Ο Λάκης ο Μανταλάκης ταξιδεύει ως την άκρη του ονείρου

Αυτός είναι ο Λάκης Μανταλάκης. Ο Λάκης, όπως καταλαβαίνετε, είναι ένα ξύλινο μανταλάκι. Είναι, όμως,  λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Πρώτον, είναι κόκκινο, κατακόκκινο σαν πιπεριά Φλωρίνης και δεύτερον έχει μία αποστολή, μια πολύ σπουδαία αποστολή. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνει μανταλάκια, κάπου 1000000 μέτρα μακριά, εργάζεται ένα κορίτσι.

Αυτό το κορίτσι αγαπάει τη ζωγραφική. Κουβαλάει πάντα μαζί της τα πινέλα και τις μπογιές της. Άλλωστε, δεν ξέρεις πότε θα σου δοθεί μια καλή ευκαιρία για λίγη ζωγραφική. Και της δόθηκε. Μία μέρα εκεί που τοποθετούσε τα μανταλάκια στο κουτί τους, σκέφτηκε: «Τι ωραία που θα ήταν αν υπήρχε κάποιο μανταλάκι λίγο διαφορετικό από τα άλλα, να σπάσει τη μονοτονία του μπεζ! Εξάλλου, τα χρώματα στη ζωή φέρνουν τόση ευτυχία! Ναι, αλλά, τι χρώμα;» ξανασκέφτηκε. Φυσικά δεν άργησε να το βρει. «Θα το βάψω κόκκινο, κατακόκκινο σαν τριαντάφυλλο, σαν το κερασάκι πάνω στην τούρτα και σαν τον αστερία της θάλασσας». Και το έκανε. Μόλις τελείωσε κοίταξε το έργο της ενθουσιασμένη. «Και τώρα μικρούλη μου, το ταξίδι σου ξεκινάει. Κοίτα να φέρνεις πάντα τη χαρά στους ανθρώπους», του ευχήθηκε και τον τοποθέτησε στο κουτί με τα υπόλοιπα μανταλάκια και το κουτί στη μεγάλη κούτα και τη μεγάλη κούτα στο φορτηγό για τον τελικό προορισμό, το σούπερ μάρκετ.

Μέσα στο κουτί υπάρχει πολύ στριμωξίδι και γκρίνια.

-Ωχ! Με πάτησες, ο ένας.

-Ωχ! μου τράβηξες τα μαλλιά, η άλλη.

-Ποιανού βρωμάν τα πόδια, ο τρίτος.

Ο Λάκης, όμως, δεν παραπονιέται. Ξέρει, πως σύντομα όλα αυτά θα τελειώσουν. Αυτή η μέρα δεν άργησε να έρθει.

Η κυρία Στέλλα αγόρασε το κουτί και τα μανταλάκια βρέθηκαν με μιας ελεύθερα πάνω στα σκοινιά της μπουγάδας. Τι χαρές, τι τραγούδια!! Η κυρία Στέλλα πρώτη φορά έβλεπε ένα κατακόκκινο ξύλινο μανταλάκι. «Πώς τρύπωσες εσύ εδώ μικρούλη;», αναρωτήθηκε. Και με δυνατή φωνή του ανακοίνωσε: «Σε ονομάζω αρχηγό της μπουγάδας!» Από κείνη τη στιγμή ο Λάκης όλο καμάρι στερέωνε στα σκοινιά κάλτσες, μπλούζες, φορέματα, παντελόνια, πιτζάμες, εσώρουχα και όλα τα χρώματα έπαιρναν μία λάμψη λίγοοοο μαγική!!! Στο σπίτι όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί. Θες τα καθαρά ρούχα, θες τα ζωηρά χρώματα, κάτι πάντως έκανε αυτή την οικογένεια να ξεχωρίζει. 

 

Κι έτσι, περνούσε ο καιρός πάνω στο μπουγαδόσκοινο με τα μανταλάκια να κάνουνε τρελή παρέα. 

Ο Λάκης, όμως, άρχισε σιγά σιγά να γίνεται απόμακρος. Ήταν σίγουρο πως κάτι τον απασχολούσε. Την απόφασή του την είχε πάρει και δεν άργησε να την ανακοινώσει στους φίλους του. «Θέλω να συνεχίσω το ταξίδι μου. Θέλω να φτάσω ως την άκρη του ονείρου!!» τους είπε. Μια και δυο δίνει έναν πήδο και πλατς πέφτει μέσα σε μία λακκούβα με λασπόνερα. Πριν καλά καλά τινάξει τις λάσπες από πάνω του μία δυνατή μπόρα τον έριξε στο δρόμο κι ένα ποταμίσιο ταξίδι στους δρόμους της πόλης ξεκίνησε. 

Ξαφνικά, βλέπει τη μικρή Αθηνά που καθόταν λυπημένη στην άκρη του δρόμου. 

Το φερμουάρ της τσάντας της μόλις είχε χαλάσει. Και τώρα τι γίνεται; Πως θα γυρίσει στο σπίτι με χαλασμένη τσάντα; Η μαμά της το είπε ξεκάθαρα: «Αν χαλάσεις και αυτή την τσάντα, θα πηγαίνεις σχολείο με χαρτοσακούλα». Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Άντε να χωρέσεις το κολατσιό, την πετσέτα, την κασετίνα, το μπλοκ ζωγραφικής και τα 13 μικρά αγαπημένα σου παιχνιδάκια. Σκέτη φρίκη!!

Μέσα στην απελπισία της τον πρόσεξε. Έστεκε δίπλα της το πιο όμορφο μανταλάκι του κόσμου. Τον πήρε στα μικρά της χεράκια και ένα απέραντο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της. «Έχω μια ιδέα!!», αναφώνησε ενθουσιασμένη. 

Και έκλεισε την τσάντα της με το κόκκινο μανταλάκι. Ο μπαμπάς της, ευτυχώς, έφτιαξε αμέσως το φερμουάρ και έτσι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Από τότε ο Λάκης έγινε ο πιο στενός της φίλος. Θα τον έβρισκες στη ζακέτα της, στο βραχιόλι της, μέχρι και στο κοκαλάκι των μαλλιών. 

Μία μέρα στο σχολείο, η δασκάλα έψαχνε αρκετή ώρα για να βρει κάτι να στερεώσει τις ζωγραφιές των παιδιών στο σκοινί που βρισκότανε πάνω από τα κεφάλια τους. Η Αθηνά ήξερε πως έχει τη λύση. Έβγαλε από τα μαλλιά της το κόκκινο μανταλάκι και της το πρόσφερε. 

Αυτό ήταν. Ο Λάκης από εκείνη την ημέρα κατάλαβε πως το ταξίδι του είχε φτάσει στο τέλος. Η αποστολή του ολοκληρώθηκε. Πραγματικά δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να βλέπεις τα πρόσωπα των παιδιών χαμογελαστά, τα όνειρά τους ζωγραφισμένα στο χαρτί κι εσύ να κρατάς αυτά τα όνειρα γερά. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που έβαψαν όλα τα μανταλάκια με κάθε λογής χρώμα. Ένα ουράνιο τόξο «φύτρωσε» στην τάξη τους, τόσο φωτεινό που μόνο εκείνα μπορούσαν να δουν τη λάμψη του. 

Τώρα κανονικά θα σας έλεγα «Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Θέλω, όμως, να σας ρωτήσω κάτι τελευταίο. «Αλήθεια, τι χρώμα έχουν τα δικά σας όνειρα;»

7ο Νηπιαγωγείο Αγίου Ιωάννη Ρέντη

Μάρθα Τσοχανταρίδου

Εικονογράφηση: Γεωργία Οικονόμου