1ος λογοτεχνικός διαγωνισμός-Εκδόσεις Αλάτι (κατηγορία παραμύθι)

 

Διαγωνισμός παραμυθιού-Εκδόσεις Αλάτι

 

«Οτιδήποτε βλέπεις μπορεί να γίνει ένα παραμύθι

και μπορείς να βγάλεις μια ιστορία απ’ οτιδήποτε αγγίξεις».

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

 

Οι Εκδόσεις Αλάτι ΠΡΟΚΗΡΥΣΣΟΥΝ

τον 1^ο λογοτεχνικό διαγωνισμό τους.

 

ΟΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

1.Γράψτε ένα παραμύθι (για ηλικίες 5-9 ετών) με ελεύθερο θέμα, ως 300 το πολύ λέξεις. Γραμματοσειρά Times New Roman. Γράμματα 12άρια. Μονό διάστιχο.

Τα παραμύθια να είναι γραμμένα σε πεζό λόγο, να μην εμπεριέχουν καθόλου ποιητικό λόγο  και ομοιοκαταληξία ούτε να είναι έμμετρα.

Θα πρέπει, επίσης, να είναι ανέκδοτα, να μην έχουν δημοσιευθεί και να μην έχουν βραβευτεί σε άλλον διαγωνισμό.

 

2.Στείλτε το ταχυδρομικά (με απλή επιστολή), σε οχτώ δακτυλογραφημένα και εκτυπωμένα αντίγραφα, 

-ΠΡΟΣΟΧΗ! Πάνω δεξιά στα αντίγραφά σας να αναγράφεται μονολεκτικό ψευδώνυμο-

στη διεύθυνση:

Γιώτα Κοτσαύτη, Λεβαία Φλώρινας, 53200, Δήμος Αμυνταίου, με την ένδειξη «Για τον διαγωνισμό παραμυθιού».

Στο όνομα αποστολέα θα βάλετε ΜΟΝΟ το ψευδώνυμό σας.

Σε μικρότερο, κλειστό φάκελο, να υπάρχουν τα στοιχεία επικοινωνίας (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο, μέιλ, ψευδώνυμο και τίτλος παραμυθιού). Στο εξωτερικό μέρος του φακέλου να αναγράφεται το ψευδώνυμο και ο τίτλος του παραμυθιού.

 

Συμμετοχές δεκτές από 31 Οκτωβρίου 2024 (όχι νωρίτερα!)

έως 31 Ιανουαρίου 2025 (όχι αργότερα!).

 

Αποδεκτά θα γίνονται μόνο έργα ενηλίκων, από Ελλάδα, Κύπρο ή/και από το εξωτερικό, αρκεί να είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα.

 

 

Τα παραμύθια θα αξιολογηθούν από οκταμελή επιτροπή και τα ονόματα των νικητών θα ανακοινωθούν 2 Απριλίου 2025, την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.

 

Συμμετοχές που δεν θα ακολουθούν τους όρους του διαγωνισμού, θα απορρίπτονται χωρίς προειδοποίηση.

 

Για οποιαδήποτε  πληροφορία ή διευκρίνιση σχετικά με τον διαγωνισμό μπορείτε να επικοινωνείτε στο e-mail: ekdoseisalati@gmail.com

 

ΕΠΑΘΛΑ

1^ο βραβείο: βιβλία των Εκδόσεων Αλάτι αξίας 150 ευρώ.

2^ο βραβείο: βιβλία των Εκδόσεων Αλάτι αξίας 100 ευρώ.

3^ο βραβείο: βιβλία των Εκδόσεων Αλάτι αξίας 50 ευρώ.

 

 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Θεοφάνης Θεοφάνους

Άλκηστη Καλλινίκου

Ιωάννα Καλοστεφάνου

Γιώτα Κοτσαύτη

Διονύσης Λεϊμονής

Μαρία Παπακυριακού

Κατερίνα Πουρίδου

Ρούλα Σωτηροπούλου

Θεοφάνης Θεοφάνους

Ζει και εργάζεται στη Φλώρινα. Είναι παντρεμένος και έχει δυο κόρες. Συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής για μαθητές σχολικής ηλικίας και εκπαιδευτικούς στο «Εργαστήριο Συγγραφής-Εκδόσεις Αλάτι». Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών «Εκπαίδευση και τεχνολογίες σε συστήματα εξ αποστάσεως διδασκαλίας και μάθησης» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Έχει βραβευθεί για το έργο του από ελληνικούς και κυπριακούς φορείς και προτάθηκε τέσσερις φορές για το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου με ποιητικές συλλογές του. Έργα του θα βρείτε στην Άνεμος Εκδοτική, Ελληνοεκδοτική, Εκδόσεις Άλλωστε, Εκδόσεις Περί Τεχνών και Εκδόσεις Αλάτι.

