Ο μικρός τυμπανιστής

Κάποτε ένας άνθρωπος έφτιαξε μια όμορφη μουσική για ένα τραγούδι χριστουγεννιάτικο. Ένας άλλος, που του έβαλε τα λόγια, για να το κάνει πιο όμορφο, κάλεσε ένα μικρό τυμπανιστή και τον έβαλε μέσα στο τραγούδι. Να χτυπάει το τύμπανό του παμ… παμ… παμ… και να γεμίζει τον κόσμο ηρεμία και τρυφεράδα.

Το τραγούδι αγαπήθηκε πολύ και τραγουδιότανε παντού, μα οι μέρες των γιορτών πέρασαν κι όλοι το ξέχασαν.

Ο μικρός τυμπανιστής άρχισε να στεναχωριέται.

-Τι δηλαδή, θα περιμένει του χρόνου πάλι για να τον ακούσουν; Βγήκε λοιπόν από το τραγούδι του και ξεκίνησε να κάνει το γύρο του κόσμου για να μην ξεχάσουν οι άνθρωποι αυτά που είχε να τους πει.

Όπου κι αν πήγαινε όμως, κανένας δεν τον γνώριζε. Απ’ όπου κι αν περνούσε, είχε τύχει να περάσει πριν απ’ αυτόν η κακία, που έκλεινε τ’ αυτιά των ανθρώπων και δεν άκουγαν το τύμπανό του. Πέρασε από τη γειτονιά του Πολέμου, από κείνη της Ζήλιας, του Εγωισμού κι ένα σωρό μέρη ακόμα. Κανένας δεν τον πρόσεχε.

Έτσι, προχωρώντας προχωρώντας, έκανε αργά αργά τον κύκλο της γης. Θα έφτανε πάλι τον τόπο του μαζί με τα Χριστούγεννα.

Παμ… παμ… παμ…

Οι άνθρωποι νόμισαν πως άκουσαν μια μουσική να πλησιάζει και βγήκαν στα παράθυρα να δουν.

Όσο προχωρούσε ο μικρός τυμπανιστής, τόσο τους φαινόταν πως αυτό το παμ, παμ, παμ τους θύμιζε κάτι.

Όλο και περισσότεροι σταματούσαν τις δουλειές και ξεπρόβαιναν στις πόρτες. Η γιορτή της αγάπης ζύγωνε κι αυτή. Το τύμπανο ακουγόταν τώρα πια καθαρά…

Κι όπως όλοι είχανε βγει πια στους δρόμους, σπρωγμένοι από μια γλυκιά επιθυμία να ξαλαφρώσουν και να ξεχαστούν στη γλυκιά μουσική, σκόνταφταν ο ένας πάνω στον άλλον.

Τότε σήκωναν τα μάτια και ζήταγαν συγγνώμη. Και χαιρετιόντουσαν και χαμογελούσαν.

-Κοίτα πόσους γνωρίζαμε και δεν το ξέραμε, παραξενεύτηκε ένα παιδί.

-Έχει δίκιο το παιδί, φώναξε κάποιος άλλος. Είναι ντροπή μας να περιμένουμε τέτοιες μέρες για να φανούμε καλοί με το γείτονά μας. Χρειάστηκε ένας μικρός για να μας θυμίσει την αγάπη που λείπει όλο το χρόνο. Ο μικρός τυμπανιστής πρέπει να μείνει εδώ. Να τον ακούμε κάθε μέρα και να ξυπνάμε από τις έγνοιες μας. Να λέμε καλημέρα και να γελάμε.

Έτσι κι έγινε. Ο μικρός μας φίλος έμεινε από τότε κοντά τους. Μην περιμένετε λοιπόν να περάσει έξω από το σπίτι σας για να χαμογελάσετε στους γύρω σας.

Το τύμπανό του ακούγεται μόνο κάθε Χριστούγεννα, όμως άνθρωποι υπάρχουν όλο το χρόνο…

ΕΛΕΝΗ ΚΟΤΙΝΗ-ΤΣΙΑΛΤΑ, Η γιαγιά μου η μάγισσα, εκδόσεις Πατάκη.