Ζούσε, κάποτε, ένα μικρό σύννεφο που περιπλανιόταν στον ουρανό. Ένιωθε βαρύ και λυπημένο, γεμάτο βροχή που δεν ήξερε τι να την κάνει.
Μια μέρα το πλησίασε ένα απαλό αεράκι.
«Γιατί είσαι τόσο σκυθρωπό;»
«Κουβαλάω μεγάλο βάρος μέσα μου» απάντησε.
«Και γιατί δεν το αφήνεις να φύγει;»
Το σύννεφο αποφάσισε, τότε, ν’ αφήσει τη βροχή, που το
έπνιγε, να πέσει γη. Σταγόνες χόρεψαν πάνω στα χωράφια, στα δέντρα, ακόμα και
σε μια ξεχασμένη αυλίτσα.
Σε λίγο καιρό, εκεί που έπεσαν οι σταλαγματιές του, φύτρωσαν δεκάδες πολύχρωμα λουλούδια.
«Βλέπεις; Ακόμα και το πιο βαρύ φορτίο μπορεί να γεννήσει κάτι όμορφο, όταν το απελευθερώσεις» ψιθύρισε ο άνεμος και το σύννεφο ένιωσε για πρώτη φορά ελαφρύ, χαρούμενο και γεμάτο ευγνωμοσύνη.
Γιώτα Κοτσαύτη
https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous
Θα χαρούμε πολύ να μας
γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια
ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.
Το παρόν ιστολόγιο
λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει
καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας
είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.
Ηλεκτρονική διεύθυνση
επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr
Ευχαριστούμε θερμά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;