Το δώρο του Γενάρη

 

Είναι ο πρωτότοκος γιος. Όταν γεννήθηκε, πρωτόγνωρα συναισθήματα κατέκλυσαν τον Χρόνο: ευτυχία, υπερηφάνεια, θαυμασμός… Πίστεψε ότι αυτό το παιδί θα ήταν ο διάδοχος του θρόνου κι έδωσε εντολή να του συμπεριφέρονται σαν να ήταν ήδη βασιλιάς και να εκπληρώνουν αμέσως κάθε του επιθυμία.

Ο Γενάρης μεγάλωνε με ξέφρενα παιχνίδια, γέλια, σκανδαλιές χωρίς να σκοτίζεται για τίποτα. Πάντα υπήρχε κάποιος να του ανοίξει μια ομπρέλα στη βροχή, να τον προστατέψει με την αψίδα του όταν έπαιζε πετροπόλεμο, να απλώσει δέκα παπλώματα στο τέλος της σκάλας όταν την κατέβαινε κάνοντας τσουλήθρα στην κουπαστή. Καθώς ο καιρός περνούσε, ο Γενάρης έπαιζε όλο και πιο ριψοκίνδυνα παιχνίδια και οι υπηρέτες έτρεχαν εξουθενωμένοι από την κούραση να προστατέψουν τον πρίγκιπα από τις παράτολμες πράξεις του. Ο βασιλιάς κατάλαβε πως ο γιος του συμπεριφερόταν επιπόλαια και αποφάσισε να τον βοηθήσει να αντιλαμβάνεται τις συνέπιες των πράξεών του. Τον κάλεσε και του είπε: «Παιδί μου, ένας καλός ηγέτης έχει αυτοπεποίθηση γιατί γνωρίζει τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Ήρθε ο καιρός να γνωρίσεις τις δικές σου, που είναι μεγάλες. Για να το κατορθώσεις αυτό θα πρέπει να μοχθήσεις. Έπειτα του ζήτησε να πάει να ζήσει για 365 ημέρες μόνος του, σε μια μακρινή πόλη που κανένας δεν θα τον γνώριζε. Το επόμενο πρωινό τού έδωσε μερικά χρήματα, μια άμαξα με δύο άλογα, έναν υπηρέτη και τον αποχαιρέτησε.

Ο Γενάρης πέρασε πολύ δύσκολα σε αυτήν τη μακρινή πόλη. Κουράστηκε για να χτίσει ένα μικροσκοπικό σπιτάκι, δούλεψε για να κερδίσει χρήματα, χτύπησε όταν έπαιζε πετροπόλεμο, αρρώστησε όταν περπάτησε στη βροχή χωρίς ομπρέλα και από την συναναστροφή του με άλλους ανθρώπους έμαθε για τα προβλήματα και τις προσπάθειές τους. Κάποτε ήρθε ο καιρός να επιστρέψει στο παλάτι.

Ο βασιλιάς υποδέχτηκε τον γιο του με μια μεγάλη γιορτή. Στο δείπνο, θέλοντας να διαπιστώσει αν ο Γενάρης είχε αλλάξει χαρακτήρα, τον ρώτησε:

«Γιε μου, κάποια μέρα που εσύ θα ορίζεις αυτήν τη χώρα, τι δώρο θα έκανες στα παιδιά;»

Όλοι περίμεναν με περιέργεια την απάντησή του κι εκείνος, αφού σκέφτηκε κάμποση ώρα, είπε:

«Το χιόνι!»

«Το χιόνι; Μα αυτό φέρνει κρύο, πώς θα απολαμβάνουν τα παιδιά το παιχνίδι;» απόρησε ο βασιλιάς.

«Παίζοντας χιονοπόλεμο, κάνοντας τσουλήθρα, σκι κι ένα σωρό ακόμα δραστηριότητες. Ξέρεις, πατέρα, πάνω απ’ όλα θέλω να τους μάθω κάτι που εγώ άργησα να καταλάβω. Να φροντίζουν τον εαυτό τους. Να φοράνε γαλότσες, παλτό, γάντια κι έπειτα ας διασκεδάζουν όσο επιθυμούν».

Ο βασιλιάς φάνηκε ικανοποιημένος και κατέγραψε την απάντησή του σ’ ένα χρυσό βιβλίο.

Πόπη Καραβασίλη

Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής «Σύντομα παραμύθια για τους μήνες», των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.