Η καρδιά που έσπασε σε χίλια κομμάτια

 

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια καρδιά γεμάτη ενθουσιασμό. Πρόσφερε ό,τι περισσότερο μπορούσε και της άρεσε να δίνει χαρά στους άλλους. Μια μέρα, μια σκληρή λέξη και μια απρόσμενη προδοσία, την έκαναν να θρυμματιστεί. Τα κομμάτια της διασκορπίστηκαν σε χίλια μέρη αφήνοντάς την άδεια και φοβισμένη.

Αφού έκλαψε τόσο που τα δάκρυά της στέρεψαν, αποφάσισε, αν και πληγωμένη, να τα αναζητήσει ένα ένα και να τα ξαναενώσει.

Πολλά πλάσματα προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν να τα συγκεντρώσει, δείχνοντάς της, ταυτόχρονα, κι από κάτι που θα την έκανε ακόμα πιο δυνατή.

Ένα πουλί τής έμαθε την αξία της συγχώρεσης.

Μια πεταλούδα τής έδειξε πώς ν' αντιμετωπίζει τον φόβο κι έπειτα να πετά μακριά του.

Ένα λουλούδι τής δίδαξε ότι η ομορφιά μπορεί ν’ αναγεννηθεί ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες.

Ένα δέντρο τής υπενθύμισε πως η δύναμη κρύβεται στις ρίζες που αντέχουν ακόμα και τις πιο ισχυρές καταιγίδες.

Ένα παιδί τής ξανάμαθε πώς είναι να χαίρεσαι με την ψυχή σου.

Ένας βράχος τής ψιθύρισε πως ακόμα και οι πληγές της ήταν μέρος της ιστορίας της.

Όταν μάζεψε όλα τα κομμάτια της, έκπληκτη συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να τα ενώσει με τον παλιό τρόπο. Δεν γινόταν με τίποτα να συνταιριάξουν απόλυτα. Έτσι έφτιαξε έναν νέο εαυτό, που έμαθε από τον πόνο και βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει...

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

Το τραγούδι του γερο-λύκου

 

Μετά τις γιορτές το δάσος ήταν σιωπηλό. Τα λαμπιόνια έσβησαν, τα ζώα κρύφτηκαν στις φωλιές τους κι ο νεαρός κοκκινολαίμης, που τόσο πολύ αγαπούσε τα Χριστούγεννα, έμεινε ξανά μόνος. Οι κρύες νύχτες τον γέμιζαν φόβο κι η μοναξιά έκανε το σπιτάκι του να μοιάζει άδειο.

Ένα βράδυ, καθώς το χιόνι έπεφτε πυκνό, άκουσε έναν ήχο. Ένα αχνό, γλυκό τραγούδι. Το ακολούθησε πετώντας προσεκτικά ανάμεσα στα δέντρα. Μετά από λίγο εντόπισε μια μικρή φωτιά κι έναν ηλικιωμένο λύκο που τραγουδούσε. «Γιατί τραγουδάς;» τον ρώτησε. «Γιατί να μην το κάνω;» απάντησε ήρεμα εκείνος.

Ο κοκκινολαίμης, αν και δίσταζε στην αρχή, αποφάσισε τελικά να πάει δίπλα του. Τότε ο λύκος τού μίλησε για τους χειμώνες που είχαν περάσει κι έφερναν πάντα μαζί τους την άνοιξη. Έπειτα τραγούδησαν, παρέα, για ώρες.

Το δάσος άρχισε να φωτίζεται από τα πρώτα χρώματα της αυγής. Η μοναξιά του κοκκινολαίμη διαλύθηκε, σαν τον πάγο που λιώνει στον ήλιο.

Από τότε, κάθε φορά που ο φόβος τον πλησίαζε απειλητικά, θυμόταν εκείνη τη βραδιά και ξεκινούσε να τραγουδάει. Γιατί ήξερε ότι, κάπου εκεί έξω, υπήρχε ένας γερο-λύκος που ακόμα και τις πιο παγωμένες νύχτες, μπορούσε να βλέπει την άνοιξη να πλησιάζει…

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!

 

 

Το αστέρι που έμαθε να λάμπει ξανά

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια σκοτεινή και ήσυχη γωνιά του δάσους, ζούσε ένα αστέρι που είχε χάσει τη φωτεινότητά του. Πλέον ήταν μια αχνή λάμψη και γι’ αυτό κρυβόταν στα βάθη μιας σπηλιάς. «Τι νόημα έχει να υπάρχω;» σκεφτόταν. «Όσο κι αν προσπαθώ, κανείς δεν με βλέπει, κανείς δεν με χρειάζεται».

Μια μέρα ένα περιπλανώμενο σπουργίτι μπήκε στη σπηλιά για να προφυλαχθεί από τη βροχή. Καθώς χάζευε γύρω του, εντόπισε το αστέρι, που έλαμπε δειλά και το πλησίασε. «Τι όμορφο που είσαι!» είπε. «Είμαι πολύ μικροσκοπικό πια, κανείς δεν με προσέχει» αποκρίθηκε εκείνο. «Κάθε λάμψη, κάθε φως, όσο μικρό κι αν είναι, είναι πολύτιμο. Έλα μαζί μου. Ο κόσμος είναι τόσο σκοτεινός…» απάντησε το πουλάκι.

Το αστέρι δέχτηκε κι ακολούθησε διστακτικά το σπουργίτι. Στην αρχή ένιωθε αδύναμο αλλά όσο προχωρούσαν, κάτι μαγικό συνέβη. Το φως του άρχισε να δυναμώνει και να δυναμώνει και να δυναμώνει όλο και περισσότερο. Κάθε φορά που πλησίαζε κάποιον που φοβόταν το σκοτάδι, του έδινε μια μικρή σπίθα του. Κάποιοι έλεγαν «ευχαριστώ» με δάκρυα στα μάτια. Άλλοι άρχιζαν να χαμογελούν ξανά. Κι όσο βοηθούσε, τόσο πιο έντονο γινόταν.

«Είδες που είχα δίκιο;» του είπε ένα βράδυ το σπουργίτι. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ το να μπορεί κανείς να φωτίζει τα σκοτάδια των άλλων…»

Το αστέρι χαμογέλασε αλλά παρέμεινε σιωπηλό. Το φως του έλεγε όλα όσα χρειάζονταν να ειπωθούν…

Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

 

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποια ιστορία στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το παρόν ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!