Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Η πιο γλυκιά καλημέρα



Καλημέρα τιτιβίζει
στο περβάζι ένα πουλάκι.
«Καλημέρα-γαβ» ο σκύλος,
«νιάου-νιάου» το γατάκι.

«Καλημέλα» λέει της Άννας
το μικρούτσικο γλωσσάκι
κι η μαμά την αγκαλιάζει
και της δίνει ένα φιλάκι!

ΓΙΩΤΑ ΚΟΤΣΑΥΤΗ

Την εικόνα έκανε η Snezana Krstic.





Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:




Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι



«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι» ρώτησε τον κ. Κ. η μικρή κόρη της σπιτονοικοκυράς του «θα φέρονταν τότε καλύτερα στα μικρά ψάρια;» «Σίγουρα» απάντησε αυτός. «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έφτιαχναν στη θάλασσα για τα μικρά ψάρια τεράστιες κασέλες με διάφορες τροφές μέσα, τόσο φυτά όσο και ζώα. Θα φρόντιζαν να έχουν οι κασέλες πάντα φρέσκο νερό και θα έπαιρναν εν γένει διάφορα υγειονομικά μέτρα. Όταν, παραδείγματος χάριν, ένα ψαράκι τραυμάτιζε το πτερύγιό του, τότε οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο, για να μην τους πεθάνει πριν την ώρα του. Για να μην είναι τα ψαράκια μελαγχολικά, θα διοργανώνονταν πού και πού μεγάλες γιορτές στο νερό∙ γιατί τα χαρούμενα ψαράκια έχουν καλύτερη γεύση από τα μελαγχολικά. Θα υπήρχαν φυσικά και σχολεία σ’ αυτές τις μεγάλες κασέλες. Στα σχολεία αυτά τα ψαράκια θα μάθαιναν πώς να κολυμπάνε στο στόμα των καρχαριών. Θα χρειάζονταν, παραδείγματος χάριν, τη γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, που θα βρίσκονται κάπου τεμπελιάζοντας. Το σπουδαιότερο θα ήταν φυσικά η ηθική διαπαιδαγώγηση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν ότι το υψηλότερο και ωραιότερο ιδεώδες είναι να θυσιάζεται ένα ψαράκι πρόθυμα και ότι όλα έπρεπε να πιστεύουν στους καρχαρίες, προπαντός όταν τους έλεγαν ότι θα μεριμνούσαν για ένα καλύτερο μέλλον. Θα δίδασκαν στα ψαράκια ότι το μέλλον αυτό τότε μόνο είναι εξασφαλισμένο, όταν μάθαιναν υπακοή. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται απ’ όλες τις ταπεινές, υλιστικές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις και να αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες, όταν κανέναν απ’ αυτά έδειχνε τέτοιες διαθέσεις. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν φυσικά και πολέμους αναμεταξύ τους, για να κυριέψουν ξένες ψαροκασέλες και ξένα ψαράκια. Τους πολέμους θα έβαζαν να τους κάνουν τα δικά τους ψαράκια. Θα δίδασκαν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια, θα διακήρυσσαν, είναι, ως γνωστόν, βουβά, αλλά σωπαίνουν σ’ εντελώς διαφορετικές γλώσσες και γι’ αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν το ένα το άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε στον πόλεμο μερικά άλλα ψαράκια εχθρικά, που σωπαίνουν σε άλλη γλώσσα, θ’ απένειμαν ένα μικρό παράσημο από θαλασσινά φύκια και τον τίτλο του ήρωα. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα υπήρχε φυσικά σ’ αυτούς και τέχνη. Θα υπήρχαν ωραίοι πίνακες, στους οποίους θα παριστάνονταν τα δόντια των καρχαριών με υπέροχα χρώματα, τα στόματά τους σαν αληθινά πάρκα αναψυχής, όπου θα μπορούσε να κάνει κανείς έναν υπέροχο περίπατο. Τα θέατρα στο βυθό της θάλασσας θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια κολυμπάνε ενθουσιασμένα στα στόματα των καρχαριών και η μουσική θα ήταν τόσο ωραία, ώστε τα ψαράκια θα ορμούσαν, κάτω από τους ήχους της, με την μπάντα μπροστά, σαν σε ένα όνειρο και με το νανούρισμα των πιο ευχάριστων σκέψεων, στα στόματα των καρχαριών. Θα υπήρχε βέβαια και μια θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Θα δίδασκε ότι για τα ψαράκια στην κοιλιά των καρχαριών θ’ άρχιζε η αληθινή ζωή. Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, τα ψαράκια θα έπαυαν επίσης να είναι ίσα, όπως συμβαίνει τώρα. Μερικά απ’ αυτά θα έπαιρναν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τ’ άλλα. Στα κάπως μεγαλύτερα θα επιτρεπόταν μάλιστα να τρώνε τα μικρότερα. Αυτό δε θα ήταν για τους καρχαρίες παρά ευχάριστο, αφού οι ίδιοι θα είχαν έπειτα να τρώνε, συχνά, μεγαλύτερες μπουκιές. Και τα μεγαλύτερα ψαράκια, που θα είχαν ένα πόστο, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί, μηχανικοί για την κατασκευή κασελών κτλ. Με λίγα λόγια, πολιτισμός θα υπήρχε και στη θάλασσα, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι».

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διηγήματα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Την εικόνα έκανε ο Αργύρης Ευαγγελούλης.


Ο Αργύρης Ευαγγελούλης γεννήθηκε στη Λάρισα το 1992. Το 2015 έλαβε το πτυχίο του στην Κλασική Φιλολογία από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ενώ έχει παρακολουθήσει και τον κύκλο σεμιναρίων και μαθημάτων ειδίκευσης Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του οικείου Τομέα. Τον Μάρτιο του 2015 συμμετείχε στο Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής που διοργάνωσε η Κεντρική Βιβλιοθήκη του Π.Ι. με εισηγητή τον συγγραφέα Μ. Σπέγγο. Ασχολείται κυρίως με την ποίηση. Ενδιαφέρεται επίσης για τα εικαστικά και την πολιτισμική θεωρία. Τρία πεζά του συμπεριλαμβάνονται στον συλλογικό τόμο Ιστορίες Συλλογικής Γραφής... και Τρέλας (Gutenberg, 2016). Τον Μάιο του 2017, συμμετείχε στο “Art for change”, an art festival  (Διοργάνωση: musicartmagazine.com, Πολυχώρος τέχνης Faust). Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, συμμετείχε στο “Art for change vol. II” (Διοργάνωση: musicartmagazine.com, Old City co). Παράλληλα δουλειά του στην ποίηση, το πεζό και τα εικαστικά έχει δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Μιλά ελληνικά και αγγλικά.
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.

Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:


Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Τα ‘σπασε η γάτα; Ο σκύλος τα ‘σπασε!



«Μαρία, Μαρία;»
«Ορίστε, κυρία.»
«Τα ‘πλυνες τα πιάτα;»
«Τα ‘σπασε η γάτα.»

Χρόνια τώρα ακούω από μικρούς και μεγάλους αυτόν τον σαχλό -δήθεν- διάλογο. Ήρθε η στιγμή ν' αποκαταστήσω επιτέλους την αλήθεια.

Πρώτα απ’ όλα ας συστηθώ. Είμαι η γάτα της «κυρίας», που ΔΕΝ έσπασε τα πιάτα της Μαρίας. (Άλλη μεγάλη αδικία. Πουθενά δεν αναφέρεται το όνομά μου!) Με λένε Αλφρέντα και είμαι μια γάτα υψηλής καταγωγής. Η προγιαγιά μου ζούσε στα ανάκτορα του βασιλιά Βουρλιμάκ Βλακέντιου ΙΔ’. Η γιαγιά μου μεγάλωσε στο σπίτι του δήμαρχου. Του ξακουστού Ανσέλμο Κλεψιμάν. Το πώς βρέθηκα εγώ σ’ αυτό το ταπεινό σπιτικό, είναι μια μεγάλη ιστορία, που θα σας διηγηθώ κάποια άλλη φορά. 

Εγώ, που λέτε, είμαι μια γάτα πολύ σπουδαία. Όμορφη, καθαρή, με τρόπους καλούς κι ευγενικούς. Τρεις φορές βραβευμένη απ' τη Λέσχη Γατουάρ Βιβρ, παρακαλώ. Εντάξει, ομολογώ ότι κάπου κάπου παραφέρομαι. Είναι να μη νευριάζω, όταν μου σερβίρουν το ίδιο φαγητό -και μάλιστα δίχως ορεκτικό κι επιδόρπιο- με τον αγαθιάρη τον Μπόμπυ; (Άκου εκεί… «Μπόμπυ»!). Αυτός ο «Μπόμπυ», ο μπουμπούνας, είναι ο σκύλος της οικογένειας. Ένα μεγαλόσωμο σκυλί, που περιμάζεψαν απ' τον δρόμο τα περασμένα Χριστούγεννα. Κι από κείνη τη στιγμή μόνο μπελάδες έχει φέρει στη ζωή μου. Φυσικά ούτε που καταδέχομαι να τον πλησιάσω. Εκείνος πάλι, σαν να το κάνει επίτηδες, δεν ξεκολλάει από δίπλα μου. 

