Το αστέρι που έμαθε να λάμπει ξανά

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια σκοτεινή και ήσυχη γωνιά του δάσους, ζούσε ένα αστέρι που είχε χάσει τη φωτεινότητά του. Πλέον ήταν μια αχνή λάμψη και γι’ αυτό κρυβόταν στα βάθη μιας σπηλιάς. «Τι νόημα έχει να υπάρχω;» σκεφτόταν. «Όσο κι αν προσπαθώ, κανείς δεν με βλέπει, κανείς δεν με χρειάζεται».

Μια μέρα ένα περιπλανώμενο σπουργίτι μπήκε στη σπηλιά για να προφυλαχθεί από τη βροχή. Καθώς χάζευε γύρω του, εντόπισε το αστέρι, που έλαμπε δειλά και το πλησίασε. «Τι όμορφο που είσαι!» είπε. «Είμαι πολύ μικροσκοπικό πια, κανείς δεν με προσέχει» αποκρίθηκε εκείνο. «Κάθε λάμψη, κάθε φως, όσο μικρό κι αν είναι, είναι πολύτιμο. Έλα μαζί μου. Ο κόσμος είναι τόσο σκοτεινός…» απάντησε το πουλάκι.

Το αστέρι δέχτηκε κι ακολούθησε διστακτικά το σπουργίτι. Στην αρχή ένιωθε αδύναμο αλλά όσο προχωρούσαν, κάτι μαγικό συνέβη. Το φως του άρχισε να δυναμώνει και να δυναμώνει και να δυναμώνει όλο και περισσότερο. Κάθε φορά που πλησίαζε κάποιον που φοβόταν το σκοτάδι, του έδινε μια μικρή σπίθα του. Κάποιοι έλεγαν «ευχαριστώ» με δάκρυα στα μάτια. Άλλοι άρχιζαν να χαμογελούν ξανά. Κι όσο βοηθούσε, τόσο πιο έντονο γινόταν.

«Είδες που είχα δίκιο;» του είπε ένα βράδυ το σπουργίτι. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ το να μπορεί κανείς να φωτίζει τα σκοτάδια των άλλων…»

Το αστέρι χαμογέλασε αλλά παρέμεινε σιωπηλό. Το φως του έλεγε όλα όσα χρειάζονταν να ειπωθούν…

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!