Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

Η αγάπη επιβιώνει όταν υπάρχει ενσυναίσθηση


Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να κατανοούμε τις σκέψεις και τις απόψεις του άλλου. Ο ιουδαιοχριστιανικός Χρυσός Κανόνας που λέει να φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται είναι ένα παράδειγμα ενσυναίσθησης. 

Ενσυναίσθηση δε σημαίνει ότι πρέπει να ασπαζόμαστε την άποψη του άλλου. Σημαίνει ότι είμαστε πρόθυμοι να την κατανοήσουμε. Αυτό δε θα μπορέσουμε ποτέ να το κάνουμε αν πρώτα δεν αποδεχτούμε ότι ο καθένας κουβαλάει στις δικές του αντιλήψεις και εμπειρίες, που για τον ίδιο είναι σωστές και βάσιμες, έστω κι αν διαφέρουν από τις δικές μας. Πραγματική ενσυναίσθηση θ’ αποκτήσουμε όταν καταφέρουμε να βγούμε έξω από τον εαυτό μας και δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά των άλλων...

LEO BUSCALIA,
Γεννημένοι ν’ αγαπάμε, εκδόσεις Λιβάνη, μετάφραση Ρένα Λέκκου-Δάντου.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2019

Θίσβη Βηλαρά


…Στην άκρη του χωριού, στη μέση του μεγάλου περβολιού τριγυρισμένου από ψηλά καβάκια, έγινε ο πύργος των Βηλαράδων. Τον έχτισε όταν ήταν να φέρει τη γυναίκα του, που πήγε και την παντρεύτηκε στον τόπο του, στην Αθήνα -μια κόρη από φαναριώτικη φαμίλια, γεμάτη ευγένεια και αρχοντιά, τη Θίσβη Βηλαρά. Όταν πρωτοήρθε η Θίσβη Βηλαρά υπόφερε, φαίνεται, πολύ ίσαμε που να συνηθίσει στην ερημιά. Οι ζευγάδες την ακούγανε ώρες να παίζει κείνο το παράξενο όργανο με τ’ άσπρα κόκαλα, απ’ όπου έβγαινε αλλόκοτη μουσική. Δεν καταλαβαίνανε οι άνθρωποι της Ανατολής τίποτα απ’ αυτούς τους ήχους, όμως μυστικά το αισθάνονταν: είχαν πάθος και νοσταλγία. Τ’ απομεσήμερα, στις καλοκαιρινές μέρες, τη βλέπανε ώρες καθισμένη στη μεγάλη βεράντα, να κοιτάζει τη θάλασσα και τις γαλήνιες γραμμές της Λέσβου απέναντι. 

«Σα να της μιλά της θάλασσας» λέγανε. «Τι να της λέει;».

Άλλες φορές καθόταν εκεί να διαβάζει, σκυμμένη ατέλειωτες ώρες στο βιβλίο της.

«Τι μαθαίνει, άραγες, μες στο βιβλίο;» ‘λέγαν οι χωριάτες. «Έχουν λοιπόν τόσα πολλά να πούνε τα χαρτιά σ’ έναν άνθρωπο;»

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ, Απόσπασμα από την Αιολική Γη.

Η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διηγήματα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Την εικόνα έκανε η Πόπη Χατζηιωαννίδου.


Ονομάζομαι Πόπη Χατζηιωαννίδου και γεννήθηκα το 1982 στη Θεσσαλονίκη. Μικρή, ζωγράφιζα πάντα και παντού, κυρίως ανθρώπους, σπανιότερα τοπία. Τώρα πια, ψάχνω πάντα ευκαιρία να πιάσω τα χρώματα και να κλέψω λίγη παιδική ηλικία ακόμη...
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.

Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:


Κυριακή 7 Απριλίου 2019

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν»


Σε ένα παλιό και βρόμικο κτίριο στεγαζόταν η βιβλιοθήκη. Η Φράνσι όμως την έβρισκε υπέροχη. Έσπρωξε την πόρτα. Α! Πόσο της άρεσε αυτή η μυρωδιά που ανέδιδαν το δέρμα των παλιών δεμένων βιβλίων, η κόλλα και το μελάνι από τις σφραγίδες…

Μόλις μπήκε, εκείνο το καλοκαιρινό Σάββατο του 1912, έκλεισε πίσω της αθόρυβα την πόρτα και πλησίασε. Στάθηκε πολλή ώρα όρθια μπρος στο γραφείο μέχρι να καταδεχτεί η βιβλιοθηκάριος να της δώσει σημασία και να ασχοληθεί μαζί της.

-Θέλετε να μου συστήσετε ένα καλό βιβλίο για κορίτσια; ρώτησε η Φράνσι.

-Τι ηλικίας;

-Έντεκα χρονών.

Κάθε φορά η Φράνσι έκανε την ίδια ερώτηση και κάθε φορά η βιβλιοθηκάριος έλεγε τα ίδια λόγια. Καθώς μάλιστα δε γύριζε να δει στο πρόσωπο κανένα παιδί, δεν είχε καταφέρει μέχρι τώρα να γνωρίσει το μικρό κοριτσάκι, που διάλεγε κάθε Σάββατο κι από ένα βιβλίο. Ένα χαμόγελό της θα ήταν για τη Φράνσι πολύ σημαντικό, και ένας λόγος φιλικός θα την έκανε πολύ ευτυχισμένη. Αγαπούσε τη βιβλιοθήκη και θα ήθελε να λατρεύει τη γυναίκα που τη διηύθυνε, αλλά η γυναίκα αυτή είχε άλλες έγνοιες.

Η Φράνσι έτρεμε από μια απροσδιόριστη ταραχή καθώς την έβλεπε να απλώνει το χέρι της στη βιβλιοθήκη που βρισκόταν δίπλα στο γραφείο. Μόλις τράβηξε ένα βιβλίο, το μάτι της άρπαξε τον τίτλο: Αν ήμουν βασιλιάς, του ΜακΚάρθι.

Με το βιβλίο σφιγμένο στη μασχάλη, έτρεχε για το σπίτι, κατανικώντας τον πειρασμό να καθίσει στο πρώτο κατώφλι που θα έβρισκε μπροστά της και να αρχίσει από εκεί το διάβασμα.

ΜΠΕΤΤΥ ΣΜΙΘ, Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν, εκδόσεις Μίνωας, μετάφραση Δημήτρης Καραδήμας.

Η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διηγήματα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Την εικόνα έκανε η Μιρέλλα Μπατζανιά.

Η Μιρέλλα Μπατζανιά παραιτήθηκε και παρακολούθησε μαθήματα εικονογράφησης. Και την ερωτεύτηκε! Στα πρώτα της βήματα παλεύει με σκιές, πινέλα, χρώματα και χιλιάδες ατέλειες. Θα συνεχίσει!

Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.

Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:


Πέμπτη 4 Απριλίου 2019

Καλημέρα


Καλημέρα! είπε ο ήλιος
μόλις βγήκε απ’ το βουνό.
Καλημέρα! απαντήσαν
δυο πουλιά στον ουρανό.

Καλημέρα! είπε στη γλάστρα
το λουλούδι το μικρό.
Καλημέρα! είπε εκείνη
με χαμόγελο γλυκό.

Καλημέρα! στο σχολείο
μόλις πήγαν τα παιδιά.
Καλημέρα! είπε η δασκάλα
και το μάθημα αρχινά.

ΕΛΕΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ-ΠΑΤΕΛΟΔΗΜΟΥ,
Γιορτάζουμε, Ιδιωτική Έκδοση, Λάρισα 1993.

Η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διηγήματα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Την εικόνα έκανε η Νικολίνα Κούτουλα.


Η Νικολίνα λατρεύει τη ζωγραφική και της αρέσει να ψάχνει νέες τεχνικές και να ανακαλύπτει συνέχεια νέους τρόπους για να εμπλουτίζει τα σχέδιά της.
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.

Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook: