…Ο Μεγάλος Δράκος ήταν
το πιο ευνοούμενο πλάσμα της γιαγιάς μας. Από ανθρωποφάγος ήρωας των παραμυθιών
σιγά σιγά κατάντησε στο στόμα της αγαθοποιός θεότητα του δάσους. Εκείνος
σφαλνούσε τα μάτια των παιδιών να κοιμηθούνε, εκείνος τα τιμωρούσε με ψιλή βέργα
τόσο ελαφρά σαν να τα χάιδευε, αν κάνανε κακή πράξη, αν δεν άκουγαν τη μητέρα
τους ή ξεχνούσαν την προσευχή τους. Εκείνος έδειχνε στους παραστρατημένους
ξένους το μονοπάτι της κοιλάδας, εκείνος έστρωνε τραπέζι και καλούσε να φάνε τα
καημένα τα τσακάλια όταν πολύ ούρλιαζαν. Κι εμείς, αυτά ακούγοντας για τον Μεγάλο Δράκο, τον φανταζόμαστε σαν τον Θεό που ήταν ζωγραφισμένος στους θόλους
των εκκλησιών. Τον φανταζόμαστε με μεγάλη άσπρη γενειάδα, με χρυσή κορόνα στο
κεφάλι, κουκουλωμένον, να πορεύεται σιωπηλός, δρασκελώντας με τα ψηλά ποδάρια
του τα δέντρα. Μπροστά του πήγαιναν σαράντα μικροί δράκοι και πίσω του άλλοι
σαράντα, και τα βαριά κουδούνια που κρέμονταν απ’ τον λαιμό τους αχλογούσαν μες
στο δάσος -γκλάγκα-γλούγκα- όλα να το ξέρουν πως ο Μεγάλος Δράκος περνά…
ΗΛΙΑΣ
ΒΕΝΕΖΗΣ,
Αιολική
Γη, Βιβλιοπωλείον της Εστίας (απόσπασμα)
…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;