Αγάπη δίχως τέλος

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μιαν ηλιόλουστη χώρα, ζούσε ένας σοφός και δίκαιος βασιλιάς. Ήταν όμορφος και δυνατός και μια μέρα του Μάρτη παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του, την πριγκίπισσα από το γειτονικό βασίλειο.

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κυβερνούσαν δίκαια και με πολλή σύνεση τη χώρα. Αυτό όμως που τους χαρακτήριζε και τους έκανε ξακουστούς ήταν η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον. Ήταν τέτοια η φήμη της αγάπης τους που ξεπέρασε τα σύνορα των δύο χωρών τους κι αποτελούσε παράδειγμα για όλους τους ερωτευμένους. Έδειχναν σεβασμό, βοηθούσαν, στήριζαν ο ένας τον άλλον, συζητούσαν, γελούσαν, χαίρονταν και ήξεραν ότι ο ένας ήταν συμπλήρωμα του άλλου χωρίς να χάνει την προσωπικότητά του. Η ευτυχία τους περνούσε σ’ όλους τους ανθρώπους, σύγκριναν την αγάπη που είχαν για τον σύντροφό τους μ’ αυτήν τη μοναδική αγάπη του βασιλιά και της βασίλισσάς τους.

Λίγο καιρό μετά η βασίλισσα έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι που σφράγισε την ευτυχία τους ακόμα πιο δυνατά.

Ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχισμένη βασιλική οικογένεια, ούτε τους χαρούμενους ανθρώπους της χώρας.

Όταν ήρθε η άνοιξη, η βασίλισσα παρατήρησε ένα άσπρο σημάδι στο χέρι του βασιλιά της. Την επόμενη μέρα παρατήρησε κι άλλο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο βασιλιάς έγινε ασπρομάλλης. Η βασίλισσα τον πείραζε ότι φαίνεται γέρος πια, αλλά με χάδια και φιλιά τον διαβεβαίωνε ότι θα τον αγαπά όπως πάντα, το ίδιο δυνατά.

Όταν ήρθε το καλοκαίρι, ο βασιλιάς πρόσεξε ένα μικρό κόκκινο σημάδι στο χέρι της αγαπημένης του. Την επόμενη μέρα παρατήρησε κι άλλο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η βασίλισσα έγινε κοκκινομάλλα. Ο βασιλιάς την πείραζε ότι έμοιαζε με ξωτικό, αλλά με χάδια και φιλιά τη διαβεβαίωνε ότι θα την αγαπά πάντα το ίδιο δυνατά.

Όταν μπήκε το φθινόπωρο, η υγεία του βασιλιά χειροτέρεψε. Τα άσπρα σημάδια έγιναν μεγάλα και κάλυπταν σιγά σιγά όλο του το σώμα.

Όταν μπήκε ο χειμώνας, η υγεία της βασίλισσας χειροτέρεψε. Τα κόκκινα σημάδια έγιναν μεγάλα και κάλυπταν σιγά σιγά όλο της το σώμα.

Το πριγκιπόπουλο ανησυχούσε για τους γονείς του και φώναξε όλους τους σοφούς κι όλους τους διάσημους γιατρούς του βασιλείου να έρθουν να γιατρέψουν το βασιλικό ζεύγος. Αλλά ούτε οι σοφοί ούτε οι γιατροί όλης της χώρας έβρισκαν τη θεραπεία της παράξενης αρρώστιας. Όλη η χώρα ζούσε μεγάλη θλίψη και ανησυχία.

Μόνο το ζευγάρι των βασιλιάδων δεν ανησυχούσε. «Αν είναι να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε. Δεν μας φοβίζει τίποτα, αφού θα πεθάνουμε μαζί» έλεγαν.

Μια ηλιόλουστη μέρα, αρχές του Μάρτη, ο βασιλιάς κι η βασίλισσα έφυγαν αγκαλιασμένοι για τον άλλον κόσμο.

Η χώρα βυθίστηκε στο πένθος.

Χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν στην κηδεία, να τους δουν για τελευταία φορά αγκαλιασμένους, ένα γέρικο, κοκκαλιάρικο, κάτασπρο πλάσμα σφιχταγκαλιασμένο μ’ ένα γέρικο, κοκκαλιάρικο, κατακόκκινο πλάσμα.

Από τότε έδωσε διαταγή ο νεαρός βασιλιάς. κάθε Μάρτη. όλοι στη χώρα να φορούν στο χέρι δυο κορδόνια, ένα άσπρο κι ένα κόκκινο μπλεγμένα μεταξύ τους, για να μην ξεχάσουν ποτέ τον άσπρο βασιλιά, την κόκκινη βασίλισσα και τη μεγάλη αγάπη τους.

 

Παπαθανασίου Ευαγγελία

 

Πηγή: https://www.ekdoseisalati.com/p/anthologio-peza-kai-poiimata-me-themata-ap-toys-mines-kai-tis-epoches/