Ο
υδρόκρινος του Αμαζονίου είναι ο μεγαλύτερος κρίνος του κόσμου. Τα φύλλα του
είναι στρογγυλά και φτάνουν σε διάμετρο τα δύο μέτρα. Τα λουλούδια του είναι
άσπρα ή απαλά ροζ με ελαφρές κόκκινες ραβδώσεις στις άκρες τους.
Τα παλιά χρόνια, στις
όχθες του Αμαζόνιου, μαζεύονταν οι κοπέλες μιας φυλής ιθαγενών για να
συζητήσουν, να τραγουδήσουν, να κάνουν όνειρα για τη ζωή τους. Έμεναν εκεί
ώρες, πολλές φορές μέχρι αργά τη νύχτα, θαυμάζοντας την ομορφιά του φεγγαριού,
το μυστήριο του έναστρου ουρανού και συχνά φαντάζονταν ότι είχαν γίνει ένα με
τα άστρα και κοιτούσαν από εκεί ψηλά τη γη.
Το άρωμα της τροπικής
νύχτας έκανε πιο δυνατά τα όνειρά τους. Το φεγγάρι έμοιαζε να τραβά σαν
μαγνήτης τη νεότερη και ομορφότερη από τις κοπέλες, τη Νάια, που σαν
ονειροπαρμένη ανέβηκε σ’ ένα δέντρο για να βρεθεί πιο κοντά του και να το
αγγίξει. Αλλά δεν τα κατάφερε. Την άλλη μέρα ανέβηκε με τις φίλες της σε έναν
ψηλό λόφο μακριά από το σπίτι τους, θέλοντας να νιώσει στα δάχτυλά της το χάδι
του φεγγαριού, αλλά πάλι δεν τα κατάφερε. Όσο πιο πάνω ανέβαιναν, τόσο πιο πολύ
εκείνο έμοιαζε να απομακρύνεται. Οι κοπέλες γύρισαν στο ξύλινο σπίτι τους
απογοητευμένες και μελαγχολικές. Πίστευαν ότι αν κατάφερναν να αγγίξουν το
φεγγάρι ή κάποιο αστέρι, αμέσως θα μεταμορφώνονταν σε ένα από αυτά.
Την επόμενη νύχτα η
Νάια έφυγε μόνη της από το σπίτι της, αποφασισμένη να ικανοποιήσει το όνειρό
της, να αγγίξει το φεγγάρι. Ήταν ολόγιομο, ολόφωτο, μεγαλοπρεπές, μαγευτικό,
καθώς αντικαθρεφτιζόταν στα ήσυχα νερά του ποταμού.
Η κοπέλα, με την
αθωότητά της, αλλά και το πάθος της να αγγίξει το όνειρό της, πίστεψε ότι το
φεγγάρι είχε κατεβεί να λουστεί στο ποτάμι και ρίχτηκε να το αγκαλιάσει. Αλλά
όσο προσπαθούσε να το πλησιάσει, τόσο εκείνο απομακρυνόταν από την όχθη.
Η Νάια χάθηκε για πάντα
στα βαθιά νερά. Και το φεγγάρι, νιώθοντας λύπη για την αγνή, αθώα,
ονειροπαρμένη κοπέλα, τη μεταμόρφωσε σε νερόκρινο, το τεράστιο λουλούδι με το
σαγηνευτικό άρωμα, που απλώνει τα πέταλά στα νερά του Αμαζόνιου για να δεχτεί
όλο το φως του φεγγαριού.
(Αυτόχθονες
Βραζιλίας)
ΧΡΗΣΤΟΣ
ΜΑΓΓΟΥΤΑΣ, Η Σοφία των Λαών, εκδόσεις Σαΐτα.
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα
έκανε η Marielle Kokosidou.
Marielle Perikly Kokosidou was born in Thessaloniki,
Greece. She has received a Bachelor of Arts Degree in Early Childhood Education
and a Master degree in Educational Sciences and Information and Communications
Technology. Marielle has eight years of experience in teaching Kindergarten and
she is looking forward to the challenges that lie ahead. She has participated
in a variety of colloquiums on Art Instruction, Early Literature, Multicultural
Education, Special Education, New Technologies. From a young age, Marielle has
been experimenting with different kinds of traditional and digital media,
searching for a new perspective in art. In 2000, she received a Bachelor of
Fine Arts in Fashion Design and a freelance career as a Graphic Designer and
Illustrator began. Marielle is engaged in a continuing process of
self-examination and her works are created out of a need for personal resolve.
Marielle Perikly Kokosidou has been featured worldwide, in books, magazines,
websites related to art.
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα
κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;