Σαν το σιτάρι
σπέρνεται στον κόσμο η αλήθεια
Kι απ’ τον καθάριο σπόρο της φυτρώνουν παραμύθια.
Kαλότυχος όποιος μπορεί τα στάχυα να θερίσει
Kαι το σιτάρι απ’ τ’ άχυρο καλά να ξεχωρίσει.
Για τον μικρό τον κόπο του μεγάλο κέρδος μένει:
Όλη η αλήθεια που θα βρει στα ψέματα κρυμμένη!
Γεώργιος
Δροσίνης, Παιδικά παραμύθια, Eκδότης Iωάν. N. Σιδέρης, χ.χ.
http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=239&cat_id=11
Εικόνα: απ' το pinterest
Σαν μας έρθει ο
χειμώνας, κάνει κρύο τσουχτερό.
Μες στο σπίτι
μου θα κάτσω, αχ ζεστά που θα ντυθώ!
Ποδαράκια
παγωμένα και χεράκια ξυλιασμένα
μα το τζάκι στο
σαλόνι μια γλυκιά γωνιά για μένα.
Έξω από το
παραθύρι οι νιφάδες του χιονιού
με τον άνεμο
χορεύουν και γλυκά μου τραγουδούν.
Να και ένα σπουργιτάκι
στέκεται και με κοιτά.
Το παράθυρο
ανοίγω και το παίρνω αγκαλιά.
«Πού γυρίζεις,
σπουργιτάκι;» το ρωτάω τρυφερά.
«Ψάχνω για να
βρω σποράκια, να μου δώσουν τα παιδιά.»
«Πεινασμένο μου
πουλάκι, ήσουν έξω στον χιονιά,
από ’δω και πέρα
όμως θα ’χεις πάντα μια φωλιά!»
Μιχαέλα Σιδηρά
Πηγή:
Ανθολόγιο, Πεζά και ποιήματα με
θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές, εκδόσεις Αλάτι.
Ζωγραφιά: Ήλιαν (μαθήτρια δημοτικού)
Τα πιο όμορφα
Χριστούγεννα είναι αυτά που δεν τυλίγονται σε χρυσά χαρτιά περιτυλίγματος, δεν
δένονται με πολύχρωμες κορδέλες κι ούτε στολίζονται με μεγάλους φιόγκους. Δεν
είναι τα πανέμορφα στολίδια ούτε οι υπέροχες μουσικές, τα κάλαντα ή οι
πεντανόστιμες και λαχταριστές λιχουδιές με τη χιονένια άχνη ζάχαρη.
Δεν είναι ακόμη
τα χλιδάτα ρούχα, η ζεστή σοκολάτα που μοσχοβολάει κανέλα, η μυρωδιά του
κάστανου σε κάποιο πεζοδρόμιο, το παραδοσιακό φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμί ή τα
ξύλα που αργοκαίνε στο τζάκι.
Ούτε οι
στολισμένοι δρόμοι και τα πολυκαταστήματα με τις φαντασμαγορικές βιτρίνες, τα
τεράστια δέντρα στις χιονισμένες πλατείες ή οι ξέφρενοι χοροί στα βραδινά
στέκια.
Δεν είναι καν ο
ήχος από τα γέλια των παιδιών ανάμεσα στα δώρα τους ή οι γλυκιές χιλιοειπωμένες
ευχές.
Τα πιο όμορφα
Χριστούγεννα είναι αυτά που γίνονται σοκάκια για να σεργιανίσει μέσα τους η
θεία Αγάπη, ν’ ανοίξει τα παράθυρα της ψυχής και να τη γεμίσει με Φως κι
Αλήθεια. Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα είναι αυτά που τυλίγουν την ψυχή μας με
γεύσεις αγνότητας, αρώματα ταπεινότητας και χρώματα αγάπης. Τα πιο όμορφα
Χριστούγεννα είναι αυτά που μιλούν μυστικά στην καρδιά.
Χριστούγεννα,
ψυχή μου, στολίσου!
Βούλα Νάνη
Πηγή:
Ανθολόγιο, Πεζά και ποιήματα με
θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές, εκδόσεις Αλάτι.
Ζωγραφιά: Νικολέττα Γιαννιτσάρου
Να οι πρώτες οι
τουφίτσες πέφτουν απ’ τον ουρανό λευκές.
Άσπρο πέπλο
έχουν ρίξει στων σπιτιών μας τις αυλές.
Το κασκόλ μου,
τα γαντάκια και τον σκούφο τον ζεστό,
τις καλτσούλες
και τις μπότες τα φοράω στο λεπτό.
Βγαίνω έξω και
χορεύω, με χαρά χοροπηδώ.
Τα χεράκια μου
ανοίγω και κοιτώ τον ουρανό.