 

Άλκηστη Καλλινίκου

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αφού εργάστηκε για αρκετά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, βρήκε το αληθινό της κάλεσμα -επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην Αγγλική γλώσσα και Λογοτεχνία (BA, University of London) και τη Δημιουργική γραφή (ΜΑ, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο). Είναι υποψήφια διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου με τη διπλωματική της να πραγματεύεται την παιδική και νεανική λογοτεχνία φαντασίας και τα παραμύθια. Ασχολείται με την επιμέλεια, τη μετάφραση και την κριτική βιβλίων και αυτήν την περίοδο γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα.

 

Ιωάννα Καλοστεφάνου

Από την παιδική της ηλικία, έχοντας έμφυτο ταλέντο στη ζωγραφική, εκδήλωσε μεγάλη αγάπη για την τέχνη. Σπούδασε Art & Design–3D Animation και έγινε εκπαιδευτικός ψηφιακού σχεδιασμού. Εργάστηκε για πολλά έτη στη συγγραφή προγραμμάτων σπουδών για τον ψηφιακό σχεδιασμό και ασχολήθηκε με την εκπαίδευση μαθητών αλλά και καθηγητών Πληροφορικής σε αυτό το αντικείμενο. Τα τελευταία έτη ασχολείται κυρίως με το παιδικό βιβλίο και συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους στην εικονογράφηση, τη σελιδοποίηση, τον σχεδιασμό εξωφύλλου και την καλλιτεχνική επιμέλεια. Έχει λάβει αρκετά βραβεία και επαίνους για τη δουλειά της και από το 2003 δημιουργεί τα έργα της στο ιδιωτικό ατελιέ της.

 

Γιώτα Κοτσαύτη

Γεννήθηκε το 1981 και μεγάλωσε στη Λεβαία Φλώρινας. Είναι συγγραφέας, απόφοιτη του Τμήματος Νηπιαγωγών και του μεταπτυχιακού «Δημιουργικής Γραφής» Ε.Α.Π.-Π.Δ.Μ. Έχει παρακολουθήσει τα σεμινάρια: «Δημιουργική Ανάγνωση και Γραφή της Πεζογραφίας», «Ειδική Αγωγή: Διεπιστημονικές Πρακτικές Σύγκλισης» και «Το παραμύθι στην Εκπαίδευση»  (Ε.Κ.Π.Α.). Αυτήν την περίοδο ολοκληρώνει τα σεμινάρια «Αυτισμός: κατανόηση, εκπαίδευση και παρέμβαση» και «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση» (Ε.Κ.Ε.Κ. Athena-Πανεπιστήμιο Πατρών). Κείμενά της έχουν βραβευτεί σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Η αγάπη της για την παιδική, εφηβική, νεανική λογοτεχνία την οδήγησε στη δημιουργία του δημοφιλούς ιστολογίου «Ένα κείμενο, μία εικόνα». Τον Ιούλιο του 2018 ανέλαβε εθελοντικά τη δημιουργία βιβλιοθήκης-χώρου δημιουργικής απασχόλησης στην περιοχή της. Απ’ το φθινόπωρο του 2019 συντονίζει εργαστήρια συγγραφής και είναι υπεύθυνη για τις Εκδόσεις Αλάτι. Είναι παντρεμένη με τον Θεοφάνη Θεοφάνους, έχουν δύο κόρες και κατοικούν στον νομό Φλώρινας.

 

Διονύσης Λεϊμονής

Γεννήθηκε στο Αιτωλικό. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών ιστοριών. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων. Ζει στη Νέα Ιωνία Βόλου και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ασχολείται με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Ασχολείται με την επιμέλεια και κριτική έργων για παιδιά και ενήλικες, τη διοργάνωση σεμιναρίων δημιουργικής γραφής για παιδιά και ενήλικες, αλλά και σε εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Δημιουργικής γραφής του Ε.Α.Π. και υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. Επιμελήθηκε και παρουσίαζε για 8 χρόνια τη λογοτεχνική ραδιοφωνική εκπομπή  «Μιλάμε για το βιβλίο». Είναι υπεύθυνος επικοινωνίας με συγγραφείς, και δημιουργούς τα στο Φεστιβάλ παιδικού και εφηβικού βιβλίου σε συνεργασία με την Ένωση Συλλόγων γονέων και κηδεμόνων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Βόλου. Διατηρεί τη στήλη «11+1 ερωτήσεις» στο Bookia.gr με συνεντεύξεις συγγραφέων και εικονογράφων. Διδάσκει Παιδική Λογοτεχνία και Δημιουργική Γραφή στο Τμήμα Βοηθών Νηπιοβρεφοκόμων Ιδιωτικού ΙΕΚ. Συμμετέχει σε επιτροπές συγγραφέων για κρίση παιδικών βιβλίων.

 

Έργα του: «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ», Παππάς 2007

«Το μυστικό της Δαγκάνας (Εκδόσεις  Πολιτιστικού Ιδρύματος Τραπέζης Κύπρου 2009), 

«Το Χαμένο ταίρι», Εκδόσεις Ακρίτας 2009

«Τα Τίμια δώρα», Ήρα Εκδοτική, 2013

«Το δέκατο έβδομο κιβώτιο», σειρά «Περιστέρια», Εκδόσεις Πατάκη, 2014

«Το τέταρτο αλογάκι», σειρά «Περιστέρια», Εκδόσεις Πατάκη, 2017

«Δημιουργική γραφή στην τάξη, Εκδόσεις Γράφημα, 2018

«Ο θαλασσοσφυριχτής», Αρτέον Εκδοτική, 2018

«Ημερολόγιο δημιουργικής γραφής», Εκδόσεις Γράφημα 2019

«Τα χέρια της θεάς», σειρά «Περιστέρια», Εκδόσεις Πατάκη 2020

«Το παιδί με τη φουστανέλα», Αρτέον Εκδοτική 2020

«Άρωμα Ευγένειας», Εκδόσεις Νάμα 2022

 

Μαρία Παπακυριακού

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο τμήμα Ψυχολογίας, όπου και αποφοίτησε το 2006.

Το 2007 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα, «Σπουδές στην Αναπηρία» (MSc) στο Manchester Metropolitan University.

Έχει εκπαιδευτεί στη Συστημική & Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία από τον καταξιωμένο εκπαιδευτή και ψυχοθεραπευτή Αναστάσιο Ζήση. Επίσης, έχει ολοκληρώσει την ενός έτους εκπαίδευση στη Συστημική θεραπεία Παιδιών και Εφήβων από τη Συστημική Θεραπεύτρια και Εκπαιδεύτρια Άννα Εμμανουηλίδου.

Το έτος 2021-22 ολοκλήρωσε τον μονοετή κύκλο ειδίκευσης στη Γνωστική - Κλινική Υπνοθεραπεία στο Κέντρο Ψυχοθεραπείας και Μοντέρνας Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας.

Το 2008 εργάστηκε στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Ρόδου. Την ίδια χρονιά εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer.

Το ακαδημαϊκό έτος 2008-2009 εργάστηκε ως εκπαιδεύτρια στα Δημόσια ΙΕΚ Θέρμης.

Από το 2010 διατηρεί το ιδιωτικό της γραφείο στην πόλη της Φλώρινας.

Από το 2021 έως το 2023 βρέθηκε σε θέσεις αναπληρώτριας ψυχολόγου σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Επίσης, από το 2021 μέχρι και σήμερα, μαζί με τη συνεργάτιδά της Γιαννουτάκη Ιωάννα, ειδική λογοθεραπεύτρια, δημιούργησαν και εφαρμόζουν το ψυχο-εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ζω…γραφίζω», που απευθύνεται σε γονείς και παιδιά.

Έχει συμμετοχές σε πολλά συνέδρια και ημερίδες, καθώς και εισηγήσεις σε διάφορα σεμινάρια και εισηγήσεις.

 

Κατερίνα Πουρίδου

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη για να ταξιδέψει με το επάγγελμά της σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Σπούδασε νηπιαγωγός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ενώ ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Εκπαιδευτική Ηγεσία και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την Διοίκηση Ολικής Ποιότητας στην Εκπαίδευση και σε ερευνητικό επίπεδο. Συνέχισε με περαιτέρω σπουδές πάνω στους τομείς της σχολικής ψυχολογίας, της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, της σεξουαλικής αγωγής καθώς και στον τομέα του σχολικού εκφοβισμού πάνω στον οποίο διοργανώνει σεμινάρια-βιωματικά εργαστήρια στο πλαίσιο σχολών γονέων. Ασχολείται με την έρευνα και τη συγγραφή ενώ αρθρογραφεί, κατά καιρούς, σε διάφορα sites. Αγαπά μέρη κι ανθρώπους μα η αδυναμία της είναι τα μικρά παιδιά. Της αρέσει να μαθαίνει συνεχώς, να ταξιδεύει, να γελάει. Αφηρημένη μέχρι παρεξηγήσεως σε όλα τα μικρά της ζωής αλλά συγκεντρωμένη στην ουσία. Κάθε μέρα είναι και μια πρό(σ)κληση για μια νέα περιπέτεια!

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Γεννήθηκε το 1970 και μεγάλωσε στην Πάτρα, όπου κατοικεί μόνιμα. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Πατρών και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στις «Σπουδές στην Εκπαίδευση» της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ε.Α.Π. Πρώτη συγγραφική απόπειρα το 2019 με το διήγημα «Το ντόμινο» στο συλλογικό έργο «8 πρόσωπα της πόλης», Εκδόσεις Έναστρον. Κείμενά της υπάρχουν επίσης στα συλλογικά βιβλία «Σε μια κόλλα λευκή», «Μικρά και Χριστουγεννιάτικα» και «Μικρά και Πασχαλινά», «Τα “Μικρά” πάνε σχολείο!», Εκδόσεις Αλάτι. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο. Στον ελεύθερο χρόνο της ζωγραφίζει.

 

Καλή επιτυχία!

 

 

 

«Ο Οκτώβρης ξεκίνησε και…»

 

Γακοπούλου Βάγια

Οκτώβριος

Ο Οκτώβριος ξεκίνησε και, με μια αγκαλιά, αποχαιρετώντας τον αδερφό του, τον Σεπτέμβρη, του πήρε τη σκυτάλη.

Φίλησε τα φύλλα της Λεύκας κι αυτή του έστρωσε το πιο λαμπερό της κίτρινο χαλί να περάσει.

Έριξε δροσοσταλίδες στα Αγιοδημητριάτικα χρυσάνθεμα κι αυτά τον έλουσαν με το φως τους.

Φύσηξε δυνατά και οι γαλανόλευκες στα μπαλκόνια στάθηκαν προσοχή στέλνοντας, με την πνοή του, το τραγούδι τους ψηλά στων ηρώων τους κήπους.

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε και γέμισε η πλάση χρυσοκαφετί χαλιά.

Φοράμε τις γαλότσες μας,

ανοίγουμε τις ομπρέλες μας

κι ανεβαίνουμε στο φθινοπωρινό χαλί.

Παίζουμε με τις σταγόνες της βροχής.

Στριφογυρίζουμε ανέμελα, σαν να είμαστε κι εμείς φύλλα που πέφτουν.

Τι όμορφο που είναι το φθινόπωρο!

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε κι έχει μαζί του μια πολύχρωμη ομπρέλα.

Θα τη γυρίσει ανάποδα, αντί για καλάθι,

θα τη γεμίσει με φύλλα ξερά, με χρυσάνθεμα,

με μήλα, αχλάδια, κυδώνια,

θα βάλει μέσα μια μικρή γαλανόλευκη,

ένα τετράδιο, μολύβι και γόμα,

μερικά δώρα για τους φίλους του, τη Δήμητρα και τον Δημήτρη.

Κι αν ψιχαλίσει, τι πειράζει;

Το ουράνιο τόξο δεν αργεί!

 

Λάγιου Ζωή

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε,

ζωηρός και παιχνιδιάρης.

Μια ζέστη, μια κρύο,

μια βροχή, μια ήλιος!

Στολίζει τα μαλλιά του με χρυσαφένια φύλλα

και στριφογυρίζει την πολύχρωμη ομπρέλα του.

Χαιρετάει τα πουλιά που ταξιδεύουν

και πλατσουρίζει,

όλος χαρά, στα νερά της βροχής.

Καλωσόρισες, σκανταλιάρη, γιορτινέ και πονηρέ!

 

Μακαριάν Μαριάννα

Στο τώρα

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε.

«Μα πώς περνά έτσι ο καιρός;»

Δεν περνά, εμείς βιαζόμαστε και τον αφήνουμε να φεύγει.

Αχ, δες τα χρώματα, πορφύρα και χρυσό, νιώσε τη βροχή, μύρισε το μουσκεμένο χώμα.

Στο τώρα.

Γέμισε ο αέρας με παιδικές φωνές, ευωδιές που κρέμονται από τα φύλλα να τις κλέψεις και ήχους φθινοπωρινούς που αλλάζουν κάθε μέρα. Βούτηξε στο σήμερα και με τις πέντε σου αισθήσεις.

Βίωσε το κάθε σου βήμα.

Την κάθε σου ανάσα.

Και τη μελαγχολία σου ακόμα.

Όχι αύριο, όχι εχθές... στο τώρα!

 

Μαυρομάτη Σαββούλα

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε και μύρισε χωματένια βροχή.

Ανοίγω το παράθυρο να μπει η δροσιά.

Μου ήρθε μια ιδέα!

Θα βγω να μαζέψω τα πρώτα κίτρινα φύλλα.

Θα πάω στη δασκάλα μου το πιο όμορφο κολάζ.

Μα ξαφνικά τα σύννεφα φεύγουν και ο ήλιος μού χαμογελά.

Θα πάρω το καπέλο μου.

Τελικά Οκτώβρη ήρθες;

 

Μουργελά Βασιλική

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε κι εγώ φοράω τις γαλότσες μου και βγαίνω στη βροχή.

