Πάντοτε συμπαθούσα τις φώκιες,
ιδίως από τότε που άκουσα στην Ολλανδία την ιστορία που θα σας διηγηθώ. Είναι
πραγματική, αν πιστέψει κανείς τους Ολλανδούς. Αυτά τα ζώα είναι τα σκυλιά των
ψαράδων. Έχουν κεφάλι μολοσσού, μάτι βοϊδίσιο και μουστάκια γάτας. Την περίοδο
του ψαρέματος ακολουθούν τις βάρκες και κυνηγάνε το ψάρι όταν ο ψαράς αστοχεί ή
το αφήνει να του ξεφύγει. Το χειμώνα είναι πολύ κρυουλιάρες και σε κάθε ιγκλού
ψαρά, βλέπεις να τριγυρνάει και μία, που συνήθως πιάνει την καλύτερη θέση
μπροστά στη φωτιά, περιμένοντας το μερίδιο της απ’ ό,τι βράζει στη χύτρα.
Ένας ψαράς και η
γυναίκα του, περνούσαν μεγάλες φτώχειες –η χρονιά ήταν πολύ κακή– και όταν δεν
υπήρχε πια λέπι, ο ψαράς λέει στη γυναίκα του: «Αυτό το βρωμόψαρο τρώει την
μπουκιά απ’ το στόμα των παιδιών μας. Μου ’ρχεται να το πάρω και να το πετάξω
στη θάλασσα· ας πα να βρει τους όμοιούς του· αυτοί ξέρουν κάτι τρύπες και
ξεχειμωνιάζουν, χωμένοι κάτω από φύκια κι όλο και ξετρυπώνουν κανένα ψάρι για
φαΐ».
Η γυναίκα του ψαρά
έπεσε γονατιστή μπροστά στον άντρα της και τον παρακαλούσε να λυπηθεί τη φώκια.
Η σκέψη όμως των παιδιών της που ’χαν ξελιγωθεί από την πείνα κατεύνασε γρήγορα
αυτή την κρίση μεγαλοψυχίας. Τα χαράματα, ο ψαράς έβαλε τη φώκια μέσα στη βάρκα
του κι αφού ξανοίχτηκε μερικές λεύγες, την ξεμπάρκαρε σ’ ένα ξερονήσι. Η φώκια
άρχισε να παίζει χαζοχαρούμενα με τις άλλες φώκιες και ούτε που πήρε είδηση πως
η βάρκα έφευγε.
Ο ψαράς γύρισε στην
καλύβα του με την καρδιά ραγισμένη απ’ το χαμό του συντρόφου του. Μόλις μπήκε
μέσα, βρήκε τη φώκια να στρογγυλοκάθεται μπροστά στη φωτιά και να στεγνώνει τη
γούνα της. Άντεξαν την πείνα για λίγες μέρες ακόμα. Μετά, ο ψαράς, αλαλιασμένος
απ’ τις φωνές των παιδιών του που ζητούσαν φαΐ, αποφάσισε να δράσει πιο
δυναμικά. Αυτή τη φορά, ξανοίχτηκε πολύ βαθιά στη θάλασσα και πέταξε τη φώκια
στο νερό, μακριά απ’ τις ακτές. Η φώκια προσπαθούσε απεγνωσμένα να γαντζωθεί
από την κουπαστή, με τα πτερύγιά της που μοιάζουν με χέρια. Ο ψαράς,
εκνευρισμένος, της κοπανάει μια με το κουπί, με αποτέλεσμα να της σπάσει το ένα
πτερύγιο. Η φώκια έμπηξε κάτι τσιριχτά σαν άνθρωπος και χάθηκε μέσ’ στο νερό,
που βάφτηκε κόκκινο απ’ το αίμα της.
Ο ψαράς γύρισε σπίτι
του ψυχικό ράκος. Αυτή τη φορά η φώκια δεν τον περίμενε κάτω απ’ την καμινάδα.
Την ίδια νύχτα, όμως, ακούστηκαν φωνές έξω στο δρόμο. Ο ψαράς νόμιζε ότι
κάποιον σκοτώνουν και βγήκε να βοηθήσει το θύμα. Μπροστά στην πόρτα βρήκε τη
φώκια που ’χε συρθεί μέχρι το σπίτι και φώναζε γοερά, υψώνοντας στον ουρανό το
ματωμένο της πτερύγιο. Τη μάζεψαν, την περιποιήθηκαν κι ούτε που ξανασκέφτηκαν
ποτέ να τη διώξουν απ’ το σπίτι· άλλωστε, από εκείνη τη στιγμή, η ψαριά ήταν
κάθε φορά και καλύτερη.
Ζεράρ
ντε Νερβάλ
μτφρ.
Συλβάνα Ζερβακάκη
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα
έκανε η Χριστίνα Παπασπηλιοπούλου.
Η Χριστίνα
Παπασπηλιοπούλου γεννήθηκε στην Αίγυπτο. Στη Δ’ Δημοτικού, Αθήνα πια, είχε την
ευτυχία ένας ευλογημένος δάσκαλος να ακουμπήσει την ψυχή της κάπως τρομαγμένης
μαθητριούλας και της έδωσε τόση δύναμη και αγάπη για τα γράμματα που όλη της
την ζωή δεν σταμάτησε να μελετά, να δουλεύει και να προχωρά μπροστά. Κάποια
στιγμή, μετά από 30 χρόνια πορείας στον χώρο του εμπορίου και των επιχειρήσεων
(είχε ήδη πτυχίο Μαθηματικών και Οικονομικών), σπούδασε νηπιαγωγός, έτσι για να
«ψυχαγωγηθεί». Εμπνεύστηκε εκεί από την δημιουργική διάθεση και αυτοπεποίθηση
των μικρών 5χρονων, πού τίποτα δεν τους τρόμαζε και όλα τα τολμούσαν όταν έπιαναν
μολύβια και πινέλα και αποφάσισε να τα πιάσει και κείνη. Και δεν λέει να τα αφήσει εδώ και 8 χρόνια.
Έργα της μπορείτε να δείτε στην σελίδα της
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα
κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;