Ένα κείμενο, μία εικόνα: Το Αστέρι που ήθελε να γίνει Φεγγάρι

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

Το Αστέρι που ήθελε να γίνει Φεγγάρι

Ήταν κάποτε ένα μικρό αστέρι που τις νύχτες ξαγρυπνούσε και στον ουρανό γυρνούσε. Συνέχεια κάτι το απασχολούσε, και δεν έλεγε να κοιμηθεί. Ξημερώματα πια κατάκοπο αναρωτιόταν στο κρεβάτι του που γυρνούσε «Γιατί δεν είμαι τόσο φωτεινό, ένα φεγγάρι στον ουρανό;».

Κάθε βράδυ έπιανε κουβέντα με το φεγγάρι, στην αγκαλιά του ξάπλωνε και του έλεγε πώς περνούσε τις νύχτες που στον ουρανό γυρνούσε. Πότε πότε από τα μάτια του δάκρυα κυλούσαν, όταν σκεφτόταν εάν θα φαίνεται στη γη, και τα παιδιά θα το χαζεύουν κάθε βράδυ όπως το φεγγάρι. Με βροχή γέμιζε τότε ο ουρανός, και όταν σταματούσαν τα δάκρυα να κυλούν, έσκυβε το φεγγάρι και το φιλούσε στην αγκαλιά του σφικτά το κρατούσε.

Ξημερώματα στο κρεβάτι του το οδηγούσε και με τραγούδια το χαιρετούσε. Ήθελε πολύ αυτό το αστέρι σε φεγγάρι να μεταμορφωθεί με μιας και όλοι να το κοιτούν με θαυμασμό και να λένε «Να, ένα φεγγάρι γεμάτο φως!».

Οι μέρες περνούσαν και το αστέρι ανυπομονούσε να μεγαλώσει, να γίνει τόσο φωτεινό, ένα φεγγάρι που θα στολίζει κάθε βράδυ τον ουρανό! Συχνά θυμόταν τα λόγια που του είχε πει το φεγγάρι, ένα βράδυ που είχε βροχή. «Παρέα να κάνεις με όλους και να μην είσαι τόσο δειλός, αναγνώρισε και εσύ το δικό σου φως. Δες τα βράδια που δεν έχει φεγγάρι πως λάμπεις και εσύ στον ουρανό, και γίνεσαι για τους ανθρώπους οδηγός. Όλα τα αστέρια που είναι στον ουρανό αδέρφια σου είναι και αυτά, που τώρα δεν τους μιλάς γιατί φοβάσαι πως είσαι μικρό και δεν έχεις καθόλου φως. Είχαν τις ίδιες απορίες όταν ήταν σαν εσένα μικρά. Στην αγκαλιά μου τρύπωναν συχνά και τα γέμιζα όλο φιλιά, το χαμόγελό τους ακτινοβολούσε και το φως τους στο σκοτάδι φεγγοβολούσε».

Τα λόγια αυτά σκεφτόταν συχνά και άρχισε με τα άλλα αστέρια δειλά δειλά να μιλά. Οι νύχτες τώρα πια ήταν γεμάτες χαρά, στα σύννεφα τρύπωναν και έπαιζαν μέχρι το πρωί, πριν ο ήλιος φανεί. Πότε πότε το φεγγάρι κυνηγούσαν και στην άκρη του έκαναν κούνια και τραγουδούσαν. Με τα άλλα αστέρια τον ουρανό γέμιζαν φως και τις νύχτες που δεν είχε φεγγάρι, φεγγάρι γινόταν αυτό μαζί με τα άλλα αστέρια, ήταν το φως που στη γη οι άνθρωποι έβλεπαν στον ουρανό. Θυμήθηκε ξαφνικά πόσο σοφό ήταν το φεγγάρι αυτό! Όταν του είχε πει «Να μην δακρύζεις εσύ, γιατί θα έρθει η στιγμή που θα λάμπεις τόσο πολύ και θα χαίρεσαι που είσαι ένα αστέρι στον ουρανό».

ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΕΒΕΝΤΑΚΗ-MEDO ATTALA (ανέκδοτο κείμενο)

…

Η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Άρτεμις Θεοδώρου.

Η Άρτεμις γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη το 1991, όπου μέχρι σήμερα. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει από μικρή ηλικία και δεν σταμάτησε ποτέ. Φέτος διανύει το τελευταίο έτος στο "Τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών" του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Λατρεύει το διάβασμα και το όνειρό της είναι να εικονογραφήσει ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο βιβλίο.

…

Το σημερινό κείμενο έγραψαν η Γεωργία Λεβεντάκη και ο Medo Attala.

Η Γεωργία γεννήθηκε τον πιο υπέροχο μήνα της άνοιξης το Μάιο, μαζί με το ξύπνημα της φύσης στα Φιλιατρά. Η επαφή της με την φύση από τα πρώτα χρόνια της ζωής της τις έδινε συνέχεια ερεθίσματα, η φαντασία της πετούσε, ονειροπολούσε σχεδιάζοντας καινούργιες ιστορίες και παιχνίδια. Ο κόσμος των ιστοριών και της ποίησης ασκούσε μαγική επίδραση πάνω της, είναι αυτό που την οδήγησε το 2014 να εκδώσει στα αγγλικά παιδικές ιστορίες, στίχους, ιαπωνική ποίηση. Αγαπάει τη φύση , το διάβασμα, τη μουσική, τον διαλογισμό.