Τα Χριστούγεννα της Κλαίρης

 

Η Κλαίρη είναι μια καστανή όμορφη ποντίκια με μεγάλα γαλάζια μάτια. Ζει σε ένα πάρκο μαζί με την οικογένεια και τους φίλους της. Φέτος αποφάσισε να κάνει ένα πάρτι το βράδυ των Χριστουγέννων.

Πρώτα έπρεπε να βρει ένα δέντρο για να το στολίσει παρέα με τους δικούς της.

Μετά η μαμά της ανέλαβε τα φαγητά και τα γλυκά για το τραπέζι.

Ετοίμασε τις προσκλήσεις για να καλέσει όλους τους φίλους της και τις πήγε η ίδια από πόρτα σε πόρτα.

Όταν ετοιμάστηκαν όλα, η Κλαίρη πήγε στο δωμάτιό της να φτιαχτεί όμως είδε ότι δεν είχε τίποτα γιορτινό να φορέσει. Κάθισε λυπημένη στο κρεβάτι της και σκέφτηκε να μη βγει καθόλου στη γιορτή. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε την πόρτα η καλύτερη της φίλη, η Έλλη.

«Έλα, σε περιμένουμε. Γιατί είσαι λυπημένη;»

«Δεν έχω κάτι όμορφο να φορέσω».

Τότε η Έλλη τής έδωσε το κουτί που κρατούσε στα χέρια της. Μέσα είχε ένα κόκκινο λαμπερό φόρεμα με πράσινες λεπτομέρειες.

«Το έφτιαξα για σένα!»

Η Κλαίρη την αγκάλιασε σφιχτά.

«Ω, ευχαριστώ τόσο πολύ!»

Κεφεράκη Ευανθία

 

 

Γράφτηκε με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

  

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

 

Όταν η Ξούε, η Πριγκίπισσα του Χιονιού, συνάντησε τον Ζεστό Άνεμο

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή μακρινή χώρα, ζούσε η Ξούε, η Πριγκίπισσα του Χιονιού.

Η Ξούε έμενε σ’ ένα τεράστιο, πανύψηλο κάστρο, που ήταν κρυμμένο βαθιά μέσα στις χιονισμένες βουνοκορφές του όρους Σουέι Τζινγκ. Το κάστρο της ήταν φτιαγμένο από κρύσταλλα που λαμπύριζαν στο φως του φεγγαριού.

Η πριγκίπισσα αυτή είχε μια πολύ σπουδαία σούπερ-δύναμη. Με ένα μόνο κούνημα του μαγικού ραβδιού της άλλαζε τον καιρό. Δεν της άρεσε τόσο να δημιουργεί χιονοθύελλες όσο το να κάνει τις χιονονιφάδες να χορεύουν απαλά στον ουρανό. Επίσης, μπορούσε να παγώνει τον χρόνο για λίγα λεπτά, ώστε να απολαμβάνει την ομορφιά της φύσης με την ησυχία της.

Όλα κυλούσαν ήρεμα στον χιονισμένο τόπο ώσπου μια μέρα, καθώς έπαιζε με τον φίλο της τον Σουέ Ρεν, ένιωσε να πλησιάζει κάτι παράξενο. Ήταν ο Νουάν Φεγκ, ο Ζεστός Άνεμος. Από μικρή άκουγε να μιλούν με τρόμο γι’ αυτόν στο βασίλειό της όμως δεν φανταζόταν ότι υπήρχε στην πραγματικότητα. Πίστευε πως ήταν ένα από τα παραμύθια που έλεγαν στα παιδιά.

Ο Νουάν Φεγκ πήγαινε όλο και πιο κοντά της, όλο και πιο κοντά της, όλο και πιο κοντά της, χωρίς να λέει τίποτα. Η κοπέλα ένιωσε τόσο αδύναμη που το μαγικό της ραβδί έπεσε από τα χέρια της. Σίγουρα θα της το άρπαζε, αν δεν έβλεπε τον αγαπημένο της φίλο να λιώνει. Με μια δύναμη που δεν ήξερε κι η ίδια ότι είχε, έπιασε ξανά το ραβδί, σηκώθηκε και πάγωσε τον χρόνο. «Κοίτα γύρω σου» είπε στον Νουάν Φεγκ που ενώ άρχισε να τρέμει από τη χαμηλή θερμοκρασία, δεν γινόταν να μη θαυμάσει την ομορφιά του παγωμένου τοπίου. Λίγα μόνο λεπτά ήταν αρκετά για να νιώσει την αγάπη της Ξούε για τον τόπο της. Τότε εκείνη ξανακούνησε το ραβδί κι ο χρόνος άρχισε να κυλάει και πάλι.

Οι δύο φίλοι, αγκαλιασμένοι, παρακολούθησαν τον Ζεστό Άνεμο να φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι και ήξεραν ότι δεν ξαναγυρίσει ποτέ…

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Γιώτα Κοτσαύτη

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

Επέτειος Πολυτεχνείου

 

Τσιμερίκα Θωμαή

«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»

Ίσα που πρόλαβα να μπω στο προαύλιο του σχολείου μου, όταν άκουσα τη φωνή του Διευθυντή. «Σήμερα είναι μια ξεχωριστή, γιορτινή επέτειος, για όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Αποτελεί γιορτή προς την μνήμη των φοιτητών που έφυγαν για πάντα, των φοιτητών που αγωνίστηκαν εκείνο το τραγικό ξημέρωμα της 17ης Νοεμβρίου 1973. "Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία", το σύνθημα τους. Ένα σύνθημα αφύπνισης.

Η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου είχε σκοπό την πτώση της τότε σκληρής εξουσίας, της Χούντας. Η οποία απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία των πολιτών. Οι φοιτητές ζητούσαν την ελευθερία λόγου, άποψης και ζωής, χωρίς φόβο. Ο στρατιωτικός νόμος σκληρός. Δίνει εντολή, χωρίς ενδοιασμούς, το τεθωρακισμένο άρμα να περάσει πάνω από την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου. Η πράξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα οι φοιτητές που ήσαν σκαρφαλωμένοι πάνω της, να καταπλακωθούν και να τραυματιστούν από το τανκ, που πέρασε την κεντρική πύλη».

Τα λόγια του Διευθυντή μ’ έκαναν να ανατριχιάσω. Τότε φώναξα «Ελευθερία, Παιδεία, Δημοκρατία".

Οι παρευρισκόμενοι και οι συμμαθητές μου με χειροκρότησαν.

 

Φωτάκη Ελένη

«Πρόσεχε, Ορέστη μου, εκεί που πας».

«Μην ανησυχείς, μάνα, Πολυτεχνείο για σπουδές πάω όχι στον πόλεμο!»

Η κόρνα του λεωφορείου ήχησε για τελευταία φορά.

Το ίδιο σκηνικό συναντάμε και στη Σπάρτη, εκεί που η Μαρία αποχαιρετάει τους δικούς της, για να συνεχίσει τις σπουδές της στο Πολυτεχνείο.

«Σκέψου το Μαράκι μου» παρακαλά η γιαγιά και σφίγγει το κομποσκοίνι στη τσέπη της.

«Γιαγιάκα, μη φοβάσαι, στη θεία Ελένη πάω, θα είμαι καλά. Θα σπουδάσω και θα κάνω περήφανο το χωριό μας».

Ο Ορέστης κι η Μαρία γνωρίστηκαν μέσω κοινών γνωστών. Τη μέρα που έκλεισε η πύλη του Πολυτεχνείου πιάστηκαν χέρι χέρι και μπήκαν μέσα, δεν κοίταξαν πίσω ποτέ.

Ούτε όταν η κάνη του τανκ έριχνε τη πύλη.

Ούτε όταν τα κόκκινα γαρύφαλλα σκέπασαν τον ουρανό.

Οι γονείς τους, με τις φωτογραφίες τους στα, χέρια ούρλιαζαν. Ορέστη από τον Βόλο, Μαρία από τη Σπάρτη.

Κανείς δεν τους είδε, κανείς δεν τους άκουσε.