Πώς καρδιοχτυπώ
και πάλι με τον πρώτο τον χιονιά.
Μου ’χε λείψει
να ασπρίζουν τα καφέ μου τα μαλλιά.
Να και τ’ άλλα
τα παιδάκια στη μικρή μας γειτονιά,
κύκλο κάνουμε
και όλοι τραγουδάμε δυνατά:
«Καλώς ήρθες,
πρώτο χιόνι, καλώς ήρθες χειμωνιά,
χιονανθρώπους
και μπαλίτσες, θα σας πλάσουμε ξανά!»
Μιχαέλα Σιδηρά
Πηγή:
Ανθολόγιο, Πεζά και ποιήματα με
θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές, Εκδόσεις Αλάτι.
Ζωγραφιά: Ιωάννα Βάλβη
Η βασίλισσα
Μυριάνθη βρισκόταν ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι από πάγο με περίτεχνα σκαλίσματα.
Τα είχαν φτιάξει με μαστοριά κι αγάπη οι τεχνίτες από το μακρινό βασίλειο των
μαγικών συμβόλων. Την κρατούσαν αόρατη από τα κακόβουλα πνεύματα.
Το κρεβάτι
βρισκόταν κάτω από το ιερό δέντρο που είχε έρθει χιλιετίες πριν από τον θρυλικό
τόπο της αφθονίας και της ισορροπίας. Ήταν ακριβώς η τοποθεσία που υπέδειξε ο
Λίμερικ, ο μέγας αστρονόμος όλων των βασιλείων.
Όλα τα πλάσματα
του πλανήτη ήταν στραμμένα με αγωνία σ’ εκείνο το σημείο. Σιωπηλά προσεύχονταν.
Περίμεναν και προσεύχονταν. Θύμησες από τα τελευταία λεπτά της μάχης. Το
απόλυτο κακό ν’ απομονώνει τη βασίλισσα. Η Μυριάνθη να μάχεται κυκλωμένη από τη
μανία του. Το δευτερόλεπτο εκείνο που κτυπήθηκε. Είχε πέσει στον αιώνιο ύπνο
και ταυτόχρονα ο κόσμος σταμάτησε. Δεν πέθανε. Δεν ζούσε. Δεν χάθηκε μα ούτε κι
υπήρχε. Όλα κι όλοι θα τελείωναν σε λίγο. Ή θα ξανάρχιζε ο κύκλος της ζωής.
Προσεύχονταν να πετύχει το πείραμα, μοναδική ελπίδα τους. Αν όχι, απλώς θα
σκορπίζονταν στο τίποτα.
Ο Λίμερικ
κοιτούσε τον ουρανό. Μετρούσε, υπολόγιζε, μουρμούριζε αριθμούς, εξαπέλυε
κατάρες. Έφτιαξε τα μαλλιά της Μυριάνθης. Έστρωσε τις ανύπαρκτες ζάρες στο
φόρεμά της. Χάιδεψε με τ’ ακροδάχτυλα το στέμμα με το σβηστό πετράδι της ζωής.
Το κοίταξε και κοίταξε πέρα, τον ορίζοντα, κάνοντας για τελευταία φορά
υπολογισμούς.
Εκείνη τη
στιγμή. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ήταν που ο άξονας της γης θα πρέπει να έχει
στραφεί.
Ω θεοί. Παλιοί
και νέοι όλων των πλασμάτων, κάντε να γεννηθεί. Κάντε ν’ ανέβει ξανά. Η πρώτη
ακτίνα. Οι ανάσες σταμάτησαν. Έπεσε ακριβώς στο πετράδι. Τρία, δύο, ένα. Δεν
έγινε τίποτα. Τα πλάσματα πιάστηκαν μεταξύ τους. Χέρια, πόδια, σώματα,
προσευχή. Ο μέγας αστρονόμος χαμογέλασε. Ήταν ο μόνος που διέκρινε τη φλόγα στο
κέντρο του πετραδιού. Οι υπολογισμοί του ήταν σωστοί. Και το πείραμα πέτυχε. Η
ζωή μόλις είχε αρχίσει ξανά. Ο ήλιος ανέβαινε αργά–αργά. Η φλόγα έγινε φωτιά
και το στέμμα της Μυριάνθης έλαμψε.
Από τότε έχουν
περάσει χιλιετίες.
Η πραγματικότητα
έγινε μύθος. Τραγούδι. Παραμύθι.
Και κάθε χρόνο
γιορτάζεται με φωτιές και πάθος.
Κι ας μη
γνωρίζει πια κανένας το πραγματικό γιατί.
Έτσι για το
«καλό».
Άντρη Καζαμία
Πηγή:
Ανθολόγιο, Πεζά και ποιήματα με
θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές, εκδόσεις Αλάτι.
Ζωγραφιά: Γεωργία Βενετσανάκη
