«Όλοι οι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί, είναι ίσοι!»

 

…Όταν η κυρία Ιλόνκα μπήκε την τάξη, όλα τα παιδιά ήταν στα θρανία τους. Ο πίνακας είχε στεγνώσει και ήταν τώρα πιο βρόμικος από πριν. Η δασκάλα ακούμπησε στην έδρα ένα βάζο με λουλούδια και διάταξε να το ζωγραφίσουν τα παιδιά. Η ίδια πήρε τη μικρή πράσινη κιμωλία και πλησίασε στον πίνακα. Έκανε ένα νόημα στο κέντρο των θρανίων και είπε:

«Έλα δω εσύ. Καθάρισε καλά τον πίνακα!»

Η Μαρί Ζολτάνκα πετάχτηκε πάνω όλο προθυμία.

«Δεν το είπα σε σένα» τη σταμάτησε η δασκάλα. «Σ’ αυτήν την άλλη το είπα» κι έδειξε με το δάχτυλο. Η Κάτο Νέμες «τσακίστηκε» να πάει στον πίνακα, γιατί καθόταν πίσω απ’ τη Ζολτάνκα στο θρανίο και νόμισε πως αυτήν εννοούσε η δασκάλα.

«Όχι εσύ» φώναξε δυνατά. «Να έρθει εκείνη εκεί, στο τελευταίο θρανίο, η μικρή τσιγγάνα».

Ένα λεπτό πιο πριν σ’ όλη την τάξη έπαιρναν κι έδιναν τα ψιθυρίσματα: Άλλος ζητούσε δανεική ξύστρα, άλλος μολύβι, άλλοι ανταλλάζανε πινελάκια σχεδίου. Ακούγοντας αυτά τα λόγια της δασκάλας, τα παιδιά πετρώσανε απότομα στις θέσεις τους. Μια απειλητική σιωπή βάραινε τώρα πάνω στην τάξη… Τη διάκοψε η γεμάτη ανυπομονησία φωνή της δασκάλας:

«Δεν ακούς τι λέω; Έλα δω, λοιπόν!»

Η Κάτυ σηκώθηκε, με το κεφάλι χωμένο στους ώμους, όπως τότε που η Μαργκίτκα είχε βάλει να την πετάξουν έξω απ’ το ζαχαροπλαστείο. Την τύλιγε ολόκληρη πάλι το αίσθημα πως είναι αποδιωγμένη, περιφρονημένη, αυτό το αίσθημα που συχνά τη βασάνιζε σαν εφιάλτης στον ύπνο της, στα όνειρα όπου έβλεπε να την κυνηγάνε από παντού.

Έκανε να προχωρήσει, αλλά δεν πρόφτασε να φτάσει στον πίνακα. Με πρόσωπο ολοκόκκινο από θυμό, σηκώθηκε πάνω ο Κλάντεκ. Πού το βρήκε όλο αυτό το κουράγιο; Με ύφος σαν να μάλωνε και να έβριζε τη δασκάλα φώναξε:

«Μην την ξαναπείς “τσιγγάνα” την Κάτυ!»

«Η Κάτυ είναι ένα κορίτσι ακριβώς όπως όλες μας!» ούρλιαξε τώρα η Κοτσιδού πηδώντας όρθια στη θέση της.

«Η μόνη διαφορά της από μας είναι που εκείνη τραγουδάει καλύτερα απ’ όλες μας!» πρόσθεσε η Ίλντικο Ρόσσα, που ήταν πράξη ηρωική για εκείνην το ν’ αναγνωρίσει πως κάποιος τραγουδούσε καλύτερα απ’ την ίδια.

(...Τα παιδιά, έξαλλα με την «άδικη προσβολή», υπερασπίζονται θερμά τη συμμαθήτριά τους...)

«Δεν το ξέρετε, κυρία, πως όλοι οι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί, είναι ίσοι;»

…Όλο χαλάγανε τον κόσμο απ’ τις φωνές και μονάχα η Κάτυ στεκόταν αμίλητη. Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα. Δεν ήξερε γιατί… Την ώρα που δασκάλα την είπε «τσιγγάνα» ούτε ένα δάκρυ δεν της ήρθε στα μάτια. Τώρα όμως που ολόκληρη η τάξη την… Αχ, η τάξη!

Η κυρία Ιλόνκα στεκόταν στην έδρα αναψοκοκκινισμένη κι έκανε «σουτ», χτυπώντας ταυτόχρονα τα χέρια της. Αγωνιζόταν να κάνει να καταλαγιάσει όλους αυτός ο θόρυβος, όμως κανένας δεν της έδινε σημασία. Ακόμα κι όταν χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα και η δασκάλα βγήκε άρον άρον απ’ την αίθουσα, τα παιδιά εξακολουθούσαν να φωνάζουν και να θορυβούν. Περικυκλώσαν την Κάτυ και η Μαρί τής έδωσε το μαντίλι της. Υψώνοντας τη φωνή της έτσι που να την ακούσουν όλοι, είπε:

«Μην κλαις, Κάτυ! Είσαι δικός μας άνθρωπος. Και όσο είμαστε εμείς εδώ, κανένας δεν μπορεί να σε πειράξει».

ΜΑΡΙΑ ΧΑΛΑΣΙ

Η Κάτυ του τελευταίου θρανίου, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, μετάφραση Μαρία Χατζηγιάννη.

Το ταξίδι μιας ομπρέλας

 

Γακοπούλου Βάγια

Η πτήση

Ένα καλοκαίρι περίμενε υπομονετικά στην ταράτσα του διώροφου σπιτιού όπου είχε βρεθεί μετά από τον δυνατό αέρα που την είχε αρπάξει από τα χέρια της μικρής της φίλης. Περίμενε σιωπηλά, σκονισμένη και μόνη, ίσως και με κρυφή χαρά το φθινόπωρο με τις βροχές και τους αέρηδές του, να την πάρει ψηλά στον ουρανό. Μέρες τώρα άκουγε από τα ανοιχτά παράθυρα για τη μεγάλη κακοκαιρία που ερχόταν και, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που ανησυχούσαν, εκείνη χαιρόταν πολύ που έφτασε επιτέλους η ώρα της πτήσης.

Από το πρωί αισθανόταν μια ελαφριά κίνηση σε όλο της το σώμα. Το μπαστούνι της έτρεμε στο τραχύ τσιμέντο και το λεπτό αδιάβροχο ύφασμα ανασηκωνόταν σε κάθε ριπή του ανέμου. Ώσπου, με ένα δυνατό φύσημα, βρέθηκε να πετάει. Αισθάνθηκε τη σκόνη να φεύγει και τη βροχή να ξεπλένει κάθε ίχνος λύπης που είχε μαζευτεί στις αρθρώσεις της. Άκουγε φωνές επιδοκιμασίας από τους ανθρώπους που την έδειχναν και θαύμαζαν τον χορό της. Είδε τον τρύγο και τις χαρές στα πατητήρια. Είδε τις φορτωμένες ροδιές με τα κατακόκκινα λαχταριστά ρόδια. Είδε όμορφα ντυμένα παιδιά με τις καινούργιες τσάντες τους να τρέχουν με γέλια για το σχολείο. Είδε πώς είναι να ζεις κι αυτό δεν θα της το έπαιρνε ποτέ κανείς πίσω!

 

Κολιαστάστη Δήμητρα

Η πολύχρωμη ομπρέλα

Η βροχή χόρευε ασταμάτητα στους δρόμους. Το φθινόπωρο έντυνε με χρυσό τα φύλλα δίνοντάς τους μια όψη παραμυθιού. Το άρωμα των μεστωμένων σταφυλιών αρωμάτιζε τις γειτονιές. Η μικρή ομπρέλα ξύπνησε από τον λήθαργο του καλοκαιριού. Χασμουρήθηκε χαρούμενη επιτέλους. «Φθινοπώριασε κι εγώ θα βγω ξανά έξω!»

Ήθελε να βραχεί, να φύγει η σκόνη από πάνω της. Άλλωστε γι’ αυτό ήταν πλασμένη, να προστατεύει από το νερό τα παιδιά. Ήταν πολύχρωμη, με διαφορετικά φύλλα κι αυτή ήταν η ομορφιά της. Την είχαν φέρει δώρο στην Ελένη για να την παίρνει στο σχολείο όταν έβρεχε. Της άρεσε να ακούει το κουδούνι, τα χαμόγελα, τις φωνές και να βαδίζει πλάι στις άλλες ομπρέλες που έλεγαν τις ιστορίες τους. Λάτρευε να στέκεται δίπλα στο τζάκι και να στεγνώνει ακούγοντας την Ελένη να διαβάζει. Μα και η μικρή την αγαπούσε, την πρόσεχε, δεν την πετούσε από εδώ κι από εκεί. Την τοποθετούσε με προσοχή στην θήκη της.

Ποιος είπε πως οι ομπρέλες δεν έχουν ψυχή;

 

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10229547409543046&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.

 

 

 

Πρόσκληση για συμμετοχή σε συλλογικό βιβλίο

Δημιουργικό κάλεσμα

Πρόσκληση για συμμετοχή σε συλλογικό βιβλίο

«Σύντομα παραμύθια για νεράιδες»-Εκδόσεις Αλάτι

Επιμέλεια-συντονισμός ύλης: Γιώτα Κοτσαύτη

https://www.facebook.com/yota.kotsaftitheofanous

Εξώφυλλο, σκίτσα, σελιδοποίηση: Ιωάννα Καλοστεφάνου

https://www.facebook.com/profile.php?id=100059445703849

 

Αν γράφετε ή αν θέλετε να γράψετε σύντομα παραμύθια, ελάτε στην παρέα μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να ετοιμάσουμε μία μοναδική συλλογή!

 

Μέρος των εσόδων θα διατεθεί σε κάποιον φορέα που στηρίζει παιδιά (π.χ. παιδικά χωριά SOS ή σε κάποιον σύλλογο για παιδιά με ειδικές ανάγκες κλπ., θα το αποφασίσουν από κοινού οι συγγραφείς που θα δηλώσουν συμμετοχή).

 

"Οι νεράιδες είναι αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας λαογραφίας. Είναι τα μυθικά αιθέρια πλάσματα που γέννησε η φαντασία των περισσότερων λαών.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι νύμφες της θάλασσας της θάλασσας (Νηρηίδες), των πηγών (Ναϊάδες), των δένδρων (Δρυάδες, Αμαδρυάδες), των βουνών (Ορεστιάδες), οι οποίες μέσω της λαϊκής μνήμης υιοθετήθηκαν από τη νεοελληνική παράδοση ως νεράιδες ή νεράδες ή ανεράιδες, ανεράγιδες, νεράισσες κλπ.

Πρώτες νεράιδες θεωρούνται οι αδελφές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ήπιαν το αθάνατο νερό.

Στο μυαλό των ανθρώπων είναι πανέμορφες και αθάνατες. Κατοικούν συνήθως σε δέντρα (καρυδιές, συκιές, ελιές), σε πηγές, σπηλιές ή σε ερειπωμένα σπίτια. Είναι καλές νοικοκυρές, γνέθουν και υφαίνουν, περισσότερο όμως ευχαριστιούνται την ανέμελη ζωή. Δεν γίνονται αντιληπτές από τους απλούς ανθρώπους παρά μόνο από τους αλαφροΐσκιωτους σαββατογεννημένους. Έχουν την ικανότητα να αλλάζουν μορφή και να μεταμορφώνουν όποιον θέλουν. Εμφανίζονται μεσημέρι ή μεσάνυχτα και φεύγουν πριν βγει το φεγγάρι ή ανατείλει ο ήλιος.

Λένε πως όλη η μαγική δύναμη της νεράιδας συγκεντρώνεται στο πέπλο του κεφαλιού της. Αν της το πάρει κάποιος θνητός, τότε γίνεται και χάνει όλες τις νεραϊδικές ικανότητες".

Εκτός απ’ τις νεράιδες όμως, υπάρχουν και οι νεράιδοι, οι αρσενικοί της φυλής.

Μήπως κάποια νεράιδα ή νεράιδος σάς ψιθυρίζει αυτήν τη στιγμή στο αυτί την ιστορία της/του;

Ακονίστε τα μολύβια σας και... ξεκινάμε! 

…

Για απορίες και δηλώσεις συμμετοχής, στείλτε μήνυμα στο yotakotsafti1@yahoo.gr

Συμμετοχές δεκτές ως 6 Οκτωβρίου

 

Τα τρίστιχα του Σεπτέμβρη

 

Βαρθαλίτη Κάρμεν

Παιδιά, ελάτε.

Καλοκαίρι, έφυγες.

Σεπτέμβρης τώρα!

Γακοπούλου Βάγια

Αλφαβητάρι.

Σταφύλια σκουλαρίκια.

Να ο Σεπτέμβρης!

 

Δάρα Νάσια

Σεπτέμβρης, τρύγος,

Σταφύλια, μούστος, ζωή,

μεθύσι ψυχής.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Μήνας Σεπτέμβρης

Αρχή του φθινοπώρου

Φύλλα κίτρινα

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Ομπρέλα κρατώ

Έτοιμη και η τσάντα -

Πάμε σχολείο

 

Λεοκάτα Μελίνα

Σεπτέμβρης ήρθε,

φωνές παιδικές παντού,

σχολείο πάλι.

 

Μάνος Σπύρος

Φύλλα που πέφτουν,

ζακέτες βγαίνουν ξανά,

Σεπτέμβρης ήρθε.

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Κίτρινα φύλλα

Πρωτοβρόχια στα τζάμια

Ομίχλες ζωής

 

Συγγούνα Ρούλα

Αρχή Σεπτέμβρη

στάλες κυλούν στα δέντρα,

βροχερός καιρός.

 

Σύψα Ζωή

Έλα, Σεπτέμβρη.

Παιδικές φωνές παντού.

Σχολείο ξανά!

 

Χαραμή Μεταξία

Η γαλήνη σου

σε χρώμα κυκλάμινου.

Έλα, Σεπτέμβρη.

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10229283541666514&set=a.10201219933733855

Μπορείτε ν’ αφήσετε και τις δικές σας εκδοχές στα σχόλια.