Στο χωριό η γιαγιά έκοψε τα κόκκινα γαρύφαλλα από τις γλάστρες και τα πήγε στο μνημείο πεσόντων στη πλατεία του χωριού.

Δύο ακόμα ονόματα ήταν χαραγμένα στο κρύο μάρμαρο.

Ορέστης από τον Βόλο.

Μαρία από τη Σπάρτη.

Έπεσαν διεκδικώντας ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Χίου Έλσα

Ήμουν κι εγώ εκεί. Με μια τσάντα γεμάτη σουβλάκια. Όλη η παρέα κρατούσε κι από κάτι και το περνούσε γρήγορα μέσα απ’ τα κάγκελα. Να φάνε οι φοιτητές, ν’ αντέξουν το ξενύχτι ν’ αντέξουν το τραγούδι της ψυχής τους που μιλούσε για σπασμένες αλυσίδες κι άφταστα ελπιδοφόρα όνειρα. Για ελευθερία, για ενάρετη γνώση και βαθιά ανθρωπιστική παιδεία. Ήμουν κι εγώ εκεί. Κι είδα το παλικάρι το ψηλόλιγνο, με τη φυσαρμόνικα στο ένα χέρι, γραπωμένο με τ’ άλλο στη κορυφή της σιδερόπορτας. Τότε που οι ερπύστριες πέρασαν πάνω από σώματα και σιδεριές. Ήταν παιδί της λεβεντιάς, αηδονόλαλο, απ’ το νησί της Ικαρίας. Δεν πέθανε στη πύλη. Τον έσωσε η κυλιστή του πτώση. Πέθανε κάποια χρόνια αργότερα στη μάχη του πυρόφλεκτου δάσους. Για να σώσει απ’ τις φλόγες γέροντες και παιδιά. Για να δώσει ζωή απ’ τη ζωή του. Τον κατάπιε η φωτιά κι έσβησε απ’ την ορμή του αίματός του. Απ’ την ορμή της ανάσας του, απ’ το ποτάμι της αγάπης του. Οι χωριανοί του τον ενταφίασαν με τραγούδια. Σαν τον αητό φτερούγιζε στη στράτα. Σαν τον αητό άνοιξε χέρια για τον ουρανό. Ήξερε πως ο ουρανός αρχίζει απ’ το ψωμί, απ’ την παιδεία και την ελευθερία.

 

 

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Έντζο και Τιμέο

 

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Ο Έντζο φόρεσε τις αγαπημένες του πιτζάμες, έφτιαξε μια ζεστή σοκολάτα με ζαχαρωτά, πήρε την πιο απαλή καρό κουβέρτα του, κάθισε στο περβάζι του παραθύρου και χάζευε τη γιορτινή βραδιά. Παρ’ όλο που το σπίτι του ήταν γεμάτο όμορφες χριστουγεννιάτικες γωνιές και φωτάκια που αναβόσβηναν, ένιωθε κάπως παράξενα. Αναρωτήθηκε αν υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι εκεί γύρω που ένιωθαν μοναξιά. Δυστυχώς η οικογένειά του ήταν μακριά και δεν θα μπορούσε να τους επισκεφθεί.

 «Ίσως τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους» σκέφτηκε μελαγχολικά, όταν ακούστηκε ένα χτύπημα στο τζάμι. Άνοιξε και τι να δει; Ένα μικρό πουλάκι στεκόταν εκεί έξω παγωμένο και κουρασμένο. «Μπορώ να μπω για λίγο μέσα;» ρώτησε. Ο Έντζο το πήρε στο ζεστό του δωμάτιο, του έδωσε να φάει και να πιει, το σκέπασε μ’ ένα μικρό χνουδωτό πανάκι και το άφησε να ξαποστάσει. Μια απροσδόκητη ηρεμία πλημμύρισε την καρδιά του και για πρώτη φορά, μετά από καιρό, κοιμήθηκε χαρούμενος.

Το πρωί τον ξύπνησε ένα γλυκό τιτίβισμα.

«Ώρα να πηγαίνω» είπε ο μικρός του φίλος.

