Φλεβάρης

 

Ήταν δεν ήταν δέκα χρόνων. Σε ξεγελούσε με την περίεργη εμφάνισή του. Τα ρούχα του φαρδιά, ριγμένα ατημέλητα στη μικροσκοπική κορμοστασιά του. Όποιος τον κοίταζε, με την πρώτη ματιά, τον συμπονούσε. Ο φτωχούλης Φλεβάρης. Μα ήταν καλόκαρδος και ζωηρός.

Όσοι τον ήξεραν, τον καλούσαν στις γιορτές και στα πανηγύρια τους. Πήγαινε με μεγάλη ευχαρίστηση γιατί του άρεσε η διασκέδαση. «Έλα, κάθισε κοντά μας, να τα πούμε» του φώναζαν. Και τότε τι έκανε, παιδιά; Έβγαζε το σκουφάκι του και φορούσε μια φανταχτερή μάσκα. Έπαιρνε και το μπαστούνι του και το τέντωνε στον αέρα κάνοντας ότι είναι σπαθί. «Χρατς, χρουτς» το κουνούσε. Φανταστείτε με πόση χαρά και κέφι παρίστανε τον Δον Κιχώτη. Έπαιζε γεμάτος θάρρος και άλλαζε την φωνή του. «Εμπρός, όλοι μαζί, πάμε…» έλεγε με καμάρι.

Αυτές τις στιγμές ο Φλεβάρης ένιωθε πραγματικά ατρόμητος. Κι ο ενθουσιασμός του απλωνόταν και στους γύρω του. Πολλοί μεταμφιέζονταν και γλεντούσαν παρέα.

Αφήστε που, μια μέρα,  τον είδαν να πετάει στα σύννεφα και να διαλαλεί ότι είναι η μέρα των ερωτευμένων. Φορούσε κάτι κόκκινα ρούχα, με μια γυαλιστερή καρδιά και τραγουδούσε λόγια αγάπης σε παιδιά και μεγάλους. Μελωδίες, λουλούδια και δώρα σκόρπιζε και το πρόσωπό του φεγγοβολούσε.

Μ’ αυτά και με αλλά, που έκανε ο Φλεβάρης, είχε γίνει πολύ αγαπητός. Ένιωθε τη χαρά της ζωής και πότε δεν τον πείραξε που κούτσαινε απ’ το ένα του πόδι.

Αγγελική Σφαιροπούλου

 

Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής «Σύντομα παραμύθια για τους μήνες», των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.