«Σκαντζόχοιρε, πού κρύβεσαι; Θέλεις να παίξουμε;»

«Παίρνω τα πινέλα μου κι έρχομαι να ζωγραφίσουμε τα φύλλα των δέντρων».

«Έλα να μπεις κάτω από την ομπρέλα μου».

«Μονάχα μην αργήσουμε πολύ γιατί πρέπει να κοιμηθώ».

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε κι εγώ νιώθω μεγάλη ευτυχία που σε έχω δίπλα μου, μικρέ μου σκαντζόχοιρε .

 

Μπαφούτσου Χρύσα

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε

κι εγώ αγκαλιά τον κρατώ τρυφερά.

Του χαμογελώ και με κερνά

μουσταλευριά και μέλι.

Χορεύουν γύρω του οι βροχούλες και τα φθινοπωρινά φύλλα τραγουδούν τα μυστικά του.

Ο ήλιος με τον Οκτώβρη παίζει κρυφτό

κι εμείς στο σχολείο με φωτεινές πινελιές αλλάζουμε τον κόσμο.

Με ζεστή ζακέτα και βροχή συντροφιά,

μας καλεί να σχηματίσουμε το πιο όμορφο ουράνιο τόξο.

Γλυκέ μας Οκτώβρη, σε προσμένουμε ξανά.

 

Νικολετσέα Σταυρούλα

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε παιδιά,

με την πολύχρωμη ομπρέλα του στο χέρι,

έτοιμος, όπως πάντα, για τις βροχούλες που θα ξεδιψάσουνε τη γη.

Στην πλάτη κουβαλά σακίδιο γεμάτο

με χίλια πράγματα.

Για δείτε, φανταστικά χρώματα!

Καφέ, πράσινο, πορτοκαλί και κίτρινο και κόκκινο.

Χρυσάνθεμα ευωδιαστά, στρουμπουλά ρόδια, κάστανα και μήλα κατακόκκινα!

Κι ένα ασπρογάλανο πανί.

Μας γνέφει με χαρά:

«Περιμένετε, σε λίγο φτάνω».

 

Παράκοιλα Γιώτα

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε

και σταματημό δεν έχει.

Ντυμένος ζεστά,

με χρώμα πορτοκαλί

και άρωμα χρυσάνθεμου,

ταξιδεύει στον χρόνο.

Για συντροφιά

κρατά μια τσάντα από βροχή

και μια βαλίτσα παιδικά γέλια

κεντημένη σε σχολικό καμβά.

Στην πλάτη του περήφανος

κουβαλά τους ήρωες του ’40

κι ένα κομμάτι ασπρογάλανο πανί.

Αυτό το λίγο φτάνει

να ντύσει την ελευθερία!

 

Πάτση Ελένη

Οκτώβρη γιορτινέ

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε κι έχω χαρά μεγάλη! Τα γενέθλιά μου έφτασαν και θα γιορτάσω ξανά. Οκτώβρη μου, μήνα γιορτινέ, δώσε σε όλους χαρές. Ετοίμασε βροχούλες και πλούσιο αεράκι, καλά τα δέντρα τίναξε, δρόσισε από άκρη σε άκρη την πλάση που σε λαχτάρα. Όλα τα παιδιά μποτάκια, ομπρέλες, ζακετούλες κι ένα φιλί από τη μαμά συντροφιά μας στο σχολείο.

Οκτώβρη μου, που δεν έχεις «μη», είσαι χαρά, γιορτή, χρυσάνθεμο ολάνθιστο στο χέρι μου.

 

Τσιμερίκα Θωμαή

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε κι

έκοψε εισιτήριο.

Για τη χώρα των ανθρώπων.

Κουβαλά στην πλάτη ομπρέλες.

Στην αγκαλιά χρυσοκίτρινα φύλλα.

Στις χούφτες του, ο αέρας κοιμάται

Όταν ακουμπάει την καρδιά του,

ο ήλιος βγαίνει για σεργιάνι.

Η βροχούλα τον αγγίζει πού και πού.

Του αρέσει το σχολείο.

Οι εκδρομές στην πλάση.

Φέρνει το μάζεμα της πράσινης ελιάς.

Μαζί του έρχονται γιορτές.

Του Αγίου Δημητρίου.

Και η επέτειος του ΟΧΙ.

 

Φλογερά Ελένη

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε και μου έστειλε πρόσκληση.

Με κάλεσε στον χορό των φύλλων, στο δρυόδασος.

«Καλέ μου μήνα, δεν έχω ντάμα» του είπα

κι εκείνος μου έστειλε ένα μπουκέτο υπέροχα φύλλα.

Διάλεξα για ντάμα μου ένα χρυσοκόκκινο πλατανόφυλλο

και μαζί στροβιλιζόμαστε όλη τη βραδιά

υπό τους ήχους μιας μεθυστικής μουσικής.

Είμαστε ακόμη μαζί. Από κείνη τη βραδιά και για πάντα.

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo?fbid=10229631018593220&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.

 

«Όλοι οι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί, είναι ίσοι!»

 

…Όταν η κυρία Ιλόνκα μπήκε την τάξη, όλα τα παιδιά ήταν στα θρανία τους. Ο πίνακας είχε στεγνώσει και ήταν τώρα πιο βρόμικος από πριν. Η δασκάλα ακούμπησε στην έδρα ένα βάζο με λουλούδια και διάταξε να το ζωγραφίσουν τα παιδιά. Η ίδια πήρε τη μικρή πράσινη κιμωλία και πλησίασε στον πίνακα. Έκανε ένα νόημα στο κέντρο των θρανίων και είπε:

«Έλα δω εσύ. Καθάρισε καλά τον πίνακα!»

Η Μαρί Ζολτάνκα πετάχτηκε πάνω όλο προθυμία.

«Δεν το είπα σε σένα» τη σταμάτησε η δασκάλα. «Σ’ αυτήν την άλλη το είπα» κι έδειξε με το δάχτυλο. Η Κάτο Νέμες «τσακίστηκε» να πάει στον πίνακα, γιατί καθόταν πίσω απ’ τη Ζολτάνκα στο θρανίο και νόμισε πως αυτήν εννοούσε η δασκάλα.

«Όχι εσύ» φώναξε δυνατά. «Να έρθει εκείνη εκεί, στο τελευταίο θρανίο, η μικρή τσιγγάνα».

Ένα λεπτό πιο πριν σ’ όλη την τάξη έπαιρναν κι έδιναν τα ψιθυρίσματα: Άλλος ζητούσε δανεική ξύστρα, άλλος μολύβι, άλλοι ανταλλάζανε πινελάκια σχεδίου. Ακούγοντας αυτά τα λόγια της δασκάλας, τα παιδιά πετρώσανε απότομα στις θέσεις τους. Μια απειλητική σιωπή βάραινε τώρα πάνω στην τάξη… Τη διάκοψε η γεμάτη ανυπομονησία φωνή της δασκάλας:

«Δεν ακούς τι λέω; Έλα δω, λοιπόν!»

Η Κάτυ σηκώθηκε, με το κεφάλι χωμένο στους ώμους, όπως τότε που η Μαργκίτκα είχε βάλει να την πετάξουν έξω απ’ το ζαχαροπλαστείο. Την τύλιγε ολόκληρη πάλι το αίσθημα πως είναι αποδιωγμένη, περιφρονημένη, αυτό το αίσθημα που συχνά τη βασάνιζε σαν εφιάλτης στον ύπνο της, στα όνειρα όπου έβλεπε να την κυνηγάνε από παντού.

Έκανε να προχωρήσει, αλλά δεν πρόφτασε να φτάσει στον πίνακα. Με πρόσωπο ολοκόκκινο από θυμό, σηκώθηκε πάνω ο Κλάντεκ. Πού το βρήκε όλο αυτό το κουράγιο; Με ύφος σαν να μάλωνε και να έβριζε τη δασκάλα φώναξε:

«Μην την ξαναπείς “τσιγγάνα” την Κάτυ!»

«Η Κάτυ είναι ένα κορίτσι ακριβώς όπως όλες μας!» ούρλιαξε τώρα η Κοτσιδού πηδώντας όρθια στη θέση της.

«Η μόνη διαφορά της από μας είναι που εκείνη τραγουδάει καλύτερα απ’ όλες μας!» πρόσθεσε η Ίλντικο Ρόσσα, που ήταν πράξη ηρωική για εκείνην το ν’ αναγνωρίσει πως κάποιος τραγουδούσε καλύτερα απ’ την ίδια.

(...Τα παιδιά, έξαλλα με την «άδικη προσβολή», υπερασπίζονται θερμά τη συμμαθήτριά τους...)

«Δεν το ξέρετε, κυρία, πως όλοι οι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί, είναι ίσοι;»

…Όλο χαλάγανε τον κόσμο απ’ τις φωνές και μονάχα η Κάτυ στεκόταν αμίλητη. Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα. Δεν ήξερε γιατί… Την ώρα που δασκάλα την είπε «τσιγγάνα» ούτε ένα δάκρυ δεν της ήρθε στα μάτια. Τώρα όμως που ολόκληρη η τάξη την… Αχ, η τάξη!