«Θα μπορέσεις να βρεις τους δικούς σου;» ρώτησε ο λαγός.

«Δεν έχω οικογένεια» απάντησε θλιμμένα. «Μεγάλωσα μόνο μου. Η φωλιά μου καταστράφηκε απ’ το χιόνι και τώρα πρέπει να ψάξω για…»

Ο Έντζο το διέκοψε. «Θα σου άρεσε να μείνεις μαζί μου;»

 «Θα το ήθελα πολύ!» αποκρίθηκε.

Έτσι ο Έντζο κι ο Τιμέο πέρασαν μαζί τα Χριστούγεννα κι από τότε δεν αποχωρίστηκαν ποτέ ο ένας τον άλλον!

 

Γιώτα Κοτσαύτη

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

 

Πάντα υπάρχει τρόπος!

 

Δεν έβρισκα δέντρο

κι έτσι στολίστηκα εγώ.

Φωτάκια, κασκόλ

κι ένα αστέρι να λάμπει

στο κεφάλι μου.

Σ’ έκανα να γελάσεις ε;

Για σκέψου τώρα!

Πάντα υπάρχει τρόπος,

έτσι δεν είναι;

 

Γιώτα Κοτσαύτη

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Μια ζεστή γιορτή μέσα στο χιόνι

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια φωλιά βαθιά μέσα στο δάσος, ζούσε η Μπιάνκα, μια ηλικιωμένη ποντικίνα. Αρκετές εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, όπως κάθε χρόνο, στόλισε το δεντράκι της, κάθισε ευχαριστημένη στην αγαπημένη της πολυθρόνα και χάζευε μια τα φωτάκια που αναβόσβηναν παιχνιδιάρικα, μια τις νιφάδες του χιονιού που στροβιλίζονταν σαν μπαλαρίνες, μέχρι που αποκοιμήθηκε.

Όταν ξύπνησε μετά από λίγο, είδε ότι δεν είχε σταματήσει να χιονίζει. Το ίδιο και το επόμενο πρωινό. Και τρεις μέρες αργότερα. Κανένα ζωάκι δεν επισκέφτηκε την αυλή της, όπως κάθε απόγευμα, για να δει αν χρειαζόταν κάτι και να κεραστεί από την υπέροχη ζεστή σοκολάτα που έφτιαχνε.

Κάποια στιγμή, απ’ την οροφή της φωλιάς, άρχισαν να στάζουν χοντρές σταγόνες και ενώ είχε κλείσει καλά τα παράθυρα, ο παγωμένος αέρας εξακολουθούσε να τρυπώνει απ’ τις χαραμάδες. Αντί ν' αφήσει την απογοήτευση να την κυριεύσει, αποφάσισε ν' ασχοληθεί με κάτι που αγαπούσε πολύ: με το πλέξιμο! Στερέωσε μπροστά απ’ το παράθυρο ένα μεγάλο, χοντρό χαρτόνι, για να περιορίσει τον αέρα, ντύθηκε με τα πιο ζεστά της ρούχα κι έπειτα πήρε το καλάθι με τα σύνεργά της και ξεκίνησε να φτιάχνει κάλτσες. Μια κόκκινη για τον λαγό, μια πράσινη για τη χελώνα, μια πορτοκαλί για τον σκαντζόχοιρο, μια μοβ για την κυρα-αλεπού, για τον λύκο μία γαλαζοπράσινη, μία χρυσή για την κουκουβάγια και μία ασημένια για τον αρουραίο. Έφτιαξε κι άλλες, πολλές, κάλτσες, για όλα τα πλάσματα που ζούσαν εκεί γύρω. Ακόμα και για την Πολύχρωμη Νεράιδα που σπάνια εμφανιζόταν. Και για το κατεργάρικο ξωτικό, τον Πεπίτο, που έκανε διαρκώς φάρσες. Μέχρι που ένα πρωινό ξύπνησε και είδε ότι είχε σταματήσει, επιτέλους, να χιονίζει. Συγκέντρωσε όλες τις κάλτσες που είχε πλέξει κι αφού τις παραγέμισε με διάφορα μικροδωράκια που μάζευε όλο τον χρόνο, ετοιμάστηκε και βγήκε. Χρειάστηκε να κάνει πολλές διαδρομές μέχρι να ολοκληρώσει την αποστολή της. Όταν άφησε και το τελευταίο πακετάκι έξω απ’ τη φωλιά του Λούκα, του κοκκινολαίμη, γύρισε σπίτι και κοιμήθηκε βαθιά.

Όση ώρα κοιμόταν η Μπιάνκα, τα ζώα και τα πλάσματα του δάσους έβρισκαν τις κάλτσες που με τόση φροντίδα είχε ετοιμάσει. Τι κρίμα που δεν προσπάθησαν να την επισκεφτούν όλο αυτό το διάστημα! Έπρεπε, ειδικά τα πιο μεγαλόσωμα, να μη φοβηθούν το χιόνι και να περάσουν να δουν τι κάνει. Άλλωστε ήταν η πιο ηλικιωμένη στην περιοχή. Ο Τζιοβάννι, ο λαγός, που ήταν πάντα ο πιο δραστήριος, πρότεινε να συγκεντρωθούν κάπου όλα και επανορθώσουν ετοιμάζοντας μια μεγάλη έκπληξη για τη φίλη τους.

Το επόμενο βράδυ τα πάντα ήταν έτοιμα! Ο Μικέλε, ο σκίουρος, χτύπησε απαλά την πόρτα της.

«Κυρία Μπιάνκα, ελάτε γρήγορα, η μαμά μου έπεσε απ’ τη σκάλα όπως στόλιζε το δέντρο μας και πρέπει να έσπασε το πόδι της!»

Η ποντικίνα ετοιμάστηκε στο πι και φι κι ακολούθησε αγχωμένη το σκιουράκι.

«Μα δεν είναι εδώ η φωλιά σας» είπε όταν το είδε να ακολουθεί ένα άλλο μονοπάτι. Έτρεχε πίσω του με τα μικροσκοπικά της ποδαράκια κι αναρωτιόταν τι σκάρωνε. Ώσπου έφτασαν στο μεγάλο έλατο…

«Έκπληξη!»

Κάποιος της έδωσε ένα πολύχρωμο κασκόλ. Ένας άλλος έναν ολοκαίνουργιο σκούφο και γάντια. Σε λίγο δίπλα στην Μπιάνκα σχηματίστηκε μια στοίβα από δώρα. Εκείνη όμως δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα της απ’ το δέντρο, που ήταν γεμάτο με στολίδια.

«Περίμενε λίγο» είπε η κουκουβάγια και της έκλεισε τα μάτια.

«Με το ένα, με το δύο, με το τρία!»

Όταν το ξανακοίταξε, λαμπύριζε από πάνω μέχρι κάτω. Η Πολύχρωμη Νεράιδα τής έγνεψε από μακριά και τα χείλη της σχημάτισαν τη λέξη «ευχαριστώ».

«Και τώρα ας ξεκινήσει η γιορτή!» φώναξε Πεπίτο, το ξωτικό κι όλοι χειροκρότησαν κι έτρεξαν να σερβιριστούν φαγητά και ποτά, να χορέψουν και να τραγουδήσουν.

Γιώτα Κοτσαύτη

 

Πηγή εικόνας: https://www.karinartspace.com/illustrations

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Το γράμμα του Ρούντολφ

 

Μια παραμονή Χριστουγέννων, ο Ρούντολφ το ελαφάκι, πλησίασε ντροπαλά τον Άγιο Βασίλη. Στάθηκε δίπλα του αλλά δεν μιλούσε. Έπαιζε νευρικά με τις οπλές του και φερόταν λες και είχε καταπιεί τη γλώσσα του. «Αγαπημένε μου φίλε, μήπως μπορώ να κάνω κάτι για σένα;» το ρώτησε ο Άγιος. «Θα με βοηθήσεις να στείλω ένα γράμμα;» αποκρίθηκε τελικά εκείνο και ίσα που ακούστηκε. Ο Άγιος Βασίλης χαμογέλασε και του έδωσε ένα κόκκινο μολύβι. Το ελαφάκι πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να γράφει:

«Αγαπημένα μου παιδιά,
Απ’ τη μαγική σφαίρα του Άγιου Βασίλη βλέπω ότι στη γη συμβαίνουν διάφορα, που με τρομάζουν και δεν μου αρέσουν καθόλου. Ειδικά στα σχολεία σας το κακό έχει παραγίνει. Καβγάδες, κοροϊδίες, ξυλοδαρμοί, εκφοβισμοί. Όπως ξέρετε, τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που κάνουμε δώρα. Εγώ δεν έχω ζητήσει ποτέ μου τίποτα. Φέτος όμως θέλω κάτι από σας. Θέλω απλώς να θυμάστε ότι το πιο πολύτιμο δώρο είναι η αποδοχή, ο σεβασμός, η αγάπη και η φροντίδα που δείχνουμε στους άλλους. Κάθε φορά που θα βοηθάτε κάποιον, η μύτη μου θα λάμπει ακόμα περισσότερο!»

Ο Άγιος Βασίλης το διάβασε και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα χαράς. «Καλέ μου Ρούντολφ, αυτό το γράμμα πρέπει να ταξιδέψει παντού!»

Έτσι κι έγινε! Εκείνα τα Χριστούγεννα ο Ρούντολφ δεν φώτισε μόνο τον δρόμο του έλκηθρου, αλλά και τις καρδιές όλων των παιδιών.

Γιώτα Κοτσαύτη

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Το Δέντρο που Χαμογελούσε

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα χωριουδάκι κρυμμένο ανάμεσα στις βουνοπλαγιές, υπήρχε ένα δέντρο μοναδικό. Οι ηλικιωμένοι έπαιρναν όρκο πως μπορούσε να νιώθει τη χαρά των ανθρώπων και να χαμογελάει. Όμως, όσο κι αν προσπάθησαν, κανείς απ’ τους νεότερους δεν το είχε δει ποτέ να το κάνει.

Η Ελεονώρα, αφού φόρεσε το αγαπημένο της αγιοβασιλίτικο σκουφάκι, αποφάσισε να το επισκεφτεί και να το στολίσει. Πολύχρωμες μπάλες, αστέρια, χρυσές γιρλάντες, όλα πήραν τη θέση τους στα κλαδιά. Όμως κάτι έλειπε...

«Τι χρειάζεται για να γίνει το δέντρο πραγματικά χαρούμενο;» αναρωτήθηκε.

Και τότε θυμήθηκε τον παππού της να λέει: «Ποιος δεν αγαπάει τα γέλια των παιδιών;»  Έτσι ζήτησε βοήθεια από τους φίλους και τους συμμαθητές της. Όταν τους εξήγησε το σχέδιό της, την ακολούθησαν χωρίς δεύτερη σκέψη κι όλοι μαζί ξεκίνησαν να τραγουδάνε και να χορεύουν, να παίζουν και να γελάνε.

Και τότε συνέβη! Το δέντρο άρχισε να λαμπυρίζει και να λαμπυρίζει και να λαμπυρίζει, τόσο που όλοι οι κάτοικοι βρεθήκαν σύντομα κοντά του, για να δουν τι συμβαίνει. Μόλις έφτασε κι η τελευταία γιαγιά, ένα μεγάλο χαμόγελο εμφανίστηκε εκεί που θα βρισκόταν το πρόσωπό του, αν ήταν άνθρωπος.

Τα αυθεντικά γέλια, η χαρά κι η αγάπη είχαν κάνει το θαύμα τους!

Από τότε, κάθε χρόνο, μικροί και μεγάλοι στολίζουν τα Χριστούγεννα το μαγικό δέντρο, ξεχνάνε για λίγο τις έγνοιες τους και διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Τότε κι εκείνο τους χαρίζει το υπέροχο χαμόγελό του και τους υπενθυμίζει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!

Γιώτα Κοτσαύτη

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Το Δώρο του Μανταφούρι

 

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων κι ο Μανταφούρι, ένα μικρό ξωτικό με μεγάλη καρδιά, κρατούσε σφιχτά μια στοίβα πακέτα. Ανάμεσά τους υπήρχε ένα λίγο μεγαλύτερο και κάπως πιο ξεχωριστό, τυλιγμένο σε χρυσαφένιο χαρτί και διακοσμημένο με κόκκινη και πράσινη κορδέλα. Ήταν για τη Λίλη, ένα κοριτσάκι που ζούσε με τη γιαγιά του και σπάνια έπαιρνε δώρα.

Ο Μανταφούρι ήθελε να κάνει έκπληξη στη Λίλη κι έτσι, για πολλούς μήνες, μάζευε με προσοχή κάθε νόμισμα που του έδιναν. Αφού παρέδωσε τα υπόλοιπα δώρα στους παραλήπτες τους, διέσχισε ανυπόμονα το χιονισμένο μονοπάτι. Όταν έφτασε στο σπιτάκι, την είδε από το παράθυρο, να κοιτάζει το ταπεινό χριστουγεννιάτικο δέντρο τους με προσμονή. Με αθόρυβα βήματα άφησε το χρυσαφένιο δέμα στην πόρτα, τη χτύπησε απαλά κι απομακρύνθηκε.

Το κορίτσι άνοιξε κι όταν αντίκρισε το πακέτο, βούρκωσε από ευγνωμοσύνη. Αφού χάιδεψε το μαλακό περιτύλιγμα και τις μεταξένιες κορδέλες, το ξετύλιξε προσεκτικά. Μέσα υπήρχε ένα ολοκαίνουργιο φόρεμα, ένα ζευγάρι μποτάκια, ένα παλτό, φόρμες και αθλητικά παπούτσια, ένα μπλοκ ζωγραφικής, ένα μεγάλο κουτί ξυλομπογιές, ένα επιτραπέζιο, μια κούκλα, μερικές σοκολάτες κι ένα πλεκτό σάλι για τη γιαγιά. Υπήρχε και μια χαριτωμένη καρτούλα που έγραφε: «Να θυμάσαι πως δεν είσαι ποτέ μόνη».

Η Λίλη καταχάρηκε όχι μόνο για τα δώρα αλλά, κυρίως, επειδή συνειδητοποίησε πως κάπου εκεί έξω υπήρχε κάποιος που τη νοιαζόταν…

Γιώτα Κοτσαύτη

Ο Θρύλος του Έλατου και η Συμβουλή της Καρδιάς

 

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα ο Αλέξης κι η Μαρίνα αποφάσισαν να πάνε στο γέρικο έλατο του χωριού. Σύμφωνα μ’ έναν αρχαίο θρύλο, το έλατο αυτό έδινε κάθε χρόνο μία και μοναδική σοφή συμβουλή. Ήταν η πρώτη φορά που θα δοκίμαζαν την τύχη τους.

Όταν έφτασαν στο δέντρο, που ήταν στολισμένο με καρδιές κάθε χρώματος και μεγέθους, οι δύο φίλοι είπαν με μια φωνή:

«Μήπως έχεις κάτι για μας;»

Ξαφνικά μία απ’ τις καρδιές άρχισε να λάμπει μ’ ένα χρυσαφένιο φως κι άνοιξε σαν μικρό σεντούκι. Μέσα υπήρχε ένα μικροσκοπικό χειρόγραφο μήνυμα που έλεγε:

Χρησιμοποιήστε τη δύναμη που σας δίνει η φιλία σας για να φέρετε ζεστασιά σ’ αυτούς που το έχουν ανάγκη.

Τα δυο παιδιά κοιτάχτηκαν ενθουσιασμένα. Από κείνη τη μέρα προσπάθησαν να κάνουν πράξη το μήνυμα της καρδιάς. Ακόμα κι όταν μεγάλωσαν, κάθε φορά που η ζωή τούς χώριζε, επέστρεφαν οπωσδήποτε τα Χριστούγεννα στο έλατο και άγγιζαν τον κορμό του ώστε να μην ξεχάσουν ποτέ τη σπουδαία αποστολή τους.

Γιώτα Κοτσαύτη