Ο μαντατοφόρος του ήλιου

Μια φορά κι έναν καιρό στον ουρανό δεν ήταν ακόμα ο ήλιος, αλλά μόνο το φεγγάρι και τ’ αστέρια. Στη γη δεν ήταν ακόμα οι άνθρωποι, αλλά μόνο πουλιά και ζώα που όμως ήταν πολύ πιο μεγάλα απ’ ό,τι είναι τώρα. Εκείνο τον καιρό η στρουθοκάμηλος, ο εμού (είδος στρουθακαμήλου της Αυστραλίας) κι ο γερανός ήταν μεγάλοι εχθροί. Μια μέρα αρπάχτηκαν για τα καλά. Πάλευαν πολλή ώρα ώσπου ο εμού κυνήγησε τον γερανό, που το ‘βαλε στα πόδια. Ο γερανός, απ’ το κακό του, άρπαξε ένα αυγό, δικό του αυγό, και το πέταξε μ’ όλη του τη δύναμη στον ουρανό. Το μεγάλο αυγό έπεσε πάνω σ’ ένα σωρό ξύλα, στον ουρανό. Το κροκάδι του αυγού σκορπίστηκε και τα ξύλα άναψαν και φούντωσαν για καλά.

Επάνω στη γη ήταν τώρα τόσο φως σαν να είχαν βγει δέκα φεγγάρια μαζί. Τα πουλιά και τα ζώα τα είχαν χαμένα. Ήταν συνηθισμένα να ζουν μέσα στο παντοτινό σκοτάδι και ποτέ τους δεν είχαν δει τόσο φως.

Όταν το πνεύμα τ’ ουρανού είδε πόσο φωτεινή και όμορφη ήταν η γη, σκέφτηκε τι ωραία που θα ήταν να μπορούσε να άναβε κάθε μέρα μια φωτιά σαν κι αυτήν.

Φώναξε τους βοηθούς του και τους πρόσταξε να μαζέψουν πάλι έναν μεγάλο σωρό ξύλα και όταν γίνει αρκετά μεγάλος να του βάλουν φωτιά.

Τα ξύλα άρχισαν να καίγονται και βγήκε η αυγή. Η φωτιά έφτασε στο πιο ψηλό σημείο της και στη γη ήταν μεσημέρι. Η φωτιά άρχισε να σβήνει και στη γη έπεφτε το βράδυ. Και από κείνη τη μέρα τα πνεύματα τ’ ουρανού κάνουν πάντα το ίδιο. Κάθε νύχτα μαζεύουν έναν σωρό ξύλα και τον ανάβουν, κάθε πρωί. Και για να ειδοποιήσουν στη γη ότι ο σωρός είναι αρκετά μεγάλος και γρήγορα θα τον ανάψουν, στέλνουν κάθε αυγή, σαν σινιάλο, ένα μεγάλο και φωτεινό αστέρι, το άστρο της αυγής.

Όμως αυτό το αστέρι μπορούν να το βλέπουν μόνο όσοι είναι κιόλας ξυπνητοί. Όσοι κοιμούνται δεν το βλέπουν. Γι’ αυτό τα καλά πνεύματα αποφάσισαν τότε να στέλνουν κάθε αυγή κι έναν δεύτερο μαντατοφόρο του ήλιου. Για πολύ καιρό όμως δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε ποιον να εμπιστευτούν μια τόσο σπουδαία δουλειά. Ένα βράδυ άκουσαν τον πετεινό να κράζει.

-Να ο μαντατοφόρος μας! φώναξαν.

Κι από κείνη τη μέρα, κάθε πρωί, το κράξιμο του πετεινού ειδοποιεί ότι τα πνεύματα του ουρανού ετοιμάζονται ν’ ανάψουν τον ήλιο…

(Αυστραλία)

Παγκόσμια Ανθολογία Παραμυθιού

(400 παραμύθια από 100 χώρες), εκδόσεις Ανθολογία, τόμος 1.

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Την εικόνα έκανε η Δήμητρα Δεσποτοπούλου.

Είμαι συνταξιούχος της Τράπεζας της Ελλάδος και έχω τρεις γιους. Έχω μάθει ζωγραφική δίπλα σε έναν ζωγράφο. Έκανα τρεις εκθέσεις με διάφορα θέματα (λάδια, ακουαρέλες, μολύβι και μολυβοκάρβουνο). Τα τελευταία 6 χρόνια σπουδάζω την αγιογραφία στον Δήμο Αμαρουσίου. Παράλληλα, τα τελευταία 17 χρόνια, συμμετέχω σε χορωδίες, σε διάφορες συναυλίες σε Ελλάδα και το εξωτερικό.

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks