγώ εκεί. Με μια τσάντα γεμάτη σουβλάκια. Όλη η παρέα κρατούσε κι από κάτι και το περνούσε γρήγορα μέσα απ’ τα κάγκελα. Να φάνε οι φοιτητές, ν’ αντέξουν το ξενύχτι ν’ αντέξουν το τραγούδι της ψυχής τους που μιλούσε για σπασμένες αλυσίδες κι άφταστα ελπιδοφόρα όνειρα. Για ελευθερία, για ενάρετη γνώση και βαθιά ανθρωπιστική παιδεία. Ήμουν κι εγώ εκεί. Κι είδα το παλικάρι το ψηλόλιγνο, με τη φυσαρμόνικα στο ένα χέρι, γραπωμένο με τ’ άλλο στη κορυφή της σιδερόπορτας. Τότε που οι ερπύστριες πέρασαν πάνω από σώματα και σιδεριές. Ήταν παιδί της λεβεντιάς, αηδονόλαλο, απ’ το νησί της Ικαρίας. Δεν πέθανε στη πύλη. Τον έσωσε η κυλιστή του πτώση. Πέθανε κάποια χρόνια αργότερα στη μάχη του πυρόφλεκτου δάσους. Για να σώσει απ’ τις φλόγες γέροντες και παιδιά. Για να δώσει ζωή απ’ τη ζωή του. Τον κατάπιε η φωτιά κι έσβησε απ’ την ορμή του αίματός του. Απ’ την ορμή της ανάσας του, απ’ το ποτάμι της αγάπης του. Οι χωριανοί του τον ενταφίασαν με τραγούδια. Σαν τον αητό φτερούγιζε στη στράτα. Σαν τον αητό άνοιξε χέρια για τον ουρανό. Ήξερε πως ο ουρανός αρχίζει απ’ το ψωμί, απ’ την παιδεία και την ελευθερία.

 

 

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2024

Έντζο και Τιμέο

 


Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Ο Έντζο φόρεσε τις αγαπημένες του πιτζάμες, έφτιαξε μια ζεστή σοκολάτα με ζαχαρωτά, πήρε την πιο απαλή καρό κουβέρτα του, κάθισε στο περβάζι του παραθύρου και χάζευε τη γιορτινή βραδιά. Παρ’ όλο που το σπίτι του ήταν γεμάτο όμορφες χριστουγεννιάτικες γωνιές και φωτάκια που αναβόσβηναν, ένιωθε κάπως παράξενα. Αναρωτήθηκε αν υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι εκεί γύρω που ένιωθαν μοναξιά. Δυστυχώς η οικογένειά του ήταν μακριά και δεν θα μπορούσε να τους επισκεφθεί.

 «Ίσως τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους» σκέφτηκε μελαγχολικά, όταν ακούστηκε ένα χτύπημα στο τζάμι. Άνοιξε και τι να δει; Ένα μικρό πουλάκι στεκόταν εκεί έξω παγωμένο και κουρασμένο. «Μπορώ να μπω για λίγο μέσα;» ρώτησε. Ο Έντζο το πήρε στο ζεστό του δωμάτιο, του έδωσε να φάει και να πιει, το σκέπασε μ’ ένα μικρό χνουδωτό πανάκι και το άφησε να ξαποστάσει. Μια απροσδόκητη ηρεμία πλημμύρισε την καρδιά του και για πρώτη φορά, μετά από καιρό, κοιμήθηκε χαρούμενος.

Το πρωί τον ξύπνησε ένα γλυκό τιτίβισμα.

«Ώρα να πηγαίνω» είπε ο μικρός του φίλος.

«Θα μπορέσεις να βρεις τους δικούς σου;» ρώτησε ο λαγός.

«Δεν έχω οικογένεια» απάντησε θλιμμένα. «Μεγάλωσα μόνο μου. Η φωλιά μου καταστράφηκε απ’ το χιόνι και τώρα πρέπει να ψάξω για…»

Ο Έντζο το διέκοψε. «Θα σου άρεσε να μείνεις μαζί μου;»

 «Θα το ήθελα πολύ!» αποκρίθηκε.

Έτσι ο Έντζο κι ο Τιμέο πέρασαν μαζί τα Χριστούγεννα κι από τότε δεν αποχωρίστηκαν ποτέ ο ένας τον άλλον!

 

Γιώτα Κοτσαύτη



Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!