Μετά τις γιορτές το δάσος ήταν σιωπηλό. Τα λαμπιόνια έσβησαν, τα ζώα κρύφτηκαν στις φωλιές τους κι ο νεαρός κοκκινολαίμης, που τόσο πολύ αγαπούσε τα Χριστούγεννα, έμεινε ξανά μόνος. Οι κρύες νύχτες τον γέμιζαν φόβο κι η μοναξιά έκανε το σπιτάκι του να μοιάζει άδειο.
Ένα βράδυ, καθώς το χιόνι έπεφτε πυκνό, άκουσε έναν ήχο. Ένα αχνό, γλυκό τραγούδι. Το ακολούθησε πετώντας προσεκτικά ανάμεσα στα δέντρα. Μετά από λίγο εντόπισε μια μικρή φωτιά κι έναν ηλικιωμένο λύκο που τραγουδούσε. «Γιατί τραγουδάς;» τον ρώτησε. «Γιατί να μην το κάνω;» απάντησε ήρεμα εκείνος.
Ο κοκκινολαίμης, αν και δίσταζε στην αρχή, αποφάσισε τελικά να πάει δίπλα του. Τότε ο λύκος τού μίλησε για τους χειμώνες που είχαν περάσει κι έφερναν πάντα μαζί τους την άνοιξη. Έπειτα τραγούδησαν, παρέα, για ώρες.
Το δάσος άρχισε να φωτίζεται από τα πρώτα χρώματα της αυγής. Η μοναξιά του κοκκινολαίμη διαλύθηκε, σαν τον πάγο που λιώνει στον ήλιο.
Από τότε, κάθε φορά που ο φόβος τον πλησίαζε απειλητικά, θυμόταν εκείνη τη βραδιά και ξεκινούσε να τραγουδάει. Γιατί ήξερε ότι, κάπου εκεί έξω, υπήρχε ένας γερο-λύκος που ακόμα και τις πιο παγωμένες νύχτες, μπορούσε να βλέπει την άνοιξη να πλησιάζει…
Γιώτα Κοτσαύτη
https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous
Θα χαρούμε πολύ να μας
γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια
ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.
Το παρόν ιστολόγιο
λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει
καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας
είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.
Ηλεκτρονική διεύθυνση
επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr
Ευχαριστούμε θερμά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;