Έτσι και τότε. Ήμασταν στο εξοχικό -ένα συμπαθητικό σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα. Ξάπλωνα στο καλάθι μου και μάταια προσπαθούσα να κλείσω μάτι. Μια ο κόσμος που πηγαινοερχόταν, μια τα παιδιά με τις τσιρίδες τους, αδυνατούσα να βρω λίγα λεπτά ηρεμίας. Μέσα σ’ όλα είχα κι αυτόν τον… «Μπόμπυ». Πέρα-δώθε. Δώθε-πέρα. Να κουνάει τόσο πολύ την ουρά του, που νόμιζα πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεκολλήσει. Μια, δυο, τρεις, εκατό, χίλιες, άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου. Η Μαρία έπλενε τα πιάτα στην κουζίνα. Τότε μου ήρθε μια ιδέα. Προχώρησα αργά αργά προς τα εκεί. Όταν έφτασα στον νεροχύτη και βεβαιώθηκα πως μ' ακολουθεί, τον άφησα να με πλησιάσει. Ξαφνικά, χωρίς να το περιμένει, του έμπηξα μια νυχιά τόσο γερή, που τινάχτηκε ως το ταβάνι.  Τα πιάτα ταρακουνήθηκαν, έπεσαν στο πάτωμα κι έγιναν θρύψαλα. 

Επέστρεψα κυρία στο καλάθι μου. Κοιμήθηκα ξέγνοιαστα για ώρες. Η Μαρία όμως, που είχε προλάβει να δει τη νυχιά μου, διέδωσε σ' όλους την ανυπόστατη είδηση, φροντίζοντας να τη διανθίσει με μπόλικη σάλτσα. 

Θα σας εκμυστηρευτώ κάτι ακόμα: μπορεί να μην έσπασα εγώ τα πιάτα, μα δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβετε ποια έκανε πριν λίγο χίλια κομματάκια το νυφικό κι όλα τα καινούργια φορέματα της Μαρίας.

Τώρα που μάθατε την αλήθεια, σας αποχαιρετώ και σας ενημερώνω πως σκέφτομαι να μετακομίσω κάπου μακριά. 

Θα περιμένω τα μηνύματά σας στη γνωστή ηλεκτρονική διεύθυνση:


Με αγάπη,

Αλφρέντα, γάτα υψηλής καταγωγής, βραβευμένη (τρεις φορές, παρακαλώ!) απ' τη Λέσχη Γατουάρ Βιβρ.

ΓΙΩΤΑ ΚΟΤΣΑΥΤΗ

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε στα πλαίσια μιας εργασίας του μεταπτυχιακού τμήματος Δημιουργικής Γραφής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου)
...



Ηλεκτρονική διεύθυνση: yotakotsafti1@yahoo.gr
 

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

Ψευδαίσθηση



Ήταν μια φορά ένας αγρότης χοντρός και άσχημος
που είχε ερωτευτεί (φυσικά!)
μια πριγκίπισσα ξανθιά και πανέμορφη…
Μια μέρα η πριγκίπισσα -κανείς δεν ξέρει γιατί-
έδωσε ένα φιλί στον χοντρό και άσχημο αγρότη…
και, ως δια μαγείας, αυτός μεταμορφώθηκε
σ’  έναν κομψό και λυγερόκορμο πρίγκιπα.
(Τουλάχιστον, έτσι τον έβλεπε αυτή…)
(Τουλάχιστον, έτσι αισθανόταν αυτός…)

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ,
Ιστορίες να σκεφτείς, εκδόσεις Opera (μετάφραση Μαρία Μπεζαντάκου)

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διηγήματα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Την εικόνα έκανε η Κωνσταντίνα Καρκαβίτσα.


Είμαι η Κωνσταντίνα Καρκαβίτσα και έχω γεννηθεί το 1993. Έχω σπουδάσει Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Με τη ζωγραφική ασχολούμαι από πολύ μικρή. Μου αρέσει να ζωγραφίζω μεγάλους πίνακες σε καμβά, κυρίως με ακρυλικά χρώματα. 

Έχω ζωηρή φαντασία σε ό,τι έχει να κάνει με κατασκευές με τα χέρια και δημιουργία. Επίσης, μικρότερη, έχω κάνει κάποιες απόπειρες να γράψω παραμύθια, στα οποία έχω κάνει και δική μου εικονογράφηση. 

Ό,τι έχει να κάνει με τέχνη, δημιουργία, χρώματα και πινέλα είναι αυτό που με εκφράζει!
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.

Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook: