Η Ελπίδα των Χριστουγέννων

 

Η Χόουπ τριγυρνούσε στον κόσμο. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα αλλά κανείς δεν έμοιαζε να θυμάται πως έρχονται γιορτές. Κανένα σπίτι δεν ήταν στολισμένο και τα μόνα φωτάκια που αναβόσβηναν ήταν αυτά των φαναριών. Ο κόσμος ήταν γκρίζος και μονότονος. Το μόνο που ένοιαζε τους ανθρώπους ήταν η άδεια για να ξεκουραστούν. Και τα παιδιά ανυπομονούσαν να κλείσουν τα σχολεία για να μπορέσουν να παίξουν περισσότερο με τα τάμπλετ και τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια.

Η Χόουπ πετούσε με δυσκολία. Οι άνθρωποι είχαν χάσει την πίστη στη μαγεία των ημερών και μαζί χάνονταν και τα μαγικά πλάσματα, όπως οι νεράιδες. Ήδη οι αδελφές της είχαν ξεθωριάσει. Η ίδια είχε δύναμη μόνο για ένα μαγικό, για να βοηθήσει τους ανθρώπους να θυμηθούν.

Ένιωθε να ξεθωριάζει κι η ίδια όταν, πάνω σε ένα καχεκτικό δεντράκι, είδε ένα ξεχασμένο χριστουγεννιάτικο στολίδι σε σχήμα χιονάνθρωπου. Αν δεν ήταν αυτό το κατάλληλο αντικείμενο, τότε κανείς δεν είχε ελπίδα.

Μάζεψε τις δυνάμεις της, κούνησε το ραβδί της και η νεραιδόσκονη έπεσε πάνω στο στολίδι. Χωρίς άλλες δυνάμεις, κούρνιασε στα γεμάτα χιόνι κλαδιά του δέντρου και περίμενε.

Σε λίγο μια ομάδα παιδιών γυρνούσε από το σχολείο. Όλα προσηλωμένα στις οθόνες των κινητών τους. Ένα μεγάλο κομμάτι χιονιού έπεσε στο κεφάλι του Γιώργου. Κοίταξε ψηλά και…

«Παιδιά, δείτε!»

Τα παιδιά σήκωσαν τα κεφάλια τους αδιάφορα. Μα σαν είδαν  το στολίδι, κάτι άλλαξε μέσα τους. Άφησαν τα κινητά και κοίταξαν τους φίλους τους. Χαμογέλασαν κι άρχισαν να παίζουν χιονοπόλεμο.

Τα γέλια τους απλώθηκαν πάνω από την πόλη. Πάνω από τον κόσμο. Έδιωξαν τη λήθη. Οι μητέρες άρχισαν να φτιάχνουν μελομακάρονα, κουραμπιέδες και βασιλόπιτες. Οι μπαμπάδες βγήκαν να παίξουν με τα παιδιά τους. Τα σπίτια στολίστηκαν κι ακούστηκαν ήχοι από τρίγωνα και φωνές που έλεγαν κάλαντα.

Όλοι είχαν θυμηθεί την πιο γλυκιά γιορτή του χρόνου. Τα Χριστούγεννα!

Μάουρα Ρομπέσκου

 

Γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου «Σύντομα παραμύθια για τα Χριστούγεννα» των Εκδόσεων Αλάτι, με συντονίστρια τη Γιώτα Κοτσαύτη.