Η κυρία Ιλόνκα στεκόταν στην έδρα αναψοκοκκινισμένη κι έκανε «σουτ», χτυπώντας ταυτόχρονα τα χέρια της. Αγωνιζόταν να κάνει να καταλαγιάσει όλους αυτός ο θόρυβος, όμως κανένας δεν της έδινε σημασία. Ακόμα κι όταν χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα και η δασκάλα βγήκε άρον άρον απ’ την αίθουσα, τα παιδιά εξακολουθούσαν να φωνάζουν και να θορυβούν. Περικυκλώσαν την Κάτυ και η Μαρί τής έδωσε το μαντίλι της. Υψώνοντας τη φωνή της έτσι που να την ακούσουν όλοι, είπε:

«Μην κλαις, Κάτυ! Είσαι δικός μας άνθρωπος. Και όσο είμαστε εμείς εδώ, κανένας δεν μπορεί να σε πειράξει».

ΜΑΡΙΑ ΧΑΛΑΣΙ

Η Κάτυ του τελευταίου θρανίου, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, μετάφραση Μαρία Χατζηγιάννη.

Το ταξίδι μιας ομπρέλας

 

Γακοπούλου Βάγια

Η πτήση

Ένα καλοκαίρι περίμενε υπομονετικά στην ταράτσα του διώροφου σπιτιού όπου είχε βρεθεί μετά από τον δυνατό αέρα που την είχε αρπάξει από τα χέρια της μικρής της φίλης. Περίμενε σιωπηλά, σκονισμένη και μόνη, ίσως και με κρυφή χαρά το φθινόπωρο με τις βροχές και τους αέρηδές του, να την πάρει ψηλά στον ουρανό. Μέρες τώρα άκουγε από τα ανοιχτά παράθυρα για τη μεγάλη κακοκαιρία που ερχόταν και, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που ανησυχούσαν, εκείνη χαιρόταν πολύ που έφτασε επιτέλους η ώρα της πτήσης.

Από το πρωί αισθανόταν μια ελαφριά κίνηση σε όλο της το σώμα. Το μπαστούνι της έτρεμε στο τραχύ τσιμέντο και το λεπτό αδιάβροχο ύφασμα ανασηκωνόταν σε κάθε ριπή του ανέμου. Ώσπου, με ένα δυνατό φύσημα, βρέθηκε να πετάει. Αισθάνθηκε τη σκόνη να φεύγει και τη βροχή να ξεπλένει κάθε ίχνος λύπης που είχε μαζευτεί στις αρθρώσεις της. Άκουγε φωνές επιδοκιμασίας από τους ανθρώπους που την έδειχναν και θαύμαζαν τον χορό της. Είδε τον τρύγο και τις χαρές στα πατητήρια. Είδε τις φορτωμένες ροδιές με τα κατακόκκινα λαχταριστά ρόδια. Είδε όμορφα ντυμένα παιδιά με τις καινούργιες τσάντες τους να τρέχουν με γέλια για το σχολείο. Είδε πώς είναι να ζεις κι αυτό δεν θα της το έπαιρνε ποτέ κανείς πίσω!

 

Κολιαστάστη Δήμητρα

Η πολύχρωμη ομπρέλα

Η βροχή χόρευε ασταμάτητα στους δρόμους. Το φθινόπωρο έντυνε με χρυσό τα φύλλα δίνοντάς τους μια όψη παραμυθιού. Το άρωμα των μεστωμένων σταφυλιών αρωμάτιζε τις γειτονιές. Η μικρή ομπρέλα ξύπνησε από τον λήθαργο του καλοκαιριού. Χασμουρήθηκε χαρούμενη επιτέλους. «Φθινοπώριασε κι εγώ θα βγω ξανά έξω!»

Ήθελε να βραχεί, να φύγει η σκόνη από πάνω της. Άλλωστε γι’ αυτό ήταν πλασμένη, να προστατεύει από το νερό τα παιδιά. Ήταν πολύχρωμη, με διαφορετικά φύλλα κι αυτή ήταν η ομορφιά της. Την είχαν φέρει δώρο στην Ελένη για να την παίρνει στο σχολείο όταν έβρεχε. Της άρεσε να ακούει το κουδούνι, τα χαμόγελα, τις φωνές και να βαδίζει πλάι στις άλλες ομπρέλες που έλεγαν τις ιστορίες τους. Λάτρευε να στέκεται δίπλα στο τζάκι και να στεγνώνει ακούγοντας την Ελένη να διαβάζει. Μα και η μικρή την αγαπούσε, την πρόσεχε, δεν την πετούσε από εδώ κι από εκεί. Την τοποθετούσε με προσοχή στην θήκη της.

Ποιος είπε πως οι ομπρέλες δεν έχουν ψυχή;

 

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10229547409543046&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.

 

 

 

Πρόσκληση για συμμετοχή σε συλλογικό βιβλίο

Δημιουργικό κάλεσμα

Πρόσκληση για συμμετοχή σε συλλογικό βιβλίο

«Σύντομα παραμύθια για νεράιδες»-Εκδόσεις Αλάτι

Επιμέλεια-συντονισμός ύλης: Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

Εξώφυλλο, σκίτσα, σελιδοποίηση: Ιωάννα Καλοστεφάνου

https://www.facebook.com/profile.php?id=100059445703849

 

Αν γράφετε ή αν θέλετε να γράψετε σύντομα παραμύθια, ελάτε στην παρέα μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να ετοιμάσουμε μία μοναδική συλλογή!

 

Μέρος των εσόδων θα διατεθεί σε κάποιον φορέα που στηρίζει παιδιά (π.χ. παιδικά χωριά SOS ή σε κάποιον σύλλογο για παιδιά με ειδικές ανάγκες κλπ., θα το αποφασίσουν από κοινού οι συγγραφείς που θα δηλώσουν συμμετοχή).

 

"Οι νεράιδες είναι αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας λαογραφίας. Είναι τα μυθικά αιθέρια πλάσματα που γέννησε η φαντασία των περισσότερων λαών.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι νύμφες της θάλασσας της θάλασσας (Νηρηίδες), των πηγών (Ναϊάδες), των δένδρων (Δρυάδες, Αμαδρυάδες), των βουνών (Ορεστιάδες), οι οποίες μέσω της λαϊκής μνήμης υιοθετήθηκαν από τη νεοελληνική παράδοση ως νεράιδες ή νεράδες ή ανεράιδες, ανεράγιδες, νεράισσες κλπ.

Πρώτες νεράιδες θεωρούνται οι αδελφές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ήπιαν το αθάνατο νερό.

Στο μυαλό των ανθρώπων είναι πανέμορφες και αθάνατες. Κατοικούν συνήθως σε δέντρα (καρυδιές, συκιές, ελιές), σε πηγές, σπηλιές ή σε ερειπωμένα σπίτια. Είναι καλές νοικοκυρές, γνέθουν και υφαίνουν, περισσότερο όμως ευχαριστιούνται την ανέμελη ζωή. Δεν γίνονται αντιληπτές από τους απλούς ανθρώπους παρά μόνο από τους αλαφροΐσκιωτους σαββατογεννημένους. Έχουν την ικανότητα να αλλάζουν μορφή και να μεταμορφώνουν όποιον θέλουν. Εμφανίζονται μεσημέρι ή μεσάνυχτα και φεύγουν πριν βγει το φεγγάρι ή ανατείλει ο ήλιος.

Λένε πως όλη η μαγική δύναμη της νεράιδας συγκεντρώνεται στο πέπλο του κεφαλιού της. Αν της το πάρει κάποιος θνητός, τότε γίνεται και χάνει όλες τις νεραϊδικές ικανότητες".

Εκτός απ’ τις νεράιδες όμως, υπάρχουν και οι νεράιδοι, οι αρσενικοί της φυλής.

Μήπως κάποια νεράιδα ή νεράιδος σάς ψιθυρίζει αυτήν τη στιγμή στο αυτί την ιστορία της/του;

Ακονίστε τα μολύβια σας και... ξεκινάμε! 

…

Για απορίες και δηλώσεις συμμετοχής, στείλτε μήνυμα στο yotakotsafti1@yahoo.gr

Συμμετοχές δεκτές ως 6 Οκτωβρίου

 

Τα τρίστιχα του Σεπτέμβρη

 

Βαρθαλίτη Κάρμεν

Παιδιά, ελάτε.

Καλοκαίρι, έφυγες.

Σεπτέμβρης τώρα!

Γακοπούλου Βάγια

Αλφαβητάρι.

Σταφύλια σκουλαρίκια.

Να ο Σεπτέμβρης!

 

Δάρα Νάσια

Σεπτέμβρης, τρύγος,

Σταφύλια, μούστος, ζωή,

μεθύσι ψυχής.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Μήνας Σεπτέμβρης

Αρχή του φθινοπώρου

Φύλλα κίτρινα

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Ομπρέλα κρατώ

Έτοιμη και η τσάντα -

Πάμε σχολείο

 

Λεοκάτα Μελίνα

Σεπτέμβρης ήρθε,

φωνές παιδικές παντού,

σχολείο πάλι.

 

Μάνος Σπύρος

Φύλλα που πέφτουν,

ζακέτες βγαίνουν ξανά,

Σεπτέμβρης ήρθε.

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Κίτρινα φύλλα

Πρωτοβρόχια στα τζάμια

Ομίχλες ζωής

 

Συγγούνα Ρούλα

Αρχή Σεπτέμβρη

στάλες κυλούν στα δέντρα,

βροχερός καιρός.

 

Σύψα Ζωή

Έλα, Σεπτέμβρη.

Παιδικές φωνές παντού.

Σχολείο ξανά!

 

Χαραμή Μεταξία

Η γαλήνη σου

σε χρώμα κυκλάμινου.

Έλα, Σεπτέμβρη.

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10229283541666514&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.