Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025

Απ' τον -άκο με αγάπη!



Όταν καθόταν στο τραπέζι για να φάνε, ήταν ο πιο μικρόσωμος απ’ όλα τα αδέρφια του. Του έβαζαν μαξιλάρι στην καρέκλα για να φτάνει. Όταν ήθελε κάποιος να του χαϊδέψει το κεφάλι, έπρεπε να σκύψει. Κι οι δάσκαλοι τον έλεγαν «Φλεβαράκο». Αυτό το -άκο τον θύμωνε πολύ. Τα παιδιά στην αυλή του σχολείου όταν έχαναν την μπάλα, έσπρωχνε το ένα στο άλλο τον -άκο. Εκείνος χαμογελούσε, τάχα ότι του άρεσε.

Μια μέρα καθόταν μόνος του στο παγκάκι και κατάπινε τα δάκρυά του για να μην τα δει κανείς. Ξαφνικά άκουσε μια φωνή.

«Ε, -άκο, να χαίρεσαι που είσαι πιο μικροσκοπικός από τους άλλους. Εγώ είμαι πιο εύσωμη απ’ όλα τα παιδιά. Εκεί να δεις κοροϊδία. Αλλά δεν με νοιάζει πια».

«Πώς τα κατάφερες;» ρώτησε ο -άκος.

«Θα σου πω το μυστικό. Έχεις ακόμη λίγα λεπτά. Κοίταξε το φεγγάρι, σκέψου ένα σχήμα που σ’ αρέσει και το μέγεθός του. Για ένα εικοσιτετράωρο τον χρόνο θα είσαι έτσι. Εγώ διάλεξα να είμαι κόκκος αλατιού. Πηγαίνω σ’ όποιον κλαίει. Ε, λοιπόν, ξέρεις κάτι; Όσοι κοροϊδεύουν, έχουν κλάψει πολλές φορές κάτω απ’ την κουβέρτα τους και ψάχνουν κάποιον να του φερθούν άσχημα για να αισθανθούν σπουδαίοι. Δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί τους και χαίρομαι για την εμφάνισή μου. Έλα, δες το φεγγάρι πριν χτυπήσουν μεσάνυχτα».

Ο -άκος προσηλώθηκε στο φεγγάρι. Δεν μπορούσε όμως να σκεφτεί τίποτα. Την πρωτοβουλία, τότε, πήρε η καρδιά του. Χωρίς να καταλαβαίνει πώς, έγινε μια χρυσή πυγολαμπίδα σε σχήμα καρδιάς. Το πρωί άρχισε να πετάει. Πλησίασε την καρδιά της Μαρίας, που πήγαινε σχολείο και την άκουσε να λέει: «Αγαπώ τόσο πολύ τον Μάκη, τον συμμαθητή μου, όσο και τον σκύλο μου».

Η καρδιά του Αντρέα έκανε «τούκου του» για την αδιάφορη καρδιά της Μαρίνας, όταν όμως την ακούμπησαν τα ποδαράκια της πυγολαμπίδας, την έκαναν να χορεύει..

Ο -άκος άγγιξε και την καρδιά του παππού Μιχάλη, που πότιζε τάχα στην τύχη το πρωί την τριανταφυλλιά, για να δει την κυρία Πολυξένη που πήγαινε για ψώνια. Του χαμογέλασε κι εκείνος γέλασε κάτω από τα μουστάκια του. 

Σε ό,τι καθόταν ο-άκος αυτήν τη μέρα, έπαιρνε σχήμα καρδιάς. Και τα πορτοκάλια κι οι πατάτες και τα γλυκά στα μαγαζιά. Όταν έφτασαν τα μεσάνυχτα, στις 14 Φλεβάρη, όλα πήραν την κανονική τους μορφή. Ο Φλεβαράκος δεν ήταν πια λυπημένος. Μια φορά τον χρόνο άλλαζε τον εαυτό του κι όλο τον κόσμο.

Στρατονίκη Ζαρμποζάνη

 

Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής «Σύντομα παραμύθια για τους μήνες», των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.



Το όνειρο που έκρυψε ο Φλεβάρης στο χιόνι

 


Ο Φλεβάρης, ο δευτερότοκος γιος του Χρόνου, γεννήθηκε μ’ ένα πρόβλημα στο πόδι. Όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι τη μέρα που κάποιος τον αποκάλεσε «Κουτσοφλέβαρο». Δεν απάντησε, έσκυψε το κεφάλι όμως, από τότε, η συμπεριφορά του άλλαξε. Έγινε απόμακρος, απέφευγε τις παρέες και απαντούσε απότομα και κοφτά σε κάθε ερώτηση. Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτή η αλλαγή του χαρακτήρα του έκανε όλο και περισσότερους ανθρώπους να ψιθυρίζουν στο πέρασμά του «Να ο Κουτσοφλέβαρος».

Σε μια γιορτή που όλοι χόρευαν, γελούσαν και τραγουδούσαν, αυτός ένιωθε παράταιρος κι αποφάσισε να φύγει. Ο Γενάρης, ο αδελφός του, το αντιλήφθηκε και προσπάθησε να του πιάσει κουβέντα.

«Ποια είναι τα όνειρά σου;» τον ρώτησε.

«Δεν έχω όνειρα» απάντησε κι έφυγε.

Όμως μια φωνή μέσα του ξεσηκώθηκε. Του έλεγε πως «δεν είναι έτσι» και του ζητούσε, για πρώτη φορά, επίμονα, να εκφραστεί. Περπάτησε ως τη χιονισμένη κοιλάδα. Έσκαψε έναν βαθύ λάκκο στο χιόνι και ελευθέρωσε ό,τι τον πίεζε κραυγάζοντας: «Θέλω να με αγαπούν!» Έπειτα τον σκέπασε γρήγορα με το χιόνι, σαν να έθαβε το όνειρό του. Δεν είχε προσέξει τον Γενάρη, που τον είχε ακολουθήσει και στεκόταν παραδίπλα. Πλησίασε και τον αγκάλιασε. Είπαν πολλά εκείνη τη νύχτα κι ο Φλεβάρης κατάλαβε πως άφησε εκείνο το «Κουτσοφλέβαρος» να σκεπάσει τα όνειρά του και να μην αντιλαμβάνεται τη γλυκύτητα της καρδιάς του και των άλλων.

Μετά απ’ αυτό ζήτησε από τον πατέρα του να γιορτάζουμε την αγάπη, να μιλάμε γι’ αυτήν, να θυμόμαστε τους αγαπημένους μας. Έτσι ο Χρόνος τού χάρισε τη γιορτή του Αγίου Υάκινθου και του Αγίου Βαλεντίνου.

Πόπη Καραβασίλη

  

Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής «Σύντομα παραμύθια για τους μήνες», των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.

 


Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2025

Το δώρο του Γενάρη

 


Είναι ο πρωτότοκος γιος. Όταν γεννήθηκε, πρωτόγνωρα συναισθήματα κατέκλυσαν τον Χρόνο: ευτυχία, υπερηφάνεια, θαυμασμός… Πίστεψε ότι αυτό το παιδί θα ήταν ο διάδοχος του θρόνου κι έδωσε εντολή να του συμπεριφέρονται σαν να ήταν ήδη βασιλιάς και να εκπληρώνουν αμέσως κάθε του επιθυμία.

Ο Γενάρης μεγάλωνε με ξέφρενα παιχνίδια, γέλια, σκανδαλιές χωρίς να σκοτίζεται για τίποτα. Πάντα υπήρχε κάποιος να του ανοίξει μια ομπρέλα στη βροχή, να τον προστατέψει με την αψίδα του όταν έπαιζε πετροπόλεμο, να απλώσει δέκα παπλώματα στο τέλος της σκάλας όταν την κατέβαινε κάνοντας τσουλήθρα στην κουπαστή. Καθώς ο καιρός περνούσε, ο Γενάρης έπαιζε όλο και πιο ριψοκίνδυνα παιχνίδια και οι υπηρέτες έτρεχαν εξουθενωμένοι από την κούραση να προστατέψουν τον πρίγκιπα από τις παράτολμες πράξεις του. Ο βασιλιάς κατάλαβε πως ο γιος του συμπεριφερόταν επιπόλαια και αποφάσισε να τον βοηθήσει να αντιλαμβάνεται τις συνέπιες των πράξεών του. Τον κάλεσε και του είπε: «Παιδί μου, ένας καλός ηγέτης έχει αυτοπεποίθηση γιατί γνωρίζει τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Ήρθε ο καιρός να γνωρίσεις τις δικές σου, που είναι μεγάλες. Για να το κατορθώσεις αυτό θα πρέπει να μοχθήσεις. Έπειτα του ζήτησε να πάει να ζήσει για 365 ημέρες μόνος του, σε μια μακρινή πόλη που κανένας δεν θα τον γνώριζε. Το επόμενο πρωινό τού έδωσε μερικά χρήματα, μια άμαξα με δύο άλογα, έναν υπηρέτη και τον αποχαιρέτησε.

