Τα αθώα ψέματα των παιδιών

[Η Βίτω κουβεντιάζει με τη φίλη της τη Λέτρω για τον μπαμπά της και για τη μητέρα της, που πρόκειται να ξαναπαντρευτεί, υπό το άγρυπνο βλέμμα της νταντάς και της αυστηρής γιαγιάς της.]

-Τι λέγατε; ρώτησε η γιαγιά με τη βαριά σαν αντρική φωνή της.

-Για τα μαθήματά μας, απάντησε χωρίς να διστάσει καθόλου η Βίτω.

Ψέματα! Πόσα ψέματα λέμε! Κάθε μέρα. Πολλά πολλά ψέματα. Μια φορά ρώτησα τον κύριο Μαρσέλ:

-Τα παιδιά στη Γαλλία λένε ψέματα;

-Ε, καμιά φορά, μου απάντησε.

Τ’ αδέρφια μου κι εγώ θα θέλαμε πολύ να πάμε στη Γαλλία για να δούμε αυτά τα παιδιά που λένε μόνο καμιά φορά ψέματα. Εμείς οι τρεις, και η Βίτω ακόμα περισσότερο, είμαστε στο ψέμα ως το λαιμό. Μα δε γίνεται αλλιώς. Δε λέμε όμως σ’ όλους ψευτιές. Η Βίτω λέει μόνο στη γιαγιά της, κι εμείς στον μπαμπά.

Γιατί αν έλεγε η Βίτω την αλήθεια, πως μου μιλούσε δηλαδή για τον μπαμπά της, η κυρία Υπατία δε θα την άφηνε να με δει ξανά. Κι ο μπαμπάς της θα ήτανε «σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ», αφού στον μόνον άνθρωπο που η Βίτω μιλούσε για κείνον ήμουν εγώ. Κι αν εγώ, πάλι, έλεγα αλήθεια στον μπαμπά όταν με ρωτούσε για τις αταξίες που έκαναν τα δίδυμα, θα έπρεπε να τρώνε ξύλο τρεις φορές τουλάχιστον τη μέρα. Και μήπως εγώ θα είχα διαβάσει ποτέ μου τον Ναύκληρο του Ειρηνικού, τον Ελέφα Καρί, τον Μάγκα και τον Τρελαντώνη, κι ένα σωρό βιβλία που χάριζε ο μπαμπάς της στη Βίτω; Εκείνη μου τα δάνειζε ευχαρίστως γιατί δεν τα διάβαζε. Με έβαζε όμως να της τα διηγούμαι. Θα τα διάβαζα ποτέ αν τ’ αδέρφια μου δε λέγανε ψέματα στον μπαμπά πως ροχαλίζαμε από τις εννιά, ενώ εγώ, κουκουλωμένη με τα σκεπάσματα, διάβαζα μ’ ένα κλεφτοφάναρο ως αργά τη νύχτα; Μπορεί στη Γαλλία ν’ αφήνουν τα παιδιά να μιλάνε όσο θέλουν για τους μπαμπάδες τους και να μη λένε στα κορίτσια, όταν πιάνουν βιβλίο στο χέρι: «άσε το βιβλίο, να κάνεις κάτι χρήσιμο τώρα που δεν έχεις μαθήματα», όπως μου ‘λεγε εμένα ο μπαμπάς, και μ’ έστελνε στην κουζίνα να δω πως φτιάχνει η μαμά τους κεφτέδες.

ΑΛΚΗ ΖΕΗ, Η μωβ ομπρέλα, εκδόσεις Κέδρος, δεύτερη έκδοση, 1995.