Μια φορά κι έναν καιρό, στη σχισμή του περβαζιού ενός παραθύρου, βλάστησε μια μικρή μαργαρίτα. Το χώμα ήταν λιγοστό αλλά μπορούσε να βλέπει όλα τα περίεργα που συνέβαιναν στο δωμάτιο που βρισκόταν πίσω από το παραθύρι. Εκεί έμενε ένα μάλλον γκρινιάρικο αγόρι, ο Μάρτης. Τα έντεκα αδέλφια του, που ζούσαν στα παραδίπλα δωμάτια, τον επισκέπτονταν καθημερινά, διαφορετικές ώρες ο καθένας. Όλοι τους ήταν κάπως… αλλόκοτοι. Πότε άκουγαν και πότε δεν άκουγαν.
Το φυτό αποφάσισε να ξεδιαλύνει το
μυστήριο και να καταλάβει σε ποιες περιπτώσεις έχαναν την ακοή τους. Αφού,
λοιπόν, τους παρατήρησε πολλές φορές, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κάποια λόγια
που έλεγε ο Μάρτης δεν έφταναν ποτέ στα αυτιά τους. Αυτά ήταν τα:
«Όχι, δεν θέλω να πάω βόλτα. Την
τελευταία φορά που πήγα με τον Ιανουάριο στα χιονισμένα βουνά, ο ήλιος έκανε τα
μάτια μου να πονάνε. Προτιμώ να μείνω μέσα. Σε παρακαλώ, μη μου το ξαναζητήσεις».
Μα εκείνοι, καθημερινά, έλεγαν: «Έλα,
πάμε μια βόλτα».
Η μαργαρίτα, όπως όλα τα φυτά, ήταν
φτιαγμένη από χρώματα, αποδοχή και ησυχία και καθόλου δεν υποπτεύθηκε ότι τα
αγόρια άκουγαν αλλά δεν μπορούσαν να δεχτούν την επιθυμία του αδελφού τους. Γι’
αυτό τα ονόμασε: οι «πότε ακούω». Κατάλαβε, όμως, πως οι «πότε ακούω» δεν θα
κατάφερναν να περπατήσουν με τον Μάρτη στην εξοχή και αποφάσισε να αναλάβει δράση.
Γέμισε το παραθύρι με χαρούμενα άνθη και
περίμενε.
Το επόμενο πρωί το αγόρι έτρεξε κοντά
της.
«Μαργαρίτες! Πόσο όμορφες, σαν
γελαστοί ήλιοι!» ψιθύρισε
Έκοψε ένα μπουκέτο κι έτρεξε
χαρούμενος στον κήπο φωνάζοντας: «Ε, αδέλφια, πάμε μια βόλτα;»
Πόπη
Καραβασίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;