Ο Γενάρης πέρασε πολύ δύσκολα σε αυτήν τη μακρινή πόλη. Κουράστηκε για να χτίσει ένα μικροσκοπικό σπιτάκι, δούλεψε για να κερδίσει χρήματα, χτύπησε όταν έπαιζε πετροπόλεμο, αρρώστησε όταν περπάτησε στη βροχή χωρίς ομπρέλα και από την συναναστροφή του με άλλους ανθρώπους έμαθε για τα προβλήματα και τις προσπάθειές τους. Κάποτε ήρθε ο καιρός να επιστρέψει στο παλάτι.

Ο βασιλιάς υποδέχτηκε τον γιο του με μια μεγάλη γιορτή. Στο δείπνο, θέλοντας να διαπιστώσει αν ο Γενάρης είχε αλλάξει χαρακτήρα, τον ρώτησε:

«Γιε μου, κάποια μέρα που εσύ θα ορίζεις αυτήν τη χώρα, τι δώρο θα έκανες στα παιδιά;»

Όλοι περίμεναν με περιέργεια την απάντησή του κι εκείνος, αφού σκέφτηκε κάμποση ώρα, είπε:

«Το χιόνι!»

«Το χιόνι; Μα αυτό φέρνει κρύο, πώς θα απολαμβάνουν τα παιδιά το παιχνίδι;» απόρησε ο βασιλιάς.

«Παίζοντας χιονοπόλεμο, κάνοντας τσουλήθρα, σκι κι ένα σωρό ακόμα δραστηριότητες. Ξέρεις, πατέρα, πάνω απ’ όλα θέλω να τους μάθω κάτι που εγώ άργησα να καταλάβω. Να φροντίζουν τον εαυτό τους. Να φοράνε γαλότσες, παλτό, γάντια κι έπειτα ας διασκεδάζουν όσο επιθυμούν».

Ο βασιλιάς φάνηκε ικανοποιημένος και κατέγραψε την απάντησή του σ’ ένα χρυσό βιβλίο.

Πόπη Καραβασίλη


Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής «Σύντομα παραμύθια για τους μήνες», των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.

 


 

 

 

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025

Όταν θύμωσε ο Γενάρης



Ο Γενάρης άνοιξε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες του. Στάθηκε σ’ εκείνη που ήταν μικρός και κρατούσε μια χιονονιφάδα. Αυτό είχε συμβεί πριν πολλά χρόνια. Τώρα  οι άνθρωποι είχαν βουλώσει τις πόρτες του ουρανού με καπνούς που έβγαζαν τα μηχανήματα, τα φουγάρα και τα αυτοκίνητα. Δεν μπορούσε πια να κατρακυλήσει ούτε σταγόνα βροχής ούτε νιφάδα χιονιού.

Ο Γενάρης ήταν όλη την ώρα γκούχου, γκούχου. Περπατούσε λυπημένος, κρατώντας το μπαστούνι του. Η λευκή του κάπα είχε γίνει γκρι. Σκυφτός όπως ήταν, άρχισε να κοιτάζει από τα παράθυρα μέσα στα σπίτια. Είδε γονείς να βγάζουν από κουτιά έτοιμα γλυκά. Η μοσχοβολιά που έβγαινε από τον φούρνο, καθώς ψήνονταν μπακλαβάδες, μελομακάρονα, βασιλόπιτες, είχε πάρει δρόμο. Την κυνήγησαν οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες αλλά με τόσες δουλειές που έπρεπε να κάνουν, τους ξέφυγε. Πού να προλάβουν να ζυμώσουν!

Στη συνέχεια είδε παιδιά θυμωμένα. Διάβαζαν για τα ατελείωτα διαγωνίσματα του σχολείου. Τον Ιανουάριο τα διαγωνίσματα έχουν την τιμητική τους. 

Κι οι αμυγδαλιές; Ξερές. Δεν είχαν ανθίσει. Άκουσε  πριόνια, γκρ-γκρ, που τις έκοβαν. Δεν  ήταν χρήσιμες πια.

Ο Γενάρης θύμωσε. Ο θυμός μερικές φορές είναι χρήσιμος… «Α, δεν είναι κατάσταση αυτή!» σκέφτηκε. «Όταν κάτι δεν είναι καλό, προσπαθούμε να το αλλάξουμε». Πέταξε την γκρίζα κάπα του. Έμεινε με το άσπρο πουκάμισό του και το άσπρο παντελόνι του. Είχε συνηθίσει το γκρι. Κακό πράγμα η συνήθεια. Είχε ξεχάσει πως, μέσα του, ήταν άσπρος. Ύστερα έκανε το μπαστούνι ρουκέτα και το πέταξε με τέτοια δύναμη στον ουρανό… Τα σύννεφα του μαύρου καπνού τρύπησαν. Άνοιξαν οι φραγμένες πόρτες εκεί ψηλά. Ανυπόμονες χιονοκαρδούλες σπρώχτηκαν να κατεβούν στη γη. Φίλησαν τα μαλλιά και τα γένια του Γενάρη που τις ελευθέρωσε και τα έκαναν κάτασπρα. Χαρούμενος άρχισε να χορεύει μαζί τους. Στον χορό μπήκαν στη στιγμή νέοι, γέροι και παιδιά. Είχαν χρόνια να δούνε τέτοια ομορφιά. Όλα είχαν γίνει άσπρα. Πιο άσπρα κι απ’ το γιαούρτι!

Στρατονίκη Ζαρμποζάνη

 

Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής «Σύντομα παραμύθια για τους μήνες», των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.

 



Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2025

Ο χορός του Γενάρη


Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς ο Γενάρης ετοιμαζόταν, γεμάτος αγωνία, να φέρει την καινούργια χρονιά στη γη. Στολίστηκε με τον ψυχρό αλλά λαμπερό μανδύα του, το γιορτινό του χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του και περίμενε να λάμψουν τα πυροτεχνήματα και να ανοίξει η τεράστια πύλη του χρόνου.

Μόλις τα πυροτεχνήματα έδωσαν το σύνθημα, η άμαξα του Γενάρη κύλησε επάνω στην παγωμένη γη φέρνοντας τη νέα χρονιά, που καμάρωνε σαν βασίλισσα. Ταυτόχρονα ο ουρανός φωτίστηκε από το ασημένιο φεγγάρι, που λαμπύριζε σαν μαργαριτάρι και μικρές νιφάδες χιονιού άρχισαν να χορεύουν μαγευτικά γύρω από αυτό. Ήταν όλα τόσα γλυκά και χαρούμενα!

Όμως ο Γενάρης ζήλεψε. Ήθελε κι αυτός να χορέψει μαζί τους. Άρπαξε με βιασύνη την πρώτη νιφάδα που έπεσε μπροστά του κι άρχισε να στριφογυρνά γύρω της. Εκείνη αισθάνθηκε παράξενα που βρέθηκε μακριά από τις άλλες νιφάδες.

«Πού με πας;» τον ρώτησε. «Με πήρες από τις αδελφές μου!» συμπλήρωσε θυμωμένα.

«Μα χορεύετε τόσο όμορφα» απάντησε εκείνος. «Θέλω κι εγώ να γιορτάσω αυτήν τη βραδιά με έναν χορό μαζί σας».

Βλέποντας τον ενθουσιασμό του Γενάρη και την όρεξή του για χορό η νιφάδα ξέχασε τον θυμό της. Του πρότεινε να ανέβει και να χορέψουν όλοι και όλες παρέα γύρω από το φως του φεγγαριού.

Μα τα πράγματα δυσκόλευαν… Ο Γενάρης είχε φέρει την καινούργια χρονιά. Δεν γινόταν να την αφήσει μόνη της. Τον χρειαζόταν για να την οδηγήσει στο ταξίδι της.

Από ψηλά το ασημένιο φεγγάρι είδε την ανησυχία του. Κι εκείνο ήθελε να βρεθεί ο Γενάρης στον χορό τους. Άλλωστε σ’ αυτόν όφειλε το λαμπερό του χρώμα, που μαγνήτισε τις νιφάδες γύρω του. Όλοι οι άνθρωποι το έλεγαν: «Το φεγγάρι του Γενάρη μοιάζει με μαργαριτάρι*». Κάλεσε, λοιπόν, τις νιφάδες κοντά του κι άρχισε να σιγομουρμουρίζει μελωδικά:

 «Εμπρός, κρυσταλλένιες μου νιφάδες,

πιάστε τα χέρια και φτιάξτε σκάλες.

Η μια κάτω από την άλλη,

κρατηθείτε γερά, γεμάτες χάρη.

Δημιουργείστε στο λεπτό

έναν ολόασπρο και παγερό ιστό!»

Έτσι είπε το φεγγάρι κι έτσι έγινε. Μεμιάς η άμαξα του Γενάρη βρήκε τον δρόμο της στον ιστό των νιφάδων. Σε λίγο βρέθηκε να καμαρώνει επάνω στο ολόλαμπρο φεγγάρι, που τους υποδέχθηκε γεμάτο χαρά. Και τότε όχι μόνο ο Γενάρης χόρεψε με τις νιφάδες και το φεγγάρι, αλλά στριφογύρισε μαζί τους και η νέα χρονιά. Όλοι και όλες γιόρτασαν μια ιδιαίτερη Πρωτοχρονιά, στολισμένη με φεγγαρόσκονη και κρυσταλλονιφάδες!

Βάσω Πλιάτσικα

 

*Την έμπνευση για την πλοκή του παραμυθιού έδωσε η παροιμία.

 

Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής «Σύντομα παραμύθια για τους μήνες», των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.




Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2025

Αγκαλιά

 


Αγγελοπούλου Ελένη

Στην αγκαλιά

Κάποτε ένα μικρό παιδί

ρώτησε τον μπαμπά του,

κοιτώντας γύρω του τον ουρανό:

 

«Μπαμπά τι βρίσκεται στην αγκαλιά του ουρανού;»

«Τ' αστέρια και η γη μας».

«Και τι βρίσκεται στην αγκαλιά της γης;»

«Οι θάλασσες και οι στεριές της».

«Και τι μέσα στις θάλασσες και τις στεριές;»

«Τα ψάρια, τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι».

«Και τι μέσα σ' αυτών τις αγκαλιές;»

«Βρίσκονται τα μικρά τους».

«Δηλαδή όπως κι εγώ;»

«Ναι» απάντησε τρυφερά ο μπαμπάς.

 

Κι ο ουρανός έσκυψε κι αγκάλιασε το παιδί.

Κι ο μπαμπάς τ' αστέρι!

 

Γακοπούλου Βάγια

Ποιο γιατρικό τη θλίψη παίρνει όταν η καρδούλα πονά;

Ποιο τα ματάκια στεγνώνει;

Ποιο δίνει παρηγοριά και φτερά ράβει στους ώμους;

Ποιο χαμόγελα ζωγραφίζει στα χείλη;

Ποιο σου φτιάχνει ουρανό όταν σκοτάδι τα πάντα σκεπάζει;

Ποιο δρόμους ανοίγει όταν φράχτες το βήμα σου κλείνουν;

Και ποιος δεν το ξέρει;

Όχι, όχι, ο γιατρός δεν μπορεί να στο πει.

Τα βιβλία του, φτωχά να το βρούνε.

Μα τα παιδιά το ξέρουν.

Μια αγκαλιά, μια αγκαλιά!

Σαν ψωμάκι ζεστή και γλυκιά σαν το μέλι.

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Όνειρο

Ν’ αγκαλιάζω τα λουλούδια,

τα δάση, τα λιβάδια.

Ν’ αγκαλιάζω τα ποτάμια, τις λίμνες, τις θάλασσες.

Ν’ αγκαλιάζω τα ζωάκια, τα πουλιά, τα ψάρια.

Ν’ αγκαλιάζω τα παιδιά, τους ενήλικες, τους ηλικιωμένους.

Ν’ αγκαλιάζω τους γείτονες, τους φίλους, τους ξένους.

Τη γη, τον ουρανό, τον αέρα ν’ αγκαλιάζω.

Απέραντη αγκαλιά θέλω να γίνω, όταν μεγαλώσω,

ν’ αγκαλιάσω όλο το σύμπαν!

 

Παπαχρήστου Μαριλένα

Η αγκαλιά είναι μια φωλιά,

μια ζεστή κουβέρτα σε κρύα νύχτα.

 

Είναι τα χέρια που ανοίγουν διάπλατα,

σαν φτερά περιστεριού, έτοιμου να πετάξει.

 

Μια λέξη χωρίς λόγια,

μια αόρατη γέφυρα ανάμεσα σε δυο καρδιές.

 

Σου λέει «είμαι εδώ»,

χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει.

 

Είναι θάρρος,

είναι γέλιο,

είναι παρηγοριά.

 

Μια στιγμή που μοιάζει μικρή,

μα χωράει μέσα της όλο τον κόσμο.

 

Το νιώθεις;

Είναι η αγκαλιά που δεν τελειώνει ποτέ.

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2025

Σνέζκα, η πιγκουινίτσα που αγάπησε τα βιβλία

 


Κάπου πολύ μακριά από δω, σ’ έναν παγωμένο τόπο, ζούσε μια οικογένεια πιγκουίνων. Τη μικρότερη κόρη τους την έλεγαν Σνέζκα και συχνά περιπλανιόταν αναζητώντας αυτό που θα γέμιζε τη ζωή της.

Μια μέρα, καθώς εξερευνούσε μια σπηλιά, βρήκε ένα μπαούλο γεμάτο βιβλία. «Τι είναι αυτά τα παράξενα αντικείμενα;» αναρωτήθηκε και πήγε να βρει την Μπέλια, τη σοφή φάλαινα. «Είναι βιβλία. Μέσα τους κρύβονται ιστορίες, περιπέτειες και γνώσεις» της εξήγησε. «Μπορώ να σου μάθω να τα διαβάζεις».

Σύντομα η Σνέζκα βυθίστηκε στον μαγικό κόσμο του μπαούλου. Όσο περισσότερο διάβαζε, τόσο περισσότερο ήθελε να μοιραστεί αυτόν τον θησαυρό με τους φίλους της. Όμως τα υπόλοιπα ζώα, ακόμα κι η οικογένειά της, έλεγαν: «Γιατί να ασχολείσαι με τέτοια πράγματα; Δεν μπορούν να σε κρατήσουν ζεστή ούτε να σου δώσουν φαγητό». «Μπορεί να μη γεμίζουν την κοιλιά μου αλλά γεμίζουν την καρδιά και την ψυχή μου» απαντούσε εκείνη.

Στα μέσα του Γενάρη ξέσπασε μια τρομερή χιονοθύελλα. Όλα τα ζώα βρήκαν καταφύγιο στη μεγάλη σπηλιά. Σύντομα βαρέθηκαν κλεισμένα εκεί μέσα κι άρχισαν να τσακώνονται. Οι προμήθειές τους τελείωναν και δύσκολα έβρισκαν νερό που δεν είχε κρυσταλλώσει. Τότε η Σνέζκα είχε μια ιδέα. Πήρε ένα βιβλίο και ξεκίνησε να το διαβάζει δυνατά. Μικρές μικρές συντροφιές την πλησίαζαν και σε λίγο την άκουγαν όλοι μαγεμένοι. Η πείνα, το κρύο, οι καβγάδες ξεχάστηκαν μονομιάς.

Όταν η χιονοθύελλα κόπασε και επέστρεψαν στις φωλιές τους, δεν μπορούσαν να ξεχάσουν την υπέροχη αίσθηση που τους είχε αφήσει η πολύτιμη αυτή εμπειρία. Η Μπέλια κι η Σνέζκα μάθαιναν σε όποιο ήθελε να διαβάζει και η σπηλιά-καταφύγιο μετατράπηκε, με τη βοήθεια όλων, σε βιβλιοθήκη.

Από τότε, όχι μόνο η Σνέζκα αλλά και όλη η κοινότητα των ζώων περνούσε ώρες εκεί γελώντας και διαβάζοντας. Κάθε φορά που βυθίζονταν σε μια ιστορία, ήταν σαν να ανακάλυπταν έναν νέο κόσμο. Τα βιβλία μπορούσαν, τελικά, να τους κρατούν ζεστούς μ’ έναν τρόπο απρόσμενο και μαγικό!

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2025

Ο Γενάρης κι η μαγική του αγκαλιά

 


Πριν πολύ πολύ καιρό, στο Βασίλειο των Εποχών, ανατέθηκε στον Γενάρη μια αποστολή: να φέρνει τη γαλήνη και την ηρεμία στο ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς. Πιστός στο καθήκον του, προσπαθούσε να κάνει όσο καλύτερα μπορούσε ό,τι του είχε ζητήσει ο γερο-Χρόνος. Κατάφερε, έτσι, να τον αγαπούν όλοι μα κανείς δεν ήθελε να τον πολυπλησιάζει. Ήταν κρύος, έλεγαν κι η παγωνιά που κουβαλούσε μαζί του τους τρόμαζε.

Μια μέρα, καθώς περπατούσε στο χιονισμένο δάσος, συνάντησε ένα μικρό σπουργίτι, που στεκόταν κρυμμένο κάτω από τα πυκνά κλαδιά ενός δέντρου. Το παρατήρησε για αρκετή ώρα και διαπίστωσε πως δεν έφευγε στιγμή από κει.

«Γιατί δεν πετάς μαζί με τα υπόλοιπα πουλιά;» ρώτησε τελικά ο Γενάρης.

«Έχω ξεπαγιάσει και φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω» απάντησε θλιμμένα εκείνο.

Ο Γενάρης ήξερε πως το άγγιγμά του ήταν ψυχρό αλλά δεν ήθελε ν’ αφήσει το πουλάκι αβοήθητο. Το πλησίασε κι άπλωσε τα χέρια του, απαλά, γύρω απ’ το μικροκαμωμένο σωματάκι του. Ξαφνικά το χιόνι άρχισε να λαμπυρίζει και μια ζεστή, γλυκιά αίσθηση πλημμύρισε την περιοχή. Το σπουργίτι ένιωσε μια μαγική θαλπωρή που δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι υπάρχει.

«Μα εσύ είσαι ζεστός!» αναφώνησε.

«Όχι» χαμογέλασε ο Γενάρης. «Η ζεστασιά δεν προέρχεται από μένα αλλά από την αγκαλιά που τόλμησα να σου δώσω».

Από τότε, κάθε φορά που περνούσε από το δάσος, όλα τα πλάσματα τον υποδέχονταν με χαμόγελο. Και τα βράδια, όταν όλα ησύχαζαν, μπορούσε κανείς να δει τα μικρά σπουργίτια να κουρνιάζουν, λουσμένα από μια λάμψη, σαν να κουβαλούσαν ακόμα μια μικρή δόση από τη μαγική του αγκαλιά.

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

Το κάλεσμα της Νύχτας

 


«Έλα μαζί μου» ψιθυρίζει η Νύχτα. «Θα σε πάω σε μέρη όπου τ’ αστέρια μιλούν και το φεγγάρι αφηγείται ιστορίες».

Ένα μικρό αλεπουδάκι, που τα βράδια το αγχώνουν, την κοιτάζει διστακτικά. Αλλά το ψιθύρισμα της το καλεί κι έτσι αποφασίζει να τη ακολουθήσει.

Σύντομα διαπιστώνει πως δεν αποτελείται μόνο από σκιές κι από μαύρο. Την πιάνει απ’ το χέρι και την αφήνει να το οδηγήσει σε μέρη όπου τα όνειρα ζωντανεύουν.

Όταν ξυπνάει το πρωί, αισθάνεται γαλήνιο. Κι η καρδιά του είναι πλέον γεμάτη θάρρος. Από δω και μπρος δεν θα ξαναφοβηθεί το σκοτάδι…

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Τέλος φόρμας

 

Έιρα και Γιόκουλ

 


Σ’ έναν μεγάλο κάμπο, που είχε σκεπαστεί με χιόνι, στέκονταν δύο χιονάνθρωποι, η Έιρα κι ο Γιόκουλ. Ο χειμώνας ήταν σκληρός κι ο παγωμένος άνεμος φυσούσε ασταμάτητα.

«Αν συνεχίσει, θα διαλυθούμε» ψιθύρισε η Έιρα.

«Όχι αν μείνουμε αγκαλιασμένοι» απάντησε ο Γιόκουλ. «Μαζί μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα πάντα».

Μ’ έναν μαγικό τρόπο, που μόνο οι χιονάνθρωποι γνωρίζουν, πλησίασαν ακόμα περισσότερο κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά.

Οι μέρες περνούσαν κι οι νύχτες γίνονταν όλο και πιο κρύες. Τ’ αστέρια τούς φώτιζαν απαλά, σαν να τους έδιναν κουράγιο ν’ αντέξουν.

Ένα μεσημέρι, όταν ο άνεμος κόπασε κάπως, πέρασε από κει ένα παιδί με τους γονείς του. «Είναι οι πιο όμορφοι χιονάνθρωποι που έχω δει ποτέ!» φώναξε κι έτρεξε κοντά τους.

Το επόμενο διάστημα τούς επισκέφτηκαν κι άλλα παιδιά. Και αρκετοί μεγάλοι.

Αυτό που έκανε τους δύο χιονάνθρωπους ξεχωριστούς δεν ήταν τα περίτεχνα κασκόλ ούτε τα πολύχρωμα κουμπιά τους. Ήταν αυτή η ιδιαίτερη αγκαλιά, που τους κρατούσε σταθερούς, ζεστούς και δυνατούς. 

Έτσι η Έιρα κι ο Γιόκουλ έγιναν, σύντομα, σύμβολα της αληθινής αγάπης, που μπορεί ν’ αντέξει κάθε χιονοθύελλα.

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

 

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2025

Αν το χιόνι ήταν γυναίκα…

 


Αν το χιόνι ήταν γυναίκα, θα είχε λευκά, κυματιστά μαλλιά, που θα έλαμπαν όπως η παγωμένη αυγή. Το βλέμμα της θα ήταν καθαρό κι ένα διακριτικό χαμόγελο θα στόλιζε το όμορφο πρόσωπό της. Θα φορούσε ένα μακρύ, κάτασπρο φόρεμα κι ένα πανωφόρι που θα έφεγγε όπως το φως του φεγγαριού. Θα περπατούσε αργά και σιωπηλά, για να μην ταράξει την ηρεμία του κόσμου γύρω της.

Στο χέρι της θα κρατούσε ένα μαγικό, κρυστάλλινο δοχείο, γεμάτο νιφάδες. Κάθε μια και μια κρυφή ευχή. Θα τις σκορπούσε απαλά κι έτσι οι άνθρωποι θα ένιωθαν, σιγά σιγά, τα όνειρά τους ν’ απλώνονται απρόσμενα τριγύρω. Οι καρδιές τους θα πλημμύριζαν από μια αίσθηση αναμονής. Θα ένιωθαν πιο ανάλαφροι, γεμάτοι από μια γαλήνια ελπίδα και έτοιμοι για νέα ξεκινήματα.

Πιο πολύ απ’ όλους θα την αγαπούσαν τα παιδιά. Γιατί, με την άφιξή της, το παιχνίδι θα γινόταν πιο μαγευτικό κι όλα θα έμοιαζαν έτοιμα να ξαναγεννηθούν.

Ίσως κάποιοι να τη φοβόντουσαν και λίγο. Γιατί θα ήξερε να κρύβει και να αποκαλύπτει ταυτόχρονα. Όμως αυτό θα ήταν το δικό της δώρο. Η ικανότητα να δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις και μυστήρια. Και, ταυτόχρονα, τόσο ξεκάθαρο για όσους θα ήθελαν να δουν πέρα απ’ το προφανές.

Θα αγαπούσε τα πολυσέλιδα, γεμάτα ανατροπές, μυθιστορήματα. Θα της άρεσε να ζωγραφίζει τοπία με φως και σκιές. Και να περνάει τον χρόνο της με τον αγαπημένο της, τον Γενάρη. Θα έπιναν τσάι μέντα και θα μοιράζονταν μπισκότα κανέλας. Θα ξαπόσταιναν δίπλα στο τζάκι. Ο Γενάρης θα της μιλούσε για τις επιθυμίες που γεννιούνται με το πρώτο κρύο κι εκείνη θα τον άκουγε προσεκτικά, απολαμβάνοντας τη συντροφιά και τη σοφία του.

Σε λίγο καιρό θα καλωσόριζε τις πρώτες ζεστές ακτίνες της άνοιξης. Θα τις υποδεχόταν με χαρά και θα έδινε τη σκυτάλη χωρίς χρονοτριβές. Θα έπιανε απ’ το χέρι τον Γενάρη και θα κινούσαν για το παγωμένο παλάτι τους, κάπου πολύ μακριά απ’ τη γη. Εκεί θα απολάμβαναν παρέα τον ελεύθερο χρόνο τους και την αίσθηση της αλλαγής, καθώς η νέα εποχή θα κατέφθανε, γεμάτη υποσχέσεις και φωτεινές ελπίδες.

Χιόνι. Μια γυναίκα αέρινη και επιβλητική.

Ας την καλοδεχτούμε κι ας απολαύσουμε, για λίγο, την αθόρυβη μαγεία